เรื่องนี้ ไม่เกี่ยวกับการเขียนวิวทะเลแล้วนะฮะ
เป็นเรื่องที่เกิดมานานมากแล้ว จะมีคนรับทราบ หรือจำได้ คงหาทำยายากแล้วนะครับ
เรื่องมันเกิดขึ้นตอนช่วงที่ต้องส่งงานปลายภาค โดยเราต้องเขียนงานด้วยสีน้ำมัน ลงบนเฟรมขนาดไม่ต่ำกว่าเมตรล่ะครับ
ขวด.. หนุ่มจิตรกรรมผู้ถูกสาวๆหมายปอง ก็พระเอกของเรื่องเนอะมันต้องหล่อให้เข็ดสิครับ หนุ่มจิตรกรรมยุคผม ไม่มีรองทรงครับ พี่ขวด ผิวขาว คิ้วเข้ม ผมทรงรากไทร (แกขี้ร้อนเลยไม่ไว้ผมยาว) ชอบใส่เสื้อเชิ้ตขาวแขนยาวตัวใหญ่ กางเกงยีนส์ทรงเดฟทำให้ดูขาเรียวยาวแบบการ์ตูนญี่ปุ่น พี่ขวดพาตัวเดินเข้ามาในห้องเพนท์ พร้อมเฟรมสีขาวสะอาดขนาด เมตร คูณ เมตรยี่สิบ พี่สิทธิ์จึงถามไปว่า
"เฮ้ยขวด..มะรืนนี้ส่งงานแล้วนะโว้ย เฟรมยังขาวสะอาดอย่างนี้จะทันเหรอ"
"เออว่ะ งานนี้ต้องเผาให้ทันแหละ" พี่ขวดไม่พูดพล่าม เดินหาทำเลเหมาะๆ เพื่อจะเริ่มงาน ก็ไปได้ที่บริเวณมุมห้อง จากนั้นแกก็เริ่มลงมือร่างภาพ...
จวบจนเวลาเย็นแล้วทุกคนก็รีบขมักเขม้น เพื่อจะได้มีงานส่งอาจารย์ในวันมะรืน พี่สิทธิ์์เดินเข้าไปหาพี่ขวด
"คืนนี้ค้างไหมวะขวด"
"ค้างสิ กลับได้ไงล่ะ แล้วมึงล่ะ จะอยู่ป่ะ"
"เออ..ก็ดีเหมือนกัน จะได้เนื้อได้หนังหน่อย นี่เย็นแล้ว ไปหาอะไรกินกันเดี๋ยวค่อยกลับมาปั่นต่อ"
"ดีเหมือนกัน คอแห้งว่ะ ไปหาอะไรกินก่อน.. ไป" พี่ขวดเอาพู่กันทิ้งลงขวดน้ำมันสน แล้วเดินออกไปหาอะไรกินกับพี่สิทธิ์
ทั้งสองกลับเข้ามาที่ห้องเพนท์ราวสองทุ่มกว่าๆ ไฟทางเดินมีนานดวง มันก็ค่อนข้างสลัว อันที่จริงเรื่องที่เล่าขานในสถานศึกษาแห่งนี้ มีหลายเรื่องอยู่ (หัวเราะ)
เรื่องที่รู้ๆมาก็สร้างบรรยากาศให้วังเวงมากขึ้นไปอีก พอมาถึงห้องเพนท์ ไฟในห้องยังเปิดอยู่ แต่ตอนนี้ไม่มีใครอยู่แล้วนอกจากทั้งสอง ที่นัดกันจะทำงานทั้งคืน...
แล้วพี่ขวดก็สะดุ้งโหย่ง
"เป็นอะไรวะขวด" พี่ขวดพยักพเยิดให้พี่สิทธิ์มองตามไป...พี่สิทธิ์ตาเบิกกว้าง ได้แต่ดันหลังพี่ขวดให้รีบเข้าไปข้างในห้องเพนท์ ทั้งสองมานั่งกอดเข่า ใบหน้าเหมือนจะร้องไห้... พี่ขวดถามเพื่อนรักด้วยเสียงสั่นไหว
"มึงเห็น ช่ายป่ะ" พี่สิทธิ์พยักหน้าสายตาตื่นกลัว
"เชี่ย ไฟข้างหลังเราไม่มีใช่ไหมมึง" พี่สิทธิ์ถามเสียงสั่น
" กูก็ว่างั้นนะ เราต้องเรียน วิชา..Shadow..ใหม่ใช่ไหมมึง"
ใบหน้าของทั้งสองเหยเก อยากจะร้องไห้ เพราะทั้งสองเห็นเงาของตนทอดสวนแสงที่ส่องมา (ตามปรกติ เงาจะทอดไปตามแสง ถ้าไฟส่องข้างหน้า เงาต้องทอดไปด้านหลัง แต่ที่เห็น เงากลับทอดมาข้างหน้า ทั้งที่ด้านหลังไฟถูกปิดไว้....) นี่คือไตเติ้ลก่อนเข้าเนื้อหาจริงกระมัง.........
ทั้งสองนั่งกอดเข่าอยู่นาน จึงค่อยๆลุกมาประจำที่ของตนเพื่อเขียนงานต่อ
...ตีสาม พี่สิทธิ์บอกพี่ขวด
"ไว้ต่อพรุ่งนี้เถอะว่ะ นอนเหอะ"
"เออว่ะ ง่วงเหมือนกัน"
ทั้งสองเขามุมห้อง ..เอาเสื่อมากางนอน และหลับลงด้วยความอ่อนเพลีย พี่ขวดเล่าให้ฟังว่านอนนานเท่าไหร่ไม่ทราบ ขณะที่พลิกตัวทำให้สายตา เห็นใครคนหนึ่ง กำลังนั่งเขียนรูปอยู่เงียบๆ ซึ่งพี่ขวดก็ไม่ได้สนใจ เพราะคิดว่าคงเช้าแล้ว เพื่อนๆก็คงรีบเข้ามาปั่นงานให้เสร็จทันส่ง แล้วแกก็หลับต่อ
พี่ขวดรู้สึกตัวอีกที ก็ตอนที่เพื่อนๆเข้าประจำสแตนด์ตั้งภาพงานของตน เขาจึงจัดการธุระส่วนตัวจนเสร็จ แล้วลงมือทำงานต่อไป จวบจนเย็นเกือบค่ำ หลายคนเริ่มเสร็จแล้วจะทิ้งให้แห้ง คิดว่าตอนที่อาจารย์ตรวจก็หมาดๆพอใช้การได้
พี่ขวดบอกพี่สิทธิ์ว่า
"คืนนี้คงต้องอยู่อีกคืน อยู่เป็นเพื่อนหน่อยสิ กูเลี้ยงเอง"
พี่สิทธิ์สงสารเพื่อน ก็ตอบรับ
"เออ กูอยู่เก็บงานด้วย งั้นไปหาไรกินก่อน พอกึ่มๆค่อยเข้ามา ไป.."
กว่าทั้งสองจะเข้ามา ก็เกือบจะสามทุ่ม กึ่มๆพอห้าวหาญ คืนนั้นรู้สึกดีหน่อยที่มีเพื่อนอีกสองคนอยู่ทำงาน แต่หนึ่งในสองนั้นพอเห็นทั้งสองเข้ามาก็เดินออกไป ส่วนคนที่เหลือก็ถามว่าจะอยู่คืนนี้ใช่ไหม พี่ขวดกับพี่สิทธิ์ตอบว่าใช่ เพื่อนจึงบอกว่า
"เดี๋ยวไปหาข้าวกินก่อน ดึกจะเข้ามาเก็บงาน ของข้าเสร็จแล้วแหละ เหลือแต่งอีกสักหน่อยก็สมบูรณ์"
พี่ขวดกับพี่สิทธิ์ รู้สึกอุ่นใจขึ้น มีเพื่อนอยู่คืนนี้อีกสองคน ทำให้ห้องไม่วังเวงเกินไป
เวลาผ่านไปค่อนคืน งานของพี่ขวดใกล้เสร็จแล้ว แต่ทำไมมันง่วงเหลือเกิน
"ไม่ไหวว่ะสิทธิ์ ง่วงจัง..นอนสักครู่นะโว้ย...."
ไม่มีเสียงตอบ..พี่ขวดมองไปเห็นพี่สิทธิ์กรนครอกไปแล้ว เขาอมยิ้มแล้วล้มตัวลงนอน ยังไม่ทันหลับดี เพื่อนคนที่ลุกออกไปคนแรก กลับเข้ามาตอนไหนไม่ทราบ พี่ขวดเห็นเขากลับมานั่งเขียนภาพเงียบๆไม่พูดคุย
"อีกคนไปไหนล่ะ" พี่ขวดถาม แต่ชายคนนั้นไม่ตอบ ..แต่ก็ไม่แปลกหรอกครับ เวลาที่เขียนงานแล้วเกิดติสแตก หลายคนก็เป็นแบบนี้ พี่ขวดก็ไม่แล้วหรือ..ปิดเปลือกตาลง แล้วก็เข้าสู่นิทรารมณ์ไป พอพลิกตัว เขาก็เห็นนายคนนี้เขียนภาพอยู่เงียบๆแบบนั้นอย่างเดิม แต่ทำไมตนจึงรู้สึกง่วงเหลือเกิน ง่วงจนไม่มีแรงจะถามทักอะไร จากนั้นเขาก็หลับต่อ
... พี่ขวดรู้สึกตัว ได้ยินเสียงประกาศของอาจารย์ว่า...ให้เอาไปภาพไปที่หอศิลป์ อาจารย์จะเลือกภาพที่ได้คะแนนดีๆ 5ภาพ แสดงงานในหอศิลป์ พี่ขวดหายใจเฮือก
"ซวยแล้ว..หลับยาวเลย ยังไม่เสร็จเลยกรู"
พี่สิทธิ์เดินมาหาแล้วบอกว่า
"ขวดเดี๋ยวกูเอาภาพไปที่หอศิลป์ก่อนนะมึง ไงตามไปนะอาจารย์มาตรวจตอนเที่ยง รีบๆเข้าล่ะมึง"
"เออๆ เดี๋ยวตามไป" คนค่อยๆทะยอยเอางานออกไป แต่ความซวยครั้งใหญ่ตกที่พี่ขวด....แกเดินหางานของแก แต่งานแกหายไปครับ พี่ขวดเดินเปิดเฟรมที่กองทิ้งๆในห้องเพนท์ แต่ก็ไม่พบภาพของแกเลย
"ซวยแล้วกู ไปอยู่ไหนวะ"
พี่สิทธิ์เดินมาตาม
"ขวดเป็นไงมึง..แต่งไม่เสร็จเหรอ อาจารย์จะมาแล้วนะมึง"
"เออๆ เดี๋ยวตามไป" พี่ขวดอยากจะกรีดร้องดังๆ แกถึงกับทรุดลงนั่ง เริ่มหมดอาลัยตายอยากแล้ว แกหาภาพของแกไม่เจอ มันหมายถึง แกอาจติดรอ หรือไม่ได้พาสชั้นเลยทีเดียว
....
....
สายตาของพี่ขวดเหลือบไปเห็นภาพบนสแตนด์ที่ตั้งโดดเด่นอยู่เพียงชิ้นเดียว เขาจำได้ว่ามันคือภาพของ คนที่มานั่งเขียนเมื่อคืนนี้ คนที่ถามแล้วไม่ตอบคนนั้น แต่ตอนนี้เขาไปอยู่ไหนล่ะ พี่ขวดมองซ้ายขวาหาตัวเจ้าของ ก็ไม่มีวี่แววจะมาแสดงตัว แกจึงตัดสินใจจะจัดการกับภาพนี้ ..และมันคือทางออกทางเดียวของแก พี่ขวดตัดสินใจเสี่ยงหยิบภาพนั้น แล้วเดินตรงไปยังหอศิลป์ ในใจภาวนาขออย่าให้เจอเจ้าของภาพที่นั่นเลย....
พี่ขวดเดินหิ้วภาพนั้นเข้าไปส่ง.... ในใจก็ตุ้มๆต่อมๆว่าเจ้าของตัวจริงจะโผล่มาหรือเปล่า ขณะที่อาจารย์ กำลังวิจารณ์แต่ละภาพๆจนในที่สุดก็มาถึงภาพของพี่ขวด
...และแล้ว..เรื่องกลับตาลปัตร ภาพของพี่ขวดชิ้นนั้น..กลับได้คำชื่นชมของอาจารย์ อีกทั้งยังกวาดเกรดเอบวกไปครอง พร้อมทั้งถูกคัดเลือกให้แสดงงานในหอศิลป์ด้วย พี่ขวดกลับกลายเป็นตีสไปในบัดดล
เหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ทำให้พี่ขวดแกคุยโวเลย จนใครๆก็อยากจะเห็นภาพของแกที่หอศิลป์...พี่ขวดจึงทำหน้าที่พาเพื่อนๆมาชมงานที่หอศิลป์
......กลุ่มของพี่ขวดเดินเข้าไปบริเวณที่ภาพเขียนแสดงอยู่ ทุกคนเริ่มเงียบเสียงที่คุยเล่นลง พี่ขวดกำลังตลึง
" มันเกิดอะไรขึ้น" พี่ขวดสบถงึมงัม
ภาพชิ้นนั้น...สีกำลังแตกล่อนออกจากเฟรม รอยแตกลายงาล่อนพริ้วปลิวหลุดล่วงลงพื้น ราวกับถูกเขียนมานานแรมปี แต่ที่อึ้งคือ....ภาพที่ปรากฏหลังจากผิวล่อนหลุดออกคือ...ภาพที่หายไปของพี่ขวดครับ ...ชายปริศนาได้เขียนภาพของเขาทับลงบนภาพเดิมของพี่ขวด... ชายผู้นี้ไม่ปรากฏตัวอีกเลยจนบัดนี้....
....ชายปริศนาเจ้าของภาพที่ถูกแสดงงานคนนั้นเป็นใครยังไม่มีคำตอบมาจนทุกวันนี้....
.....สวัสดีครับ พี่น้องชาวไทย....
- 1
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
