ปรกติ ทางโลกกับทางธรรม มันอยู่ด้วยกันในชีวิตประจําวัน โดยไม่มีการแบ่งแยก แต่เราเป็นคนแบ่งแยกไปเอง เราไปคิดว่าทางธรรม ต้องสูงส่งและศักดิ์สิทธิ์ ทางโลกมีแต่ทุกข์เต็มไปหมด แต่ทางธรรมไม่มีวันเข้าถึงถ้าไม่ใช้ชีวิตทางโลก ความทุกข์มีเข้ามา เพื่อให้ทางธรรมได้เรียนรู้และเข้าใจ ผู้ที่เข้าถึงทางธรรมได้ก็ใช้ตัวทุกข์เป็นตัวเรียนรู้และเข้าถึงกันทั้งนั้น ถ้าไม่มีทุกข์คงไม่มี อริยะสัจ4 และการดําเนินชีวิตประจำวัน มีธรรมแอบแฝงในนั้นทั้งสิ้นแต่เราไม่สังเกตุเห็นตัวสภาวะธรรม เราดําเนินชีวิตประจำอย่างชาชิน สังเกตดูตอนเด็กๆ ธรรมปรากฎขึ้นอย่างชัดเจน ตัวอย่าง อย่างเรื่องอัตตาหรือตัวตน การปรุงแต่งสังขารหรือ ความคิดปรุงแต่ง ฟุ้งซ่าน ความทุกข์ การแบ่งแยกใดๆ การเอารัดเอาเปรียบ นั้นไม่ค่อยจะมีในวัยเด็ก โดยมุมมองของเด็กนั้นใสซื่อ บริสุทธิ์ และเป็นหนึ่งเดียวกับธรรมชาติ พอโตขึ้นมา จึงเริ่มค่อยๆมีความคิดแบ่งแยก
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
