พวกเราจำนวนมากมองความขี้เกียจว่าเป็น “ผู้ร้าย” ที่เข้ามาขัดขวางไม่ให้เราทำสิ่งต่างๆได้อย่างราบรื่น
เวลาที่เราเจอกับความขี้เกียจในใจเรา พวกเราแต่ละคนก็จะมีแนวทางในการรับมือกับความขี้เกียจไม่เหมือนกัน
บางคนเลือกที่จะตามใจความขี้เกียจ (และรู้สึก fail กับตัวเองในเวลาต่อมาที่ใจไม่แข็งพอ)
บางคนเลือกที่จะเมินความขี้เกียจ (แต่ก็อาจพบว่าเสียงของความขี้เกียจคอย “ก่อกวน” อยู่ในใจตลอดเวลา)
บางคนเลือกที่จะเปิดศึกกับความขี้เกียจ (และพบว่า…ไม่ว่าจะเถียงไปขนาดไหน ความขี้เกียจก็ไม่ยอมเงียบเสียที)
-
วันนี้ ผมขอนำเสนออีกหนึ่งแนวทางในการรับมือกับความขี้เกียจ
แนวทางดังกล่าว คือ การรับฟังสิ่งที่ความขี้เกียจต้องการจะบอกครับ
-
ยกตัวอย่างเช่น
สมมติว่าเรากำลังจะออกกำลังกาย และความขี้เกียจก็ส่งเสียงดังขึ้นมาในตอนนั้น
ผมขอชวนให้เราฟังดูครับว่า ความขี้เกียจที่ดังขึ้นมาในใจนั้น…มันกำลังต้องการบอกอะไรกับเรา
ฟังเสร็จแล้ว เราค่อยตัดสินใจอีกทีครับว่า…จะตามใจความขี้เกียจ จะทำตรงกันข้ามกับสิ่งที่ความขี้เกียจบอก หรือจะประณีประนอมกับความขี้เกียจ
ขึ้นอยู่กับความเหมาะสมของสถานการณ์ ณ เวลานั้นของแต่ละคน
-
อย่างในกรณีของการออกกำลังกายนั้น ผมเคยทำมาหมดแล้วครับ…ทั้งตามใจ แทงสวน และประณีประนอมกับความขี้เกียจ
ช่วงที่ผมมีอาการบาดเจ็บและ “ดื้อ” อยากจะออกกำลังกาย…เสียงของความขี้เกียจก็เข้ามา “เตือนสติ” ผม…ทำให้ผมตัดสินใจตามใจความขี้เกียจ
ส่วนเมื่อวาน ความขี้เกียจบอกให้ผมหยุดออกกำลังกาย เพราะมันเป็นวันที่ผมจะออกกำลังกายส่วนขาเป็นหลัก (ซึ่งมันจะ “ทรมาน” กว่าวันที่ผมออกกำลังกายร่างกายส่วนอื่นๆ)…พอผมได้ฟังเสียงของความขี้เกียจของผมไปแล้ว ผมก็เดินหน้าออกกำลังกายต่อตามปกติ
ในขณะที่เมื่อ 2 สัปดาห์ก่อน ความขี้เกียจบอกให้ผมไปนอน แทนที่จะออกกำลังกาย (คืนก่อนหน้านั้น ผมนอนไม่ค่อยหลับ)…ผมฟังแล้วก็ตัดสินใจออกกำลังกายต่อไป แต่ปรับระดับความเข้มข้นให้น้อยลงกว่าปกติ
-
จากตัวอย่างข้างบน
วันที่ผมตามใจความขี้เกียจ => ผมคิดว่าผมตัดสินใจถูกต้องแล้วครับ เพราะในอดีต ผมเคย “ดื้อ” แบบนี้มาแล้ว…และผลที่เกิดขึ้นก็คือ มือผมแทบจะไม่มีแรงแม้แต่จะถือช้อนกินข้าวเป็นสัปดาห์
วันที่ผมเมินความขี้เกียจ => เสียงความขี้เกียจก็ดังอยู่ในใจผมระหว่างที่ผมออกกำลังกายอยู่บ้างแหละครับ…แต่ก็ไม่ได้เข้มข้นเท่ากับก่อนที่ผมจะรับฟังมันครับ
วันที่ผมประณีประนอมกับความขี้เกียจ => ผมคิดว่าดีแล้วครับ…ที่ความขี้เกียจเข้ามาเตือนผม…เพราะถ้าผมยังออกกำลังกายในระดับความเข้มข้นที่ “ปกติ” ผมมีโอกาสสูงมากที่จะเป็นลมได้
-
สิ่งหนึ่งที่น่าสังเกตในตัวอย่างของผมก็คือ…ต่อให้ผมจะแทงสวนหรือไม่ได้ทำตามสิ่งที่ความขี้เกียจต้องการแบบ 100%
เสียงของความขี้เกียจก็ยังเบาลงอยู่ดี
-
สาเหตุเป็นเพราะอะไร?
นั่นเป็นเพราะว่า…ความขี้เกียจมันมีหน้าที่ครับ
ซึ่งหน้าที่ของมัน คือ การส่ง “ข้อความ” มาให้กับเรา
การที่เราฟังเสียงขี้เกียจ…มันคือการที่เรารับ “ข้อความ” จากความขี้เกียจแล้ว
ความขี้เกียจได้บรรลุหน้าที่ของมันแล้ว
มันจึงไม่มีความจำเป็นต้องส่งเสียงดังเหมือนกับตอนที่เรายังไม่ได้รับ “ข้อความ” จากมันนั่นเองครับ
-
ปล. หากสนใจรับบริการปรึกษาเชิงจิตวิทยา ติดต่อสอบถามรายละเอียดเพิ่มเติมได้ผ่านทาง inbox เลยครับ
.
ปล.2 สามารถสนับสนุนเพื่อเป็นกำลังใจให้ผมสร้าง content จิตวิทยาแบบนี้ต่อไปได้ที่ => บัญชีธนาคารกสิกรไทย นายทศพิธ รุจิระศักดิ์ เลขที่บัญชี : 059-1-52808-4 นะครับ
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
