เราก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน ก็คงจะเป็นตัวของเราเองค่ะ ความต้องการของเรา ความถวิลหาที่จะต้องก้าวเดินต่อ ความฝันที่อยากให้เป็นจริง ความรักที่ต้องการให้สมหวัง แต่มันก็ไม่เท่าความเป็นจริงที่ประสบพบเจออยู่ทุกวันค่ะ พ่อแม่ไม่เทคแคร์ดูแลเราเท่าที่ควร บางครั้งก็รู้สึกขาดความอบอุ่น ปกติเราจะมีเพื่อนที่คุยกัน พอเปลี่ยนรร. แล้วแทบไม่รู้จักรใครมันก็ลำบากเพราะไม่ได้ไปรร.ด้วย จะบอกให้คุยกับเพื่อนเก่ามันก็ไม่สนิทเท่าแต่ก่อน ที่เรามีช่วงเวลาดีๆร่วมกัน ไม่ได้มีความเกี่ยวข้องให้ได้คุยทุกวัน เพราะไม่รู้กำหนดการที่แน่ชัด ทุกอย่างทำให้เรารู้สึกท้อแท้ในการเรียนและเบื่อมากๆ ไม่ได้ไปเที่ยว ไม่ได้ฉีดวัคซีนที่ดีเพราะพ่อแม่เราไม่เชื่อมั่น เราเป็นพวกที่อยู่คนเดียวได้ สังคมเราเล็กนับได้เลย ไม่เกินเลขหลักเดียว และชอบพึ่งพาแต่ตัวเอง ไม่ชอบเดือดร้อนใคร
ตอนแรกเรามีไฟและมีความสุขเพราะเรามีเวลาทำสิ่งต่างๆมากมายด้วยตัวเอง
เราชอบมากกแต่พอนานเข้าความรู้สึกนั้นก็จืดจางลง เหลือไว้เพียงแต่ความรู้สึกโดดเดี่ยวและสิ้นหวัง เราพยายามใช้ทุกวันให้มีค่าแต่มันก็จบลงที่ดูหนัง ฟังเพลง เล่นเกม ทั้งวันอยู่ดี เราคิดว่าสักวันมันคงจะกลับไปเป็นเหมือนเดิม แต่ความหวังมันช่างริบหรี่เพราะทรราชและกองทัพของมันคงโกโรโกโสหาทางออกไม่ได้ไม่เหมือนกับประเทศที่พัฒนาแล้วและเป็นประชาธิปไตรของจิง
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
