เราไม่ทราบว่าคุณอยู่ในช่วงวัยใดนะคะ แต่เรามีเรื่องเรา มาเล่าสู่กันฟังค่ะ
สมัยเรายังเรียนชั้นประถมฯ ไม่มีใครเอ่ยคำว่า "แรงบันดาลใจ(Inspiration)" ให้เราได้ยินเลย แม้กระทั่งคนในครอบครัว หรือครูอาจารย์ เด็กบ้านๆ อย่างเรา ก็เรียนไปอย่างนั้น แถมอ่อนคณิตฯ จนต้องเรียนเสริมตอนเย็น และได้พบครูท่านหนึ่งที่เคี่ยวกรำเราอย่างหนัก เราต้องทำแบบฝึกหัดเยอะมาก เพราะครูสั่งค่ะ จนเราทำคะแนนพุ่งพรวดขึ้นมาได้ ตกเย็นกลับบ้านเราควักการบ้านวิชานี้มาทำก่อนทันที จนครูส่งเราไปแข่งขันด้านคณิตฯ ทุกปี เรากลายเป็นเด็กที่ชื่นชอบคณิตฯ นับแต่นั้นมา
สมัยมัธยมฯ ก็ยังไม่รู้จักคำว่าแรงบันดาจใจอยู่ดี ที่โรงเรียนรับครูต่างชาติชาวแคนาดาเข้ามาสอนภาษาปะกิต เราก็เหมือนเด็กไทยทั่วไป ไม่กล้า ไม่ชอบ แต่ครูออกกฎ ห้ามพูดภาษาไทยในระหว่างชม.เรียน ครั้งหนึ่ง เพื่อนที่นั่งติดเรา นางเกาตามตัวจนขึ้นผื่นแดงแถมร้องไห้อีก นางบอกเราว่า มีตำแยใต้โต๊ะ! ครูจ้องมองมาที่เราตาเขม็ง เอาแล้วตรู! คลังศัพท์ในหัวก็น้อย แล้วศัพท์คำว่า "ตำแย" คือเชี่ยไรวะ! (เรานึกในใจ) แต่ถ้าไม่ตอบ กรูตายแน่! สุดท้ายเราตอบครูไปว่า "She touch dangerous leaf" เท่านั้นแหละ ครูจึงรีบให้เราพาเพื่อนไปห้องพยาบาล เพื่อนๆในห้องเล่าว่า ครูชมเรา และเอาเราไปเป็นกรณีตัวอย่างสอนรุ่นพี่ด้วย เมื่อเรารู้ เราก็กดดันตัวเองค่ะ ต้องเก่งให้สมกับครูชม เราก็เลยชอบแข่งเปิดดิกชันนารีกับเพื่อนค่ะ เพื่อให้รู้ศัพท์เยอะๆ จากนั้นเราก็กลายเป็นเด็กที่ชื่นชอบภาษาปะกิตค่ะ
เดี๋ยวจะยาวไป เรื่องเล่าฮาๆ กราพชีวิตที่โลดโผน ของเราเยอะจริงๆค่ะ คงพอจะเดาช่วงวัยของเราได้แล้วนะคะ :D
คำถามทิ้งท้าย : คุณว่าแรงบันดาลใจในการเรียนของเรา คืออะไรคะ...
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
