❓#ปุจฉา :
ยอมรับว่า..หย่อนยานในการปฏิบัติมาก
เหมือนติดโลกมาก ๆ ในช่วงนี้
โปรดอบรมศิษย์ชี้แนะการปฏิบัติ
ให้เจริญยิ่ง ๆ ขึ้นไปด้วยเจ้าค่ะ
.
#วิสัชนา :
ก็ให้ตระหนักรู้ถึงโทษภัยในวัฏสงสาร
โดยเฉพาะสถานการณ์ปัจจุบัน
ที่ชาวโลกกำลังเผชิญกับภัยพิบัติต่าง ๆ
ทั้งภัยจากโรคระบาด และปัญหาต่าง ๆ
ที่ถาโถมเข้ามา
ไม่ว่าจะเป็น..
ปัญหาเศรษฐกิจ
ปัญหาปากท้อง
ปัญหาสังคม
ทำให้ผู้คนบนโลกในปัจจุบัน
ต้องเผชิญกับการใช้ชีวิตที่ยากลำบาก
หลายคนต้องจมอยู่กับความเจ็บปวด
จมอยู่กับความทุกข์ทรมานต่าง ๆ
ทำไมเราถึงเกิดขึ้นมาในยุคที่มีแต่มรสุม ?
เดี๋ยวโรคระบาดบ้าง
เดี๋ยวภัยธรรมชาติบ้าง
เดี๋ยวภัยต่อมนุษย์ด้วยกันบ้าง
ฝนก็ไม่ตกต้องตามฤดูกาล
ภัยแล้งบ้าง ภัยน้ำท่วมบ้าง
ปัญหาไม่จบไม่สิ้นนั่นเอง
ธรรมชาติกำลังสอนอะไรเรา ?
นั่นคือ แก่นของสิ่งที่เกิดขึ้น
เราได้เรียนรู้สิ่งนี้ หรือยัง ?
เราได้ตระหนักรู้ถึงโทษภัยในวัฏสงสาร หรือยัง ?
เราได้เห็นคุณค่าของการที่เราเกิดขึ้นมา
เป็นมนุษย์พบพระพุทธศาสนา หรือยัง ?
ถ้าเรายังไม่ตระหนักรู้
เราก็จะใช้ชีวิตไปวัน ๆ
หลงอยู่กับโลกไปวัน ๆ
สุดท้าย...ก็ตายเปล่า !
เมื่อละจากโลกนี้ไป
ถ้าเราใช้ชีวิตเบียดเบียนมา
ผิดศีลผิดธรรม ก็ขาดทุน
ต้องจมสู่อบายภูมิ
เสวยความเผ็ดร้อน
ทุกข์ทรมานอย่างยาวนาน
ถ้าต้องตกสู่อบายภูมิ
ภัยพิบัติบนโลกนี้
เป็นเรื่องเล็กน้อยไปเลย
ภัยพิบัติในอบายภูมิ
โหดร้ายทารุณกว่ามาก
แล้วกาลเวลาที่ต้องเสวย
ก็ยาวนานกว่ามาก
ครั้งหนึ่ง พระผู้มีพระภาคเจ้าได้อุปมาไว้ว่า
ชีวิตที่เราเกิดขึ้นมาเป็นมนุษย์
เต็มที่ก็ 100 ปี
ที่บางคนก็ว่า
ผ่านร้อนผ่านหนาวมามาก
เหมือนมันจะนาน แต่จริงๆแล้วช่างสั้นนัก
ประดุจหยดน้ำบนยอดหญ้า
พอรุ่งอรุณขึ้นมา ย่อมเหือดแห้งไปเร็วฉันใด
ประดุจหยดน้ำที่ตกลงในกระทะอันเดือด
มันย่อมเหือดแห้งไปเร็วฉันใด
ชีวิตของความเป็นมนุษย์ที่เต็มที่ 100 ปี
เมื่อเทียบกับสิ่งที่เราต้องเวียนว่ายอยู่ในวัฏสงสาร
มันช่างสั้นนัก เหมือนความฝันเรื่องเดียวเท่านั้น
🍀แต่สิ่งที่เราได้ทำไว้นั่นแหละ
จะส่งผลสืบต่ออย่างยาวนาน
ไม่ว่าจะเป็นในด้านที่ดีก็ตาม
หรือด้านที่ไม่ดีก็ตาม
เราเกิดมาเพื่ออะไร ?
ได้ตระหนักรู้หรือยัง ?
ได้เรียนรู้หรือยัง ?
โอกาสที่เราได้พบพระพุทธศาสนา
มันเป็นโอกาสอันล้ำค่าขนาดไหน ?
เราได้เรียนรู้หรือยัง ?
เราได้ตระหนักรู้หรือยัง ?
🏵️ ทำไมพระผู้มีพระภาคเจ้าจึงตรัสไว้ว่า
ถ้ามีคนเขามาทำข้อเสนอ
เอาหอกปักที่กลางอก
ท่านทั้งหลายว่า
จะเจ็บปวดทุกข์ทรมานขนาดไหน ?
เอาหอกปักที่กลางอก
ไม่ใช่อันเดียวนะ 100 อัน
อันแรกก็ตายแล้วนะ แต่ถ้าไม่ตาย !
มันต้องเจ็บปวดทุกข์ทรมานขนาดไหน ?
ไม่ใช่รอบเดียวนะ ! วันละ 3 เวลา
ก็เรียกว่า โดนหอกปักวันละ 300 ครั้ง
จะเจ็บปวดทุกข์ทรมานขนาดไหน ?
ไม่ใช่วันเดียวนะ !
โดนแบบนี้ทุก ๆ วัน 100 ปี
จะเจ็บปวดทุกข์ทรมานขนาดไหน ?
โดนหอกปักวันละ 300 เล่ม
ทุก ๆ วัน เป็นเวลา 100 ปี
แต่หลังจากนั้น จะได้รู้แจ้งอริยสัจ 4
มีโอกาสหลุดพ้นจากกองทุกข์ได้
พระผู้มีพระภาคเจ้าตรัสว่า..
ควรรับข้อเสนอของเขา
ท่านทั้งหลาย
จะสำคัญความข้อนี้ว่าอย่างไร ?
ทำไมพระองค์ถึงตรัสไว้ขนาดนั้น
ต้องเจ็บปวดขนาดนั้น
หลังจากนั้นจะได้รู้อริยสัจ 4
พระองค์ตรัสว่า..ควรรับข้อเสนอของเขาซะ
เพราะว่าตราบใดที่เรา
ยังไม่รู้แจ้งอริยสัจ 4
ไม่แทงตลอดความจริงของธรรมชาติ
ชีวิตของเราท่านทั้งหลาย
ต้องเผชิญกับภัยพิบัติ
ต้องจมกับความเจ็บปวดทรมาน
ที่หนักหนาสาหัสกว่านี้อีกมาก
วัฏสงสาร
มันคือ เภทภัย
มันคือ ภัยพิบัติ
ที่ทำให้หมู่สัตว์ต้องจมอยู่
กับความทุกข์ทรมานอยู่ร่ำไป
การที่เรายังไม่ได้ตระหนักรู้
ถึงเภทภัยตรงนี้ ก็เพราะว่า
เรายังไม่ได้เรียนรู้นั่นเอง
ภัยพิบัติที่ชาวโลกกำลังเผชิญอยู่
มันเป็นสิ่งเล็กน้อยมาก
เมื่อเทียบกับหมู่สัตว์ส่วนใหญ่ในวัฏสงสาร
ที่กำลังเผชิญกับภัยพิบัติในอบายภูมิ
โหดร้ายทารุณกว่ามาก
แล้วกาลเวลาที่ต้องเสวย
ก็ยาวนานกว่ามาก
เราได้ตระหนักรู้หรือยัง ?
ถึงโอกาสที่เราจะได้หลุดพ้นจากวังวนตรงนี้
ที่พระองค์ตรัสไว้ขนาดนั้น
เพราะว่าอะไร ?
โอกาสที่เรา
จะได้ปลดเปลื้องตนเอง
มันเป็นสิ่งที่เกิดขึ้นได้โดยยากในโลก
🏵️ ครั้งหนึ่ง พระผู้มีพระภาคเจ้าได้ตรัสไว้ว่า
หากแม้นว่าโลกนี้
เต็มไปด้วยน้ำเป็นผืนเดียวกัน
มีแอกไม้ไผ่อยู่อันนึง
มีห่วงอยู่ตรงกลาง
ตกลงไปในน้ำ
ถูกน้ำพัดพาไปในทิศต่าง ๆ
มีเต่าอยู่ตัวหนึ่ง
ตาบอดทั้งสองข้างเลย
อยู่ในน้ำ 100 ปี
จึงจะผุดขึ้นมาเหนือผิวน้ำครั้งหนึ่ง
เมื่อเต่าตาบอดตัวนั้น เมื่อผุดขึ้นมา
โอกาสที่หัวจะคล้องแอกไม้ไผ่อันนั้นพอดี เป็นไง ?
มันแทบที่จะเป็นไปไม่ได้เลย !
แค่โผล่มาใกล้ๆก็ยากแล้ว
แล้วถึงแม้ว่าโผล่มาใกล้ ๆ ได้
ต้องจมไปอีก 100 ปี โผล่ขึ้นมาใหม่
ไปโผล่ตรงไหนแล้วก็ไม่รู้ ?
มันแทบที่จะเป็นไปไม่ได้เลย
ที่โผล่ขึ้นมาแล้ว
หัวจะคล้องแอกไม้ไผ่พอดี
🍀 ฉันใด โอกาส..
โอกาส ที่พระพุทธเจ้าจะเสด็จอุบัติขึ้นมาในโลก
โอกาส ที่พระสัทธรรมจะแพร่หลายไปทั่วโลก
โอกาส ที่พวกเราจะได้รับโอกาสเกิดขึ้นมาเป็นมนุษย์
โควต้าการเกิดมาเป็นมนุษย์มันน้อยมาก ๆ
ได้มีศรัทธาที่จะฟังธรรมปฏิบัติธรรม
มันช่างยากเย็นแสนเข็ญเช่นนั้น
มันยากเพราะโอกาสนั่นแหละ !
แค่เกิดเป็นมนุษย์ ก็ยากเย็นแสนเข็ญแล้ว
เราอาจจะนึกว่ามนุษย์บนโลกนี้มันเยอะนะ
เป็น 6000 ล้านคน
แต่จริง ๆ แล้ว
เมื่อเทียบกับจิตวิญญาณในวัฏสงสาร
มันน้อยมากมาก ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ
แค่สัตว์เดรัจฉาน
แค่มดปลวกในสถานที่นี้
ก็มากกว่ามนุษย์ทั้งโลกแล้ว
เราคิดว่า..
เมื่อเราได้เกิดเป็นมนุษย์
ใช้ชีวิตไปวัน ๆ สุดท้ายเมื่อตาย
ก็จะได้เกิดมาใช้ชีวิตใหม่
คิดผิด คิดใหม่ได้นะ
มันไม่เป็นแบบนั้นนะ
🏵️ ครั้งหนึ่ง พระผู้มีพระภาคเจ้า
ช้อนดินขึ้นมาเท่าปลายเล็บของพระองค์
แล้วตรัสถามภิกษุทั้งหลายว่า..
เธอจะสำคัญข้อนี้ว่าอย่างไร ?
ดินเท่าปลายเล็บของตถาคต
กับ ดินทั้งป่าในมหาปฐพีนี้
อันไหนจะมากกว่ากัน ?
ภิกษุกราบทูลว่า..
ดินทั้งป่าในมหาปฐพีมากกว่า
อย่างเทียบกันไม่ได้เลย พระพุทธเจ้าข้า
ฉันใด ผู้ที่ได้มีโอกาสเกิดขึ้นมาเป็นมนุษย์
เมื่อละจากโลกนี้ไป
จะได้มีโอกาสกลับมาเกิดเป็นมนุษย์อีก
เท่าดินเท่าปลายเล็บของตถาคต
ที่เหลือส่วนใหญ่แล้วก็จมสู่อบายภูมิ
ส่วนน้อยที่ได้ไปสุคติภูมิ
🔺ถ้าคิดว่าเราใช้ชีวิตไปวัน ๆ
แล้วเราจะได้กลับมาเกิดเป็นมนุษย์อีก
คิดผิด คิดใหม่ซะนะ
มันไม่ง่ายขนาดนั้น
มันยากเย็นแสนเข็ญ
ถ้าเราต้องตายโดยความเป็นปุถุชน
โดยไม่ได้ปฏิบัติธรรมสมควรแก่ธรรม
ไม่ได้สร้างเส้นทาง ไม่ได้สร้างร่องโอกาส
ไว้ให้แก่ตัวเอง
เมื่อเราล้มตัวลง สิ้นใจตาย
เราจะไปไหน ? แล้วเมื่อไร..
เราจะได้มีโอกาสพบพระพุทธศาสนาอีก ?
ได้ตระหนักรู้กันหรือยัง ?
ได้เรียนรู้กันหรือยัง ?
ว่าชีวิตที่เรากำลังเผชิญอยู่
ถึงแม้เราจะต้องพบกับภัยพิบัติต่าง ๆ
แต่เราก็ยังมีชีวิตอยู่ ยังมีลมหายใจอยู่
พระพุทธศาสนา ก็ยังดำรงอยู่
พระสัทธรรม ก็ยังตั้งมั่นอยู่
เราได้รักษาโอกาสที่ล้ำค่านี้
น้อมนำมาเข้าสู่กายกับใจของเราเอง
ได้ดีหรือยัง ?
เราได้ปฏิบัติตามคำสอน
ของพระสัมมาสัมพุทธเจ้าหรือยัง ?
🔺สายน้ำ..เมื่อมันไหลไปแล้ว
มันไม่หวนกลับ !
➡️ ถ้าเรายังทำไม่เต็มที่
แล้วเราต้องจากโลกนี้ไป
ต้องร้อนใจในภายหลัง
ถึงเวลานั้น..
ก็แก้ไขอะไรกันไม่ได้แล้ว
เพราะฉะนั้น จงเตือนตนเองอยู่เสมอ
🏵️ พระผู้มีพระภาคเจ้าจึงตรัสไว้ว่า..
ผู้ที่ตื่นขึ้น เห็นโลกตามความเป็นจริง
แม้มีชีวิตอยู่เพียงวันหนึ่ง คืนหนึ่ง
ก็ประเสริฐกว่า..
ใช้ชีวิตมา 100 ปี แต่ยังหลับไหลอยู่
ไม่เกิดคุณค่าอะไรแก่ตนเองเลย
จนกว่าจะได้ก้าวสู่เส้นทางที่ถูกต้อง
เจริญอริยมรรคมีองค์ 8
ปฏิบัติธรรมสมควรแก่ธรรม
แม้มีชีวิตอยู่เพียงวันหนึ่ง
ก็ประเสริฐกว่า
🍀 ก็พิจารณาตนเอง
ถ้าเรามีชีวิตเหลือเพียงวันนี้วันเดียว
ความตาย เป็นสิ่งที่เกิดขึ้น
กับพวกเราทุกคนแน่นอน
คนที่อายุน้อยกว่าเรา
ที่ล้มหายตายจาก
เป็นตัวอย่างให้เห็นมากต่อมาก
ตัวเราเองก็เช่นกัน ต้องตายแน่นอน
เราจะแน่ใจเหรอว่า..
รอแก่ก่อน ค่อยปฏิบัติ
ถึงตอนนั้น เราจะมีชีวิตอยู่
แน่ใจหรือ ?
อาจจะล้มตัวลงนอน
แล้วก็ตายในขณะนี้เลยก็ได้
ความตาย เป็นสิ่งที่เกิดขึ้น
กับพวกเราทุกคนอย่างแน่นอน
🔺แต่ในขณะที่เรามีชีวิตอยู่
ได้ทำสิ่งที่สมควรหรือยัง ?
กับโอกาสให้เราได้รับ ณ ขณะนี้
🍀หนทางหมื่นลี้ ก็เริ่มที่ก้าวแรก
➡️ ถ้าเราได้รับโอกาส แล้วเรายังไม่ปฏิบัติ
➡️ แล้วโอกาสต่อไปมันจะมาได้อย่างไร ?
🔺เพราะฉะนั้น
ก็ใช้ชีวิตในทุก ๆ วัน ให้มีความรู้สึกว่า..
วันนี้มันเป็นวันสุดท้ายในชีวิตของเรา
ถ้าเราเหลือชีวิตอยู่เพียงแค่วันเดียว
เราจะมัวไปหลงระเริงอยู่กับโลกไหมเล่า ?
มัวไปใช้ชีวิตอยู่กับสิ่งที่มันไม่จำเป็นไหมเล่า ?
🍀 จงเรียนรู้สิ่งต่าง ๆ ที่เกิดขึ้น
ให้ได้เกิดการตระหนักรู้ขึ้นมา
ถึงโทษภัยของวัฏสงสาร
🍀 เห็นทุกข์..จึงเห็นธรรม
มันเป็นสัจธรรม
➡️ ขณะที่ชาวโลกคร่ำครวญถึงภัยพิบัติ
ความทุกข์ยากลำบากต่าง ๆ
ในสถานการณ์ที่กำลังเผชิญกับปัจจุบัน
➡️ มองให้ทะลุถึงแก่นว่า..
ธรรมชาติกำลังสอนอะไรเรา ?
เราได้เรียนรู้ เราได้ตระหนักรู้กันหรือยัง ?
ถึงโทษภัยในวัฏสงสาร
➡️ นี่การเตือนกันเล่น ๆ นะ
ของจริงในอบายภูมิ !
นั้นน่ะ ทุกข์จริง หนักจริง
อันนี้เป็นเรื่องขี้เล็บไปเลย
เพราะฉะนั้น
ได้ตระหนักรู้กันหรือยัง ?
ได้เรียนรู้กันหรือยัง ?
เมื่อตระหนักรู้แล้ว เรียนรู้แล้ว
ก็ดำริให้ถูกต้อง ก้าวเดินบนเส้นทางที่ถูกต้อง
จนหลุดพ้นจากกองทุกข์ทั้งปวงนั่นเอง
.
ธรรมบรรยาย โดย พระมหาวรพรต กิตฺติวโร
26 กรกฎาคม 2564
เรียนรู้สิ่งที่เกิดขึ้น เกิดการตระหนักรู้ โทษภัยของวัฏสงสาร
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
