วาดรูปสไตล์เดบบี้ Day 5, 6, 7, 8,
.. 💓 ..
สวัสดีค่ะทุกคน ... วันนี้นำซาเล้งวาดรูปสไตล์เดบบี้ 21 วันมาลงค่ะ
ตั้งแต่เมื่อไรกันนะ ที่โต๊ะวาดรูปทุกวัน ตั้งแต่เช้าจนค่ำ...
.. 💓 ..
เมื่อวานโต๊ะได้ลงบทสนทนาสั้นๆ ระหว่างแม่ลูก ของโต๊ะกับแม่ไปใช่มั้ยคะ
เป็นบทสนทนาที่โต๊ะเห็นเงาตัวเองก่อนหน้านี้ผ่านพฤติกรรมบางอย่างที่รุนแรงขึ้นของแม่
วิธีคิด วิธีพูด และสายตากร้าวร้าว ต้นสายปลายเหตุจริงๆ คิดว่าทราบค่ะว่ามาจากอะไร
ลักษณะการแสดงออกที่รุนแรงขึ้น หากไม่มีสิ่งเร้ามากระตุ้น มักจะไม่ค่อยแสดงออกมาค่ะ
จึงเป็นที่มาของบทสนทนาที่ลงเมื่อวานค่ะ การที่ตัดสินใจคุยกับแม่ถึงสิ่งเร้า ในคืนวันอาทิตย์ เป็นเพราะตัวโต๊ะเองก่อนหน้านี้ 3-4 เดือน ก็มีพฤติกรรมเช่นเดียวกับแม่ เช่น หัวร้อน เกือบขาดสติ จึงตัดสินใจ ห่างทุกโซเชียล ยกเว้นแอปร้องเพลง ที่จะเข้าไปร้องเพลงและฟังเพลงทุกวัน
อาจสงสัยว่ามีพฤติกรรมที่เปลี่ยนไป ถึงขนาดต้องห่างโซเชียลได้อย่างไร
อธิบายยากเหมือนกันค่ะ แต่โซเชียลไม่ใช่เหรียญที่มีแค่ 2 ด้าน และโซเชียลไม่ใช่ดาบที่มีเพียง 2 คม
พฤติกรรมที่เปลี่ยนไปของโต๊ะกับแม่เหมือนกัน แต่ต่างกันที่การแสดงออก
แม่เปลี่ยน... และแสดงความรุนแรงนั้นออกมา
โต๊ะเปลี่ยน... แต่ไม่แสดงออก แต่จะเกิดการคุยแบบยับยั้งกับตัวเองเกือบทั้งวัน จนคิดว่าเป็นแบบนี้ไม่ได้ละ ต้องจัดการบางอย่างกับตัวเองแล้ว
โต๊ะเลยทำการระเห็จตัวเองจากทุกโซเชียล เข้าโซเชียลให้เป็นเวลาอย่างเคร่งครัด
ต้องทำถึงขนาดนี้เลย...
ต้องทำค่ะ เรื่องบางเรื่องแม้เรารู้จักตัวเองดี แต่เราไม่รู้แน่นอน ว่าสิ่งเร้าบางอย่างจะกระตุ้นและกลืนกินเราทีละน้อยเมื่อไร
และเรื่องลักษณะนี้ ไม่ใช่ครั้งแรกที่เคยเกิดขึ้นกับโต๊ะ
ภาพต้นแบบวันที่ 5 ยังคงน่ารักเหมือนเดิมเลยค่ะ
ครั้งหนึ่ง... เคยเกิดขึ้นกับโต๊ะเมื่อตอนอายุ 16-17 ปี ตอนนั้นติดเกม GTA อย่างหนัก เล่นทุกวัน และพบว่าเริ่มมีความคิดที่รุนแรงขึ้น และสนุกกับการฆ่าตัวละครในเกมจนไม่ยอมทำภารกิจที่เกมกำหนด จนโต๊ะเริ่มกลัวตัวเอง และทำการหักดิบการเล่นเกม GTA ทันที
จากนั้นเปลี่ยนมาเล่นเกมเดอะซิมส์ จงใจหันมาเล่นเกมนี้ค่ะ เพราะมีลักษณะที่เป็นการก่อร่างสร้างตัว หลังจากเล่นไปได้สักระยะ พบว่าพฤติกรรมกลับเข้าร่องเข้ารอยค่ะ
ด้วยประสบการณ์นี้...
และพอช่วง 3-4 เดือนที่ผ่านมา... พอห่างทุกโซเชียล แล้ววันๆ เอาแต่วาดรูป ร้องเพลง ฟังเพลง ความคิดและพฤติกรรมจึงค่อยๆ กลับเข้าร่องเข้ารอยทีละนิดค่ะ
ความสุขกาย สุขใจ สบายดี ก็กลับมาเยือนแบบไม่รู้เนื้อรู้ตัวค่ะ
แต่กลับกลายมาเห็นเงาของตัวเอง กับแม่ สังเกตมาหลายวันด้วยการพูดคุยหยั่งเชิง และกิจกรรมออนไลน์ที่แม่ทำ
โต๊ะวาด 555 ถึงขนาดพิมพ์ถูกพิมพ์ผิดกันเลยทีเดียว 😂 ยังเป็นการวาดที่สร้างเสียงหัวเราะได้เสมอ
ต้นสายปลายเหตุและสิ่งเร้า ชัดเจนว่าเกิดจากอะไร แต่จะไม่ขอกล่าวถึงนะคะ เชื่อว่าไม่เกิดขึ้นกับทุกคนค่ะ
เมื่อเห็นเงาตัวเองในการแสดงออกของแม่ คืนวันอาทิตย์เลยลองคุยเรื่อยเปื่อยกับแม่ แล้วค่อยๆ วกเข้าประเด็น และชัดเจนมาก คือการที่ แม่บอกว่า "ถ้าจะไป ไม่มีใครทันรั้งได้"
-อารมณ์รุนแรง
-ความคิดรุนแรง
-พูดจาฉุนเฉียว หัวร้อนง่าย
โต๊ะเลยเริ่มบรรยายยาวเหยียดยิ่งกว่าพิมพ์ข้อความบนกระดาษ A4 4 หน้า โดยพูดไปและจับตามองพฤติกรรมของแม่ไปด้วยตลอดเวลาเกือบ 2 ชั่วโมง
ทุกครั้งที่อธิบายประสบการณ์ตรงให้แม่ฟัง แม่จะพูดซ้ำๆ เดิมๆ ว่าโซเชียลไม่ใช่สาเหตุด้วยความฉุนเฉียว โต๊ะต้องบอกแบบย้ำๆ ด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ เพื่อไม่ให้คำพูดไปกระตุ้นอารมณ์แม่ค่ะ
"ก่อนหน้านี้โอ๋เป็นแบบนี้มาก่อนจนต้องห่างโซเชียล เล่นให้เป็นเวลา... โอ๋ไม่ได้บอกว่าโซเชียลเป็นสาเหตุ แต่โอ๋กำลังบอกแม่ว่าส่วนหนึ่งที่วิธีคิดแม่รุนแรงขึ้น โซเชียลเป็นส่วนหนึ่งที่มีส่วน"
การสนทนาเกือบ 2 ชั่วโมง โต๊ะต้องย้ำประโยคนี้ตลอด แต่จะดูการแสดงออกทางสีหน้าและอารมณ์แม่ โดยปรับน้ำเสียงและคำพูดให้เบา และหนักแน่น ตามสีหน้า อารมณ์ ตามการแสดงออกของแม่ค่ะ
จากที่แม่เอาแต่ปฏิเสธแบบตอนแรก แม่เริ่มอ่อนลง และเริ่มมีการนิ่ง คิดนาน แม่สั่นหน้า ยกมือเสยผม และมีท่าทีที่สับสนให้เห็น นั่นแสดงให้เห็นว่าความคิดของแม่กำลังตีกันอยู่แน่นอน
โต๊ะเองก็คุยด้วยน้ำเสียงปลอบโยนสุดฤทธิ์ และคุยไปคุยมาด้วยเรื่องทั่วไป แม่เริ่มเล่าคำแนะนำการสร้างตัวตนในโลกโซเชียลและเรื่องอื่นๆ ต้องคลายทีละประเด็นตามประสาโต๊ะ ซึ่งโต๊ะว่ามันคือใจความสำคัญประเด็นหนึ่งค่ะ
ครั้งหนึ่ง... สิบปีกว่าได้ ตอนเรียนอยู่ปี 3 โต๊ะเคยพยายามสร้างตัวตนในโลกโซเชียล และโต๊ะพบว่า... ในโซเชียล... การเป็นอีกคนหนึ่งที่ไม่ใช่ตัวเองมันค่อนข้างเหนื่อย การสร้างตัวตน หรือการหาที่ยืนในโซเชียลของโต๊ะจึงล้มเหลวมาตลอด จากนั้นก็ไม่เคยโหยหาการสร้างตัวตนและที่ยืนในโลกโซเชียลอีกเลยค่ะ
ด้วยความที่เป็นตัวเอง เด็กอ้วน ชอบอู้ กลับกลายเป็นสิ่งที่ทำให้มีที่ยืนเล็กๆ มาตลอด
แต่ที่ต้องชักแม่น้ำ 5 สายคุยกับแม่ เพราะพฤติกรรมและการแสดงออกที่ออกไปในทางรุนแรงของแม่ เลยต้องหาวิธีให้แม่คิดถึงหน้าลูกเข้าไว้ค่ะ
แต่หลังจากรู้ว่าการพยายามสร้างตัวตนมีส่วนในเรื่องนี้ ก็ไม่ได้คุยกันต่อ เพราะคิดว่าควรพักการสนทนาเอาไว้ก่อนค่ะ
จากนั้นโต๊ะก็มาวาดรูป ร้องเพลง ฟังเพลงตามปกติ
ภาพต้นแบบวันที่ 6 ค่ะ
กระทั่งเช้าวันจันทร์ ถึงได้เกิดบทสนทนาที่ลงไปเมื่อวานค่ะ
จากบทสนทนาเมื่อวาน แม่ได้ถามกลับมาว่า
"ไหนบอกสิ การสร้างตัวตนมันคืออะไร"
โต๊ะบอกตามคิดตัวเอง ที่มองเห็นเพื่อนอีกโซเชียลหนึ่งสร้างตัวตนราวกับคนคลั่งรักว่า...
"การสร้างตัวตนสำหรับโอ๋ ไม่ต่างจากกลุ่มคนที่ต้องการได้รับความยอมรับ และกลุ่มคนที่เหมือนต้องการสร้างลัทธิแปลกประหลาด โอ๋ไม่อยากให้แม่เป็นเจ้าลัทธิ"
ดีนะคะที่เราเป็นแม่ลูกกัน แม่เลยเข้าใจความหมายที่ลูกต้องการสื่อ
เลยได้จังหวะใช้เสียงน้ำเสียงออดอ้อน "แม่... โอ๋ขอ... แม่เล่นติ๊กต่อกโอ๋ไม่ว่า แม่จะมีเพื่อนในติ๊กต่อกก็ไม่ว่า แต่ขอ... ขอให้แม่สร้างเอกลักษณ์และลายเซ็นแทนการสร้างตัวตนในติ๊กต่อกนะแม่นะ"
แม่พยักหน้าค่ะ...
จากนั้น... ช่วงบ่ายวันจันทร์... แม่ไลฟ์สด ลักษณะการพูดไลฟ์สด และยิ้มของแม่เปลี่ยนไปค่ะ โต๊ะกินข้าวไป ฟังแม่ไลฟ์สดไป แอบยิ้มไป
แม่เล่าประสบการณ์นู้น ประสบการณ์นี้ในไลฟ์สด เล่าเรื่องตลกตอนพาลูกไปแข่งร้องเพลงจนคนฟังสนใจขึ้นมา ถามเรื่องร้องเพลงเข้ามา พอดีโต๊ะอยู่ใกล้ๆ แม่ก็จะส่งเสียงถาม "โอ๋ทำไงลูก" โต๊ะก็ส่งเสียงตอบไป กลายเป็นว่าเพื่อนๆ กลุ่มน้อยของแม่โอเคกับการคุยกันของแม่กับลูกลักษณะนี้ค่ะ
พอเห็นแบบนี้ก็ใจชื้น และทำให้รู้ว่าจะคอยมองแม่แบบห่างๆ กับโลกโซเชียลในลักษณะไหนค่ะ
อันนี้โต๊ะวาดค่ะ ภาพนี้ทำให้นึกถึงตัวเองเวลาอ่านนิยายขึ้นมาทันทีค่ะ
เรื่องลงเอยแบบนี้ โต๊ะถือว่าโอเคในระดับหนึ่งค่ะ แต่ไม่ถึงกับวางใจเสียทีเดียว แต่จะเข้าไปก้าวก่ายมากกว่านี้ก็ไม่ควรค่ะ (แต่สามารถมีส่วนร่วมด้วย ทำแบบห่างๆ จะได้มองเห็นกว้างๆ คิดว่าพอทำได้ค่ะ)
ทุกอย่างดำเนินไปเหมือนวางแผนรับมือไว้ แต่ความจริง... ดำเนินไปแบบดูตามสถานการณ์ที่จะเกิดตรงหน้า
เสียง... ระดับความดัง - เบา ลักษณะการใช้เสียงในแบบต่างๆ และการสัมผัส เช่น มือ ไหล่ กอด หากนำมาใช้ถูกจังหวะ จะช่วยทำให้ทุกอย่างเบาลงได้ค่ะ
ภาพต้นฉบับวันที่ 7
จากประสบการณ์หมาดๆ นี้... ทำให้นึกถึงคำของป้าหมอ ที่มักบอกว่า "หมอจะให้ลูกสาวเล่นโซเชียลเป็นเวลา ไม่ได้ให้เล่นทั้งวัน เพราะอยากให้มีเวลาทำกิจกรรมอย่างอื่นบ้าง"
ซึ่งว่าตามจริง...
จริงอย่างป้าหมอว่าค่ะ เมื่อมีประสบการณ์ตรง ข้อนี้ไม่แย้งป้าหมอเลยค่ะ
โต๊ะวาดรูปนี้... วาดไปก็นึกถึงน้องเดมี่ ลูกสาวของคุณลิเดียไปค่ะ การดูคลิปตลกๆ น่ารักๆ มีส่วนในการบำบัดของโต๊ะมากค่ะ
เรื่องเล่าอึนๆ มึนๆ กับรูปกวนๆ ก็เข้ากันดีมากเลยค่ะ
การทำซาเล้งวาดรูปสไตล์เดบบี้ เป็นอีกหนึ่งตัวช่วยที่ช่วยโต๊ะได้เยอะเลยค่ะ
ซึ่งโต๊ะก็ไม่เข้าใจว่าทำไมการวาดรูปสไตล์ไม่ห่วงสวย ถึงช่วยเรียกเสียงหัวเราะได้ดีพอๆ กับการร้องเพลง ฟังเพลง
ภาพต้นแบบวันที่ 8
เรื่องเล่านี้...
นำมาลงราวกับเป็นบันทึกอีกหน้าหนึ่งของชีวิต
ที่โต๊ะเองมักตั้งคำถามกับตัวเอง..."นิยายไปมั้ย"
บางทีนำเรื่องเล่าอะไรมาลง ก็ตั้งคำถามกับตัวเอง "โม้ไปมั้ย"
โต๊ะวาดค่ะ วันที่ 8 รูปที่วาดเริ่มมีความน่ารักขึ้นมาบ้าง 555
รูปสุดท้ายนี้...
วาดไปยิ้มไปค่ะ... แถมมีการชมตัวเองอีก... "ทำไมวาดรูปน่ารักแบบนี้ ทำไมนะ... ทำไม..."
.. 💓 ..
สุขสันต์วันอังคารค่ะ มีความสุขกับทุกๆ วัน ทุกคนนะค้าาา 🙇💓
- 2
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
