แตนจ๋า..ลาก่อน
คงไม่ใช่เรื่องชิงรักหักสวาท แต่เป็นเรื่องคอขาดบาดตายกันเลยทีเดียว อ้อ..ลืมไป ใช้คำว่าบาดไม่ได้ ต้องใช้คำว่าต่อยตี เพราะอาวุธประจำตัวของเขาคือหมัดเด็ด ใครได้ลิ้มลองรับรองทีเดียวจอด
ผมแพ้ทาง..แมลงสัตว์กัดต่อยทุกชนิด ทั้งมีปีกและไม่มีปีก โดนทีไรเป็นต้องให้คุณหมอฉีดยาแก้ปวด ผมจึงต้องระวังเป็นพิเศษ โดยเฉพาะ ผึ้ง ต่อและแตน ต้นไม้ที่โรงเรียนมากมาย ผมจึงมักจะเจอสัตว์มีพิษพวกนี้หลายครั้ง ถึงชาชินแต่ก็กลัว ที่กลัวมากที่สุดคือเข็มฉีดยา..
วันนี้..รอดมาได้อย่างปาฎิหาริย์ คิดในใจว่าพระ"พ่อแก่"ที่ห้อยคอช่วยไว้แท้ ๆ ใครจะไปคิดว่าเล้าไก่ที่เข้าไปทุกวันจะเป็นที่สุ่มเสี่ยงได้ถึงปานนี้
ผมนำฟางไปลองพื้นเล้า พอน้องไก่รู้สึกอบอุ่นขึ้นมาก็เลยอยากจะเปลี่ยนสถานที่ออกไข่ ผมต้องเอื้อมไปเก็บไข่ไกลกว่าเดิม คราวนี้พอเอื้อมไม่ถึง ผมจึงยกเท้าขึ้นเหยียบรังไม้ เพื่อยืนปักหลักก่อนจะก้มลงหยิบไข่ไก่ทีละฟอง
ขณะที่ก้มๆเงยๆ รู้สึกผิดสังเกตที่หมวก เหมือนมีใครมาตบเบาๆ คละเคล้ากับเสียง หึ่ง ๆ หวี่ ๆ แล้วก็เสียงผะแผ่วตรงหูข้างซ้าย พอชายตามองก็รู้ว่าเป็นแมลงแน่นอน สัญชาตญาณตอนนั้นเหมือนได้ยินเสียงตัวเองตะโกนก้องร้องว่า…แตน
เท่านั้นเอง…ผมก็ออกจากประตูเล้าไก่มาได้ หันหลังกลับไป ด้วยหัวใจนักเลงเก่า ก็พบว่าบรรดาแตนน้อยใหญ่ บินว่อนอยู่ตรงประตู เหมือนท้าทายให้ผมเข้าไปอีก มันคงไม่กล้าบินออกมาไกลด้วยเป็นห่วงรังของมัน
ผมก็เลือดนักสู้พอตัว ไม่รอช้ารีบไปบอก “ครูพิน”ครูธุรการประจำโรงเรียน ที่มีประสบการณ์ปราบเซียนมานักต่อนัก ครูฟินประกาศก้องต้องหนูเอง ผอ. ว่าแล้วก็คว้ากระป๋องไบก้อนคู่กาย เดินขึงขังเข้าไปในเล้าไก่อย่างไม่สะทกสะท้าน ผมเริ่มกลัวใจครูพินมากกว่าแตนรังใหญ่ที่อยู่ตรงหน้าเสียอีก
ผมบอกครูพินให้ระมัดระวัง ภายในใจก็รำพึงรำพันไปว่า แตนจ๋า..ลาก่อนนะ..ทางใครทางมัน จากนั้นหมอกควันสีขาวเหมือนแสงเลเซอร์ก็พวยพุ่งออกมาจากเจ้าไบก้อน ๒ หัวที่อยู่ในมือครูพิน ฟุ้งกระจายไปทั่วเพดานเล้าไก่ ใช้เวลาไม่ถึง ๕ นาที เหตุการณ์ก็สงบลง ครูพินยืนยิ้มกริ่มเหมือนจะภูมิใจในผลงาน ส่วนผมก็เริ่มมั่นใจและเข้าใจอย่างถ่องแท้ถึงคำว่า ๒ หัวย่อมดีกว่าหัวเดียว.. มันเป็นอย่างนี้นี่เอง
ไหนๆก็ไหนๆแล้ว…วันนี้ครูพินทำบาป…ก็ควรจะได้ทำบุญเป็นการลบล้างกันไป ผมจึงให้เลี้ยงไก่และเก็บไข่ไก่ให้เรียบร้อย ส่วนผมก็นั่งพิจารณารังแตน ที่แตนนับร้อยตัวได้บินจากไปแล้ว แค่เห็นรังผมก็รู้สึกสยองขึ้นมาทันที
จึงต้องเดินผ่อนคลายไปแถวๆห้องสมด หยุดดูบริเวณที่เคยปลูกต้นหูกระจง จะลงอะไรดีระหว่างไม้ดอกไม้ประดับ กับไม้กระถางทั่วๆไป คิดได้อยู่ ๒ อย่าง คือต้นคอสมอส กับคุณนายตื่นสาย นับเป็นต้นไม้ที่ชอบและปลูกง่ายที่สุดแล้ว
ภารกิจสุดท้าย ที่จะลืมไม่ได้เลยก็คือ ตักน้ำออกจากบ่อปลา น้ำด้านนอกก็มากมาย รอการระบายลงสระ ส่วนในบ่อก็ทำท่าจะล้นถ้าฝนตกหนักรับรองไม่เหลือปลาดุก สำหรับนำเข้าในโครงการอาหารกลางวันนักเรียน
เสร็จแล้วก็ให้อาหาร สร้างความเบิกบานแก่บรรดาปลากว่า ๒๐๐ ตัว แต่ละตัวไม่ธรรมดาเลยกำลังน่ารักน่าเอ็นดู วันนี้ขึ้นต้นด้วยแหล่งเรียนรู้.."เล้าไก่" มาลงท้ายกันที่บ่อปลา….
เริ่มต้นกันที่..แตนจ๋า….แต่เล่ามาจนถึงปลาดุกจนได้….ไปไงมาไงเนี่ย…
ชยันต์ เพชรศรีจันทร์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
