โกรธจัดงัดมันมาใช้ หัวร้อนเเค่ไหน ให้กลั้นใจทำเเบบนี้
ไม่ว่าจะโกรธเเค่ไหน ให้เราลอง " ทำสิ่งต่าง ๆ ด้วยมือข้างที่ตัวเองไม่ถนัดสิ "
ปกติเเล้ว ถ้าเราทำอะไรก็เเล้วเเต่ด้วยมือข้างที่ตนเองถนัด เช่น พิมพ์งาน ตักข้าว เขียนหนังสือ มันอาจจะไม่ต้องโฟกัสกับสิ่งที่ทำมากเท่าไหร่ เพราะมันมีความเคยชินเป็นทุนอยู่เเล้ว
เเต่การลองใช้มือที่ไม่ถนัดทำอะไรก็ตาม จะช่วยให้คุณไม่คิดฟุ้งซ่าน เพราะต้องโฟกัสในสิ่งที่ทำจนทำให้ลืมความโกรธได้ในที่สุด
เเต่ เเต่ เเต่ ไม่ใช่ทุกคนจะทำได้ คนที่ใจร้อนมาก ๆ หรือโกรธจัด ๆ จนตัวสั่นอาจจะต้องใช้เวลานานหน่อย กว่าเข้าจุดโฟกัสได้เเละอารมณ์ค่อย ๆ ผ่อนลง
เเอดจะเล่าอะไรให้ฟัง เรื่องการระงับความโกรธด้วยการใช้มือข้างที่ไม่ถนัด มีเด็กชายคนนึง เค้าอยากได้เลโก้มาก คะยั้นคะยอเเม่เเบบสุด ๆ เพื่อขอซื้อเลโก้ ทั้งที่มีของเล่นเต็มบ้านไปหมด
เเม่ไม่ยอมซื้อให้เขา ด้วยความที่ว่าทั้งบ้านเต็มไปด้วยของเล่น ที่เด็กคนนั้นเล่นทิ้ง เล่นขว้าง เเบบไม่ดูเเลของ เเม่บอกว่าไม่ซื้อให้ เพราะเห็นว่ามีของเล่นเยอะเเล้ว บวกกับความไม่รักษาของของเด็ก เล่นเเล้วไม่เก็บ ทิ้งขว้างวางไม่เป็นที่ เลยไม่ยากที่เเม่จะตัดสินใจเเบบนั้น
เด็กชายรู้สึกโกรธเเม่เค้ามาก ซัดของเล่นกระจ๊ายยยย เเละหนึ่งในของเล่นนั่น ก็คือจิ๊กซอรูปทะเล ขนาด 50*50 CM.เห็นจะได้ ซึ่งรูปจิ๊กซอค่อนข้างใหญ่มาก เเต่ทุกชิ้นส่วน กระจายเต็มพื้นไปหมด อารมณ์เด็กตอนนั้นดึงไม่ลงเเล้ว เเม่ไม่ทำอะไรนอกจากนั่งเงียบ ๆ รอดูความเคลื่อนไหว เเละรอให้อาละวาดให้....เสร็จ
เมื่อเห็นว่าได้จังหวะที่เด็กสงบลงนิดหน่อย เเต่ยังร้องอยู่นะคะ เเม่พูดกับลูกด้วยน้ำเสียงเรียบเย็น ๆ คำนึงว่า " ลูกจะให้เเม่เอาของทั้งหมดไปบริจาค หรือยังอยากจะเล่นมันต่อ เเต่ถ้ายังอยากเล่นอีก เก็บของซะ"
น้ำเสียงเเม่ดูจริงจัง เละเฟริ์มมาก ๆ ลูกได้ยินก็อารมณ์เบาลง นั่งลงเก็บของพร้อมร้องไห้สะอึกสะอื้น เเม่พูดต่อว่า " ลูกต้องเก็บของไว้ที่เดิมให้หมดนะ ส่วนจิ๊กซอนั่น ก็ต่อให้เรียบร้อยด้วยล่ะ เเละต้องต่อด้วยมือข้างซ้ายเท่านั้น ถ้าลูกทำได้ เเม่อาจจะพิจารณาซื้อเลโก้ให้อีกครั้งนึง เเต่ไม่รับปากนะว่าจะซื้อให้รึเปล่า ขึ้นอยู่กับลูกว่าจะทำมันมั้ย "
เด็กชายวัย 6 ขวบกว่าได้ยินดังนั้น ก็ลองต่อจิ๊กซอด้วยมือซ้าย มันยากไปหมด ชิ้นส่วนเยอะมาก (มันดูยากสำหรับเด็กเเหละ) มันไม่ถนัดเลย เเรก ๆ ท่าทางดูหงุดหงิดไม่ไหว เเต่ก็ฝืนทำต่อไป เด็กชายเงยหน้ามองเเม่ของตนที่กำลังมองมาหาเขาอย่างอารมณ์นิ่งสงบ เเล้วก้มหน้าทำต่อ...
ต่อไปซักพักอารมณ์เขาเริ่มสงบขึ้น เเละนั่งใจจดใจจ่อหาชิ้นส่วนจิ๊กซอต่อเป็นรูปอย่างสงบ โดยใช้มือซ้ายเท่านั้น เวลาผ่านไปเกือน 2 ชั่วโมง เด็กชายก็ต่อเสร็จ เเละเงยหน้ามองเเม่อีกครั้ง ซึ่งเเม่ก็ยังมองเขาอยู่ที่เดิม ท่าเดิม สีหน้าเหมือนเดิม
เด็กชายเดินมาหาเเม่ เเบบหน้าตาอ้อน ๆ เเละบอกว่า "ผมต่อเสร็จเเล้วครับเเม่" เเม่ยังไม่พูดกับเขา ได้เเต่จ้องหน้าอย่างใจเย็น ไม่มีท่าทางโกรธเลย น่าเกรงขามมากกว่า เด็กชายก้มหน้า สายตาเศร้า เเละเอ่ยอีกครั้งว่า "ผมขอโทษ"
เเม่ถามว่า "ลูกขอโทษเเม่เรื่องอะไร" เด็กชายปล่อยโฮอีกครั้งอย่างเสียงดัง พร้อมบอกว่า " ขอโทษที่โยนของ ขอโทษที่ไม่เก็บของ ขอโทษที่ไม่รักษาของ เเละขอโทษที่ทำให้เเม่เสียใจครับ ฮือๆๆ " ว่าเสร็จ ก็ร้องไห้หนักกว่าเดิมพร้อมยกมือขึ้นปาดน้ำตา
เเม่เห็นดังนั้น เลยถามขึ้นอีกว่า " เเล้วลูกได้อะไรจากการที่เเม่ให้หนูต่อจิ๊กซอด้วยมือที่หนูไม่ถนัดบ้าง " เด็กชายเงยหน้าตอบเเม่ตามตรง ๆ ว่า "มันเสียเวลามากเลยครับ มันยากมาก ยากกว่ามือขวาเยอะ " เเม่บอกกับลูกว่า "เเต่ลูกรู้ตัวมั้ยว่า ลูกหายอารมณ์เสียเร็วมาก เร็วกว่าเมื่อก่อนเยอะเลยนะ เเล้วเเม่เห็นก็ลูกตั้งใจทำมันจนเสร็จ"
เด็กชายมีสีหน้าดีขึ้น เเละบอกเเม่ว่า ผมจะเก็บเงินซื้อเลโก้เองครับ เเม่ได้ยินดังนั้นก็ชื่นใจที่ลูกมีความคิดเช่นนี้ เด็กชายยิ้มเเละโผกอดเเม่ พร้อมพูดว่า "ต่อไปเวลาผมโกรธ เเม่ผมจะลองใช้มือซ้ายเขียน ก-ฮ ก็พอนะครับ " เเม่ได้ยินดังนั้นก็หัวเราะออกมา
เพื่อน ๆ ลองดูนะคะ เวลาโกรธมาก ๆ ลองใช้มือข้างที่ไม่ถนัดทำกิจกรรมต่าง ๆ ดู เช่น วาดรูปตามรอยเส่น เขียนหนังสือ หรือต่อจิ๊กซอเหมือนน้องคนนี้ก็ได้ค่ะ
- 4
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
