หลงไพรep.10
ความลึกลับของป่าดงพงไพร
สิ่งที่มองไม่เห็นใช่ว่าจะไม่มีอยู่จริง
Ep.10
"ไอ้วุฒิมันไปไหน" ผมถามด้วยความตกใจ
"กูไม่รู้กูเพิ่งตื่นตอนมึงสะกิดกู" ไอพงษ์ตอบ
"พี่......... พี่วิทย์ พี่พงษ์ ลงมาช่วยผมหน่อย"
ใช่แล้วเสียงดังคือเสียงของไอ้วุฒิไม่ผิดแน่ผมแล้วไอ้พงษ์ยืนหน้าลงไปมองด้านล่างแสงรางๆจากกองไฟที่ดับจนเหลือแต่ถ่านนั้นพอจะทำให้เห็น...
ผมสองคน สังเกตเห็นหน้าของไอ้วุฒิที่ยืนอยู่ด้านล่างนั้น
"เฮ้ยมึงลงไปทำอะไรวะ" ไอ้พงษ์ตะโกนลงไป
" รีบขึ้นมาตกลงแล้วกันว่าจะไม่ลงไป กลางดึกไม่ใช่
เหรอ" ผมพูดเสริม
"ผมขึ้นไม่ได้พี่พี่ลงมาช่วยผมหน่อย" ไอ้วุฒิพูดพร้อมยืนแขนให้กับพวกเราสองคนที่อยู่บนห้างดูเห็นลางๆมันมีเลือดออกมาจากแขนของมัน
"เอาไงดีวะ" ไอ้พงษ์ถาม
"ไปช่วยมันขึ้นมามันเป็นแผลที่แขนมันน่าจะไม่มีแรง" ผมพูด
จากนั้นทั้งสองคนก็รีบไปลงไปยังเบื้องล่างเพื่อไปช่วยไอ้วุฒิผมลงไปถึงพื้นดินเป็นคนแรกและมองไปยังไอ้วุฒิ.............
.......... แต่ ไอ้วุฒิมันขยับห่างออกไปเฮ้ยมึงจะไปไหนรีบขึ้นมาผมตะโกนด้วยความหงุดหงิด ผมจึงเดินเข้าไปหามันพร้อมไอพงษ์ ที่เดินตามมาด้านหลัง
ไอ้วุฒิมันถอยตามไปทีละก้าวทีละก้าว
" มึงว่ามันแปลกไหมวะ" ไอพงษ์กระซิบ
"คงอยู่ในป่าจนหลอนละมั้ง" ผมผมพูดตอบ
"มากูจะช่วยมึงขึ้นไปเนี่ย" ผมตะโกนออกไปอีก
แต่วุฒิมันเดินถอยหลังไปเรื่อยๆจนพ้นกองไฟเต็มของเรา
....... "พี่วิทย์ พี่พงษ์ พวกพี่จะไปไหนกัน"
ใครคนหนึ่งตะโกนออกมาจากด้านหลังของเราสองคนพวกผมจึงหันไปมองตามเสียงนั้นเสียงนั้นดังมาจากบนห้างที่พวกเราใช้นอนขึ้นมาสิ่งที่เห็นคือ ไอ้วุฒิ
ใช่แล้วไอ้วุฒิอยู่บนห้างแล้วคนที่เราลงมาช่วยด้านล่างคือใครทำไมมันมีอาวุธ 2 คนผมตัวเย็นเฉียบจากหัวไปถึงปลายเท้า จากนั้นก็มีเสียงหัวเราะ หึหึหึ ดังมาจากด้านหลังของพวกเรา
พวกผมสองคนค่อยๆหันหลังกลับไปตามเสียงนั้น
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
