30 พ.ย. 2021 เวลา 16:58 • นิยาย เรื่องสั้น
หลงไพรep.9
ความลึกลับของป่าดงพงไพร
สิ่งที่มองไม่เห็นใช่ว่าจะไม่มีอยู่จริง
Ep.9
กองไฟกางเต็นท์ของเรายังไม่ดับแต่ก็ทำให้อุ่นใจได้เพียงชั่วคราวเท่านั้น
เมื่ออยู่ๆมีลมชนิดหนึ่งพัดผ่านมาที่พวกเราพักอยู่ไฟกองสุดท้ายของเรากลางแคมป์ดับวูบลง
ความมืดเข้ามาเยือนผมผู้ซึ่งไม่สามารถข่มตาหลับลงได้รู้สึกได้ถึงความผิดปกติของเหตุการณ์ผมจึงพลิกตัวช้าๆอีกมือหนึ่งคำหามีดที่มัดไปกับห้างและสกิดไอ้พงษ์ซึ่งนอนติดกับผมใช้ข้อศอกสะกิดเบาๆที่สีข้าง ไอพงษ์ ผู้ซึ่งสะลึมสะลืออ้าปากจะถามผม
ผมรีบปิดตาของมันไว้ก่อนที่มันจะเป็นเสียงออกมามันมองหน้าผมในความมืดมิดกี่วินาทีหลังจากนั้นเราทั้งคู่ก็ได้ยินเสียงกิ่งไม้หักดัง "เปรี๊ยะ" แล้วเงียบไปสักพักก็ดังอีกเหมือนมีบางอย่างกำลังย่องเข้ามาใกล้เคียงของพวกเราแต่สิ่งที่แน่ชัดขึ้นมาคือกลิ่นสาบสางเหม็นเน่าที่หน้าสะอึดสะเอี้ยน
ผมและไอ้พงษ์ถึงกับต้องดึงเสื้อขึ้นปิดจมูก
"กูว่าแม่*ตัวเดิมที่เล่นงานพวกเราแน่ๆเลยว่ะ"
ไอ้พงษ์กระซิบ
"เราสามคนอยู่บนนี้น่าจะปลอดภัยนะผมพูด 3 คน"
ไอ้พงษ์พูดซ้ำอีกรอบ
..... มันทำหน้าตกใจเพราะไอ้วุฒิที่อยู่นอนข้างๆมันนั้น แต่ตอนนี้มันเหลือแต่ความว่างเปล่า
"ไอ้วุฒิมันไปไหน" ผมถามด้วยความตกใจ
"กูไม่รู้กูเพิ่งตื่นตอนมึงสะกิดกู" ไอพงษ์ตอบ
วุธหายไปไหน........
โฆษณา