🖤 I am Sick ฉันป่วย 🖤
🌵ตอนที่ 9 มารู้จักฉันกันเถอะ ☺ is me
สาเหตุที่ฉันกลัวความรักมันมีที่มาที่น่าหดหู่ มันเกิดขึ้นจากครอบครัวน้อยๆของฉัน
ฉันคิดอยู่นานว่าจะเล่าเรื่องนี้ดีหรือไม่ จะปล่อยให้มันผ่านไปเก็บเอาไว้ในใจฉันคนเดียว จะดีกว่าไหม ฉันควรจะเล่าจริงๆหรือ ก่อนหน้านั้นฉันเขียนเกี่ยวกับเรื่องนี้จนจบแล้ว แต่ฉันก็ลบมันออก
วันนี้ฉันจึงจะลองเขียนมันขึ้นมาอีกสักครั้ง..
อย่างที่เคยเล่ามาในบทความก่อนๆว่า ครอบครัวของฉันมีฐานะยากจน คนในบ้านระหองระแหง แต่พ่อแม่ก็เลี้ยงฉันแบบหวงแหน
cr.ig
คำว่าหวงแหนของพ่อและแม่ต่างกัน ต่างจนทำให้ฉันเป็นโรคกลัวความรักมาจนถึงทุกวันนี้
สำหรับแม่แล้วมันเป็นความหวงแหนที่แสนจะอบอุ่น อบอุ่นจนฉันหายใจแทบจะไม่ออก ทุกวันนี้ฉันก็ยังไม่รู้ว่าทำไมแม่ถึงห่วงฉันขนาดนั้น แม่ไม่ชอบให้ฉันไปไหนไกลๆ อย่างเช่นไปต่างหมู่บ้านก็ถือว่าไกลแล้ว หลายคนที่รู้จักฉันมักจะบอกฉันเสมอว่า เอาไว้เป็นแม่คนแล้วจะเข้าใจ ฉันก็ได้แต่พยักหน้ารับคำ ทั้งที่มีคำถามในใจมากมาย
แม่ไม่ชอบให้รู้จักคนเยอะ ไม่ชอบให้ใครต่อใครมาคุยด้วย ไม่พาฉันไปพบปะคนอื่น ให้อยู่เฝ้าบ้านประจำ ไม่พาไปพบญาติ หรือถ้าไปก็แค่ช่วงเวลาสำคัญเท่านั้น
แม่ห่วงทุกครั้งที่ฉันอยู่ไกลตัว ท่านจะคอยโทรตามฉันตลอดเวลา จนถึงทุกวันนี้ฉันกำลังจะเข้าเลขสามแล้วท่านก็ยังคงคอยเช็คฉันเช้า กลางวัน เย็นอยู่เช่นเคย
แม่ของฉันมักจะเสพข่าวทางทีวีมากมายแล้วเก็บมากลัวและระแวงว่าลูกจะอันตราย ระแวงว่ามันจะเกิดกับลูก กลัวว่าฉันจะเหงา กลัวว่าฉันจะไม่มีใครแต่ก็จริงฉันไม่มีใคร นั่นก็เพราะฉันไม่รู้จักใครเลย
มีอีกหลายเรื่องที่ฉันเล่าไม่หมด เป็นเรื่องราวที่ค่อยๆกัดกินหัวใจของฉันทีละเล็กละน้อยมานานแสนนาน มันมักจะเกิดขึ้นทุกวันจนเป็นเรื่องปกติเป็นชีวิตประจำวันของแม่ไปแล้ว
หากถามว่าฉันเข้าใจท่านไหม ฉันตอบได้ว่าเข้าใจว่าท่านห่วงแต่ความห่วงของท่านมันแค่มากไปเท่านั้นเอง
มันทำให้ฉันเหมือนขาดอิสระในการดำเนินชีวิต ขาดอิสระในการคิดการตัดสินใจ ถึงแม้ฉันจะตัดสินใจเองได้ แต่เมื่อฉันถามแม่ สุดท้ายฉันก็ต้องเอาตามคำแม่เหมือนเดิม
สำหรับฉันแล้วแม่ก็คือคนที่ดีที่สุดเสมอ ถึงฉันจะบอกว่าแม่เลี้ยงฉันมาแบบผิดๆแต่ฉันก็ยังเข้าใจว่ามันเกิดขึ้นจากความรัก ถึงมันจะมากไปหน่อยก็เถอะ
และสำหรับคุณแม่ที่เข้ามาอ่านบทความนี้อยากให้ท่านเข้าใจลูกๆของท่าน และเลี้ยงดูพวกเขาให้เป็นอย่างดี เลี้ยงด้วยความรักที่พอดี พอเหมาะ อย่าได้กอดเขาเอาไว้แค่ในอก ปล่อยให้พวกเขาได้ใช้ชีวิตและเผชิญโลกกว้างด้วยตัวเองบ้าง
เพื่ออนาคตที่ดีของพวกเขา
อย่าเลี้ยงพวกเขาแบบผิดๆ แต่จงเลี้ยงพวกเขาด้วยความเข้าใจและอย่าลืมเห็นใจพวกเขาด้วย
อย่าให้พวกเขาเป็นแบบฉัน เพราะมันทรมานเหลือเกิน มันใช้ชีวิตในสังคมลำบากมากเลยนะคะ
ถึงตอนนี้ถามว่าแม่รู้ตัวไหมว่าเลี้ยงลูกมาแบบผิดๆ แม่รู้ค่ะ แต่แค่ไม่ยอมรับเท่านั้น555 ท่านยังคงให้เหตุผลเดิมๆว่า ท่านรัก รักมาก
แปลกนะคะ หากเป็นคนอื่นถ้าได้ยินคำนี้จากปากแม่คงจะมีความสุขอยู่ไม่น้อย
แต่ฉันเอง ทุกครั้งที่ได้ยินหัวใจของฉันจะเต้นแรงมือสั่นและเจ็บปวดเสมอ
นั่นคงเป็นเพราะรักมันมากไปละมั้ง..
ส่วนความรักของพ่อนั้นแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง
เพราะความรักของพ่อฉันไม่รู้ว่ามันออกมาจากส่วนไหนของหัวใจของเขา
cr.fb
อย่างที่เคยบอกฉันมีพี่สาวอยู่หนึ่งคน เราสองคนได้รับความรักจากพ่อในแบบที่ไม่สมควรตอนอายุยังน้อยกันทั้งคู่ ตอนนั้นฉันอยู่ ป.4 พี่สาวอยู่ ม.1แล้ว สิ่งที่ฉันจะเล่าต่อไปนี้เป็นเรื่องราวทับซ้อนของอายุเราสองพี่น้อง
ฉันได้รับความรักที่แปลกประหลาดจากพ่อตอนอายุ 10 ขวบ เด็กมากเลยนะ ส่วนพี่สาวของฉันคาดว่าเธอคงได้รับตอนอายุเธอประมานนี้เช่นกัน
ไม่แน่ใจว่าฉันเคยเล่าในบทความก่อนหน้าแล้วหรือยังว่าพ่อของฉันทำงานเป็นยามกะกลางคืนตั้งแต่ฉันยังใส่กระโปรงแดง(อนุบาล) ห่างจากแม่จนทำให้รักของทั้งสองสั่นคลอนอยู่เป็นประจำ และนี่คงเป็นสาเหตุหนึ่งที่ทำให้แม่เทความรักความหวงทั้งหมดมาที่ฉันและพี่สาว
แต่เรื่องนี้มันก็เปราะบางเหลือเกินสำหรับสังคมไทย เพราะรักของพ่อที่ฉันบอกมันช่างเกินกว่าที่คนเป็นพ่อจะทำซะเหลือเกิน
ฉันและพี่สาวมักจะถูกแม่บังคับให้ไปทำงานเป็นเพื่อนพ่อในวันเสาร์อาทิตย์เสมอ แบ่งกันไป คนนึงไป อีกคนอยู่กับแม่ สาเหตุเป็นเพราะแม่ระแวงพ่อกลัวว่าพอจะไปมีคนอื่น
แต่มันกลับไม่ได้เป็นอย่างที่แม่คิดทุกอย่าง สิ่งที่แม่คิดไม่ถึงมันเกิดขึ้นกับเราสองพี่น้อง พี่สาวของฉันเธอเก็บงำความลับนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ ทุกวันนี้ฉันก็ไม่เคยถามถึง เพราะไม่อยากให้เธอเจ็บปวดกับมัน
ในคืนหนึ่งสิ่งที่พ่อคนคนนึงไม่ควรทำมันก็เกิดขึ้น คืนนั้นฉันนอนหลับไปแล้วแต่รู้สึกแปลกๆจึงตื่นขึ้นมา สิ่งที่ฉันเจอ คือคนที่ได้ชื่อว่าพ่อกำลังจะลวนลามฉัน..
คุณอ่านไม่ผิดหรอกค่ะ มันเกิดขึ้นกับเด็กคนนึงจริงๆ
cr.fb
คำขอของพ่อวันนั้นยังคงดังก้องในหูของฉันมาตลอดยี่สิบกว่าปี วันนั้นฉันโชคดีที่ไม่ได้เกิดสิ่งนั้นขึ้น นั่นก็เพราะหลังจากคำของของคนที่ขึ้นชื่อว่าพ่อจบลง เด็กน้อยก็ปฏิเสธและบอกจะฟ้องแม่
จะบอกว่าเป็นบุญของฉันเลยก็ได้ ที่ในความหน้ามืดตามัวของผู้ชายคนนั้นยังมีจิตสำนึกของความเป็นพ่ออยู่บ้างเล็กน้อย เขาจึงถอยออกไป
ฉันเองร้องไห้อยากกลับบ้านแต่ก็ไม่เอ่ยปากขอ ถึงแม้ว่ามันไม่ได้เกิดขึ้น ฉันไม่ได้เสียหายอะไร แต่ตรงนั้นตรงกลางหัวใจของเด็กน้อยคนนึงที่รักและศัทธาคนเป็นพ่อมากๆ มันเจ็บ เจ็บจนพูดไม่ออกบอกไม่ถูก
ฉันเคยคิดว่าเขาเป็นพ่อที่ดีมากๆคนนึง แต่แล้วเขาคนนั้นก็หายไปราวกับว่าไม่เคยมีเขาเลย
ท่ามกลางความเงียบสงัด ฉันได้ยินเขาพูดว่า..
"อย่าบอกแม่นะ"
คืนนั้นฉันไม่นอนทั้งคืน เอาแต่นั่งมองคนที่ฉันไม่รู้จักคนนั้นแบบไม่ละสายตา เด็กอย่างฉันโง่จนไม่รู้จะทำอะไร ได้แต่อยู่นิ่งๆฟังสิ่งที่เขาพูด และเงียบปากตัวเองไว้จนถึงเช้า และกลับบ้านพร้อมกับคนแปลกหน้าคนนั้น
หลายท่านคงสงสัยว่าทำไมฉันไม่หนี ฉันเองก็สงสัยเหมือนกันว่าทำไมฉันไม่หนี ฉันเคยทบทวนดูว่าหากฉันหนีแล้วฉันจะหนีไปไหน ฉันจะไปหาใคร ไปยังไง แต่ฉันก็คิดไม่ออก
ฉันกลับบ้านพร้อมกับเขาคนนั้น ปิดปากตัวเองเงียบไม่บอกเรื่องนี้กับแม่ วันที่ฉันรู้ว่าตัวเองป่วยเป็นโรคกลัวนี้ฉันเองก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่า วันนั้นทำไมถึงไม่บอกแม่นะ ทำไม
จนฉันฉุดคิดขึ้นมาได้อย่างหนึ่งว่า ถ้าวันนั้นฉันบอก แม่จะเชื่อไหม เสียงในหัวใจของฉันมันตอบฉันว่า แม่ไม่เชื่อแน่ๆ ทำไมล่ะ ทำไมข้างในใจฉันถึงตอบแบบนั้น
จนวันนึง วันที่เกิดเรื่องราวมากมายในชีวิตจนฉันทนไม่ไหว ฉันได้พูดในสิ่งที่ฉันเก็บไว้มานานแสนนานออกไป แต่รู้ไหม สิ่งที่ฉันได้กลับมาคือความเงียบสงบของแม่ หลังจากนั้นไม่นานพี่สาวของฉันก็พูดในสิ่งเดียวกันนี้ขึ้นมา เธอบอกว่าเธอก็เคยเจอแบบเดียวกับฉัน และเธอก็ผ่านมันมาได้เช่นกัน
เธอเก็บสิ่งนี้มานานมากกว่าฉันได้ยังไง วันนั้นฉันอยากจะถามเธอหลายคำถาม แต่ก็ถามไม่ออกสักคำ ได้แต่ร้องไห้และนั่งมองหน้าเธอและแม่อย่างทรมาน
ฉันไม่รู้ว่าแม่เจ็บมากขนาดไหน แม่เองก็เอาแต่เงียบและร้องไห้กอดลูกไว้
สิ่งที่ฉันคิดคือครอบครัวเราต้องแตกแน่ๆ แต่ไม่เลยค่ะ ผิดคาด
ในวันนั้นเองฉันถึงได้คำตอบว่าทำไมเสียงในหัวใจฉันถึงตอบฉันว่า แม่จะไม่เชื่อ เป็นแบบนี้นี่เอง
แม่รักพ่อมากเกินกว่าจะตัดออกไปจากชีวิต แม่บอกว่าตอนนี้ก็แก่ๆกันแล้วมันคงไม่เกิดขึ้นอีกหรอก แม่ไม่ถามว่าฉันใช้ชีวิตหลบพ่อยังไงมาตั้งหลายปี ไม่ถามว่าฉันอยู่กับคนแปลกหน้าคนนั้นมาได้ยังไงตลอดอายุ 20 ปี
cr.fb
ฉันแทบจะไม่เข้าใกล้พ่อเลย แต่คุยกันปกติ ฉันมักจะคุยอยู่ห่างๆ เสมอ แต่ก็ดีหน่อยที่ตอนกลางคืนพ่อไปทำงานเลยทำให้ฉันได้นอนหลับอย่างสนิทตลอดมา 20 กว่าปี มันเป็น20กว่าปีที่แม่ไม่เคยสังเกตุเห็นเลย
แต่ก็ว่าไม่ได้เพราะตัวฉันเองก็ไม่เคยสังเกตุเห็นพฤติกรรมแปลกๆที่พี่สาวทำเหมือนกัน
และอีกอย่างที่ฉันได้คำตอบคือ ฉันรู้มากขึ้นกว่าเดิมว่าทำไมพี่สาวถึงหนีออกจากบ้านในตอนนั้นรู้แล้วว่ามันคงไม่ใช่แค่ถูกกดดันอย่างเดียวแน่ๆ
หลังจากวันนั้นทุกอย่างก็เป็นปกติ เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แม่ทำเหมือนไม่เคยรู้เรื่องราวพวกนี้จากปากของเราพี่น้อง และนี่มันคงเป็นสาเหตุที่ทำให้ฉันเป็นโรคกลัวความรักและโรคซึมเศร้านี้
ฉันไม่เคยเชื่อใจใครเลย เพราะแม้แต่คนใกล้ตัวฉันยังเชื่อใจไม่ได้สักคน ฉันได้คำตอบหลายอย่างจากการที่ฉันบอกความจริงแม่ในวันนั้น
และฉันรู้ว่าความรักที่แม่มอบให้ฉัน ความรักที่ฉันคิดว่ามันมากเกินไป มันน้อยนิดเหลือเกินเมื่อเทียบกับที่แม่รักพ่อ
ฉันเป็นคนหนึ่งที่เชื่อในความรักแต่ฉันกลับคิดว่ารักมันไม่มีอยู่จริง
มันอาจจะฟังดูย้อนแย้งไปหน่อย แต่ก็นั่นแหละค่ะถึงฉันจะเชื่อในความรักแต่ฉันก็ไม่อยากได้มัน และถึงฉันจะอยากได้แต่ฉันก็คงไม่รับมันมา
เรื่องนี้ทำให้ฉันแปลกประหลาดในยุคปัจจุบันมาก เพราะสังคมสมัยนี้มักจะล้อเลียนคนที่ไม่มีคู่เสมอว่าไม่มีใครเอา โดยที่พวกเขาเหล่านั้นไม่เคยคิดว่าเป็นเพราะเราหรือเปล่าที่ไม่เอาใคร
นั่นก็เป็นเพราะบาดแผลที่เราได้รับมา แผลที่ไม่มีใครเห็นและเป็นแผลที่ยังไม่ได้รับการรักษา
...
...
👉แล้วพบกันใหม่ในตอนหน้านะคะ
Cr. Small world🌍
me.ถนนสายเก่า
❤thankyou❤
- 2
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
