จบบทความ แบบด้วน ๆ คงไม่ได้
ต้องมีกลอน ห้อยท้าย ไว้เสมอ
กลอนหยอก ๆ เหน็บแนม แถมเพื่อนเกลอ
เผื่อเพื่อนเผลอ เข้ามาอ่าน สำราญใจ
อันความรัก คือความทุกข์ แต่ก็ชอบ
ขอให้บอก วิ่งเข้าใส่ ไม่ยอมถอย
เวลาว่าง ที่มีกัน ไม่ใช่น้อย
เตือนบ่อย ๆ อย่ามองข้าม จนเลยไป
ความชินชา เมื่อเวลา ยังมีกัน
ความสำคัญ เลยเริ่มลด และเลือนหาย
จากที่หนึ่ง ก็คงเหลือ คนรั้งท้าย
หากเบื่อหน่าย กันวันไหน คงเอวัง