ชีวิตในดุนยานี้
เป็นเหมือนการเดินทาง
ที่แต่ละคนมีเวลาจำกัด
โดยที่ไม่มีใครรู้เวลาของตน
อัลลอฮทรงให้เราเดินทาง
และส่งใครบางคนร่วมทางด้วย
เราอาจได้เจอคนหลาย ๆ ประเภท
หรือบางครั้ง เผลอผูกพัน
กับเพื่อนร่วมทาง บางคน
แต่ ... ทุกคนกำลังเดินทาง
และต่างมีเวลาจำกัด
คนที่เรารัก อาจโบกมือลาเราในวันหนึ่ง
ตอนต้องบอกลา อาจจะยืนลำบากหน่อย
แต่เราก็หยุดเดินไม่ได้
เราล้วนกำลังเดินทาง
เมื่อสูญเสีย ใครบางคนที่รักมาก
สองขาแทบประคองต่อไปไม่ไหว
อาจเป็นหน้าที่ของเพื่อนร่วมทางที่ต้องประคอง
และเป็นหน้าที่ของนักเดินทาง
ที่ต้องเดินต่อไป
ตอนที่ศอฮาบะฮเดินทางพร้อมท่านนบี
ศอลลัลลอฮุอะลัยฮิวะซัลลัม
และก็ต้องบอกลาท่านนบี ในวันหนึ่ง
บางคนในหมู่พวกเขารับไม่ได้
คำพูดของสหายบางคนที่เหลือ
ดึงสติพวกเขาไว้ ให้คิดได้ว่า
'เพื่อนร่วมทาง ทุกคนต้องจากลา
แต่อัลลอฮ เป้าหมายปลายทาง
จะคงอยู่นิรันดร์'
เราล้วนกำลังเดินทาง
หันไปมองเพื่อนร่วมทาง และอมยิ้ม
ต้องเดินด้วยกันต่อไปให้ได้
จะสูญเสียคนหนึ่งไปก่อนหน้า
ก็ต้องกลับมาเดินต่อให้ได้
วันนี้ ฉันเดินข้าง ๆ
เธอไม่ไหว ฉันประคองเธอได้
ฉันไม่ไหว เธอก็ประคองฉัน
เราต้องดูแลกันและกัน
เราต้องเดินทาง
เมื่อถึงเวลาของฉัน
เธออาจต้องบอกลาอีกครั้ง
คนอื่นอาจประคองเธอแทนที่ฉัน
แต่สำคัญคือต้องเดินต่อไป
เราจะเจอกันที่ปลายทาง ...
((คุณครู ขนมปัง))
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
