บทความแรก นักเรียนแลกเปลี่ยน
ตอน ถึงแล้วมิยากิ!!!
เรากลับมาแล้วค่า หลังจากหายหน้าหายตาไป 2 วิ
ครั้งนี้เราอยากที่จะพูดถึงประสบการณ์ที่เคยได้ไปแลกเปลี่ยนที่ประเทศญี่ปุ่นครั้งแรกในชีวิต!!
ต้องขอพูดตรงๆเลยว่าเราไม่เคยคิดที่อยากจะไปแลกเปลี่ยนที่ญี่ปุ่นเลย เพราะครูเคยบอกว่าคนที่นู่นเขาไม่พูดภาษาอังกฤษกัน แต่เราก็ไปเพราะพ่อเชียร์
อยากจะขอบคุณพ่อมากๆในวันนั้นที่กล่อมให้เราเลือกญี่ปุ่น เพราะสิ่งที่ได้กลับมานั้นเป็นประสบการณ์แสนวิเศษที่เราลืมไม่ลงเลย.....
วันที่ 29 ตุลาคมปี 2563
วันที่เราเริ่มเดินทางออกจากประเทศไทยวันแรก บอกตรงๆเลยว่าตื่นเต้นสุดชีวิตเพราะเราไม่เคยออกนอกประเทศมาก่อนเลย
เราไปกับเพื่อนๆอีก 14 คนที่มาจากทั่วประเทศไทยเหนือ ใต้ ออก ตก ตลอดการเดินทางพวกเราคุยไม่หยุดเลย(คงเพราะตื่นเต้น) แต่พอล้อของเครื่องบินเริ่มแตะพื้น เสียงพูดคุยกลับกลายเป็นเงียบสนิท ทุกคนคงรู้สึกเหมือนกัน มันทั้งตื่นเต้น ดีใจแต่ก็กังวลแล้วก็กลัว
วันแรกที่ไปถึงเราต้องไปกักตัวที่โรงแรมที่เขาจัดให้ 14 วัน(เราไปช่วงโควิด) เขาจัดให้พวกเราอยู่กันคนละห้อง
มีโอฟุโระด้วยยยย><
และเพื่อไม่ให้พวกเราที่กักตัวอยู่ว่างจนเกินไป เขาเลยให้เรียนภาษาญี่ปุ่นกับเซนเซย์ที่ทางญี่ปุ่นจัดหามาให้ เป็นการเตรียมพร้อมก่อนที่จะไปเจอของจริงในอีก 13 วันข้างหน้า(เราเรียนไม่รู้เรื่องเลย55555)
แต่พวกเราไม่ได้ไปกักตัวที่โรงแรมนี้แค่ประเทศเดียว
ยังมีลาว,เมียนมาร์,เวียดนาม,กัมพูชา,มาเลเซีย ,
ศรีลังกา และประเทศอื่นๆที่จะตามมาในภายหลัง
นอกจากที่จะเรียนแล้วเขายังให้เราได้ทำกิจกรรมร่วมกับประเทศอื่นด้วยเช่น การแสดงวัฒนธรรมของประเทศตนเอง แต่งชุดประจำชาติรวมถึงมีเวลาให้ได้พูดคุย พบปะแลกเปลี่ยนความคิดเห็นกัน เป็นช่วงเวลาที่เราชิลล์และมีความสุขที่สุด
แต่เวลาแห่งความสุขมักผ่านไปไวเสมอ.....
วันที่ 15
หลังจากที่กักตัวครบ 14 วันแล้วก็ได้เวลาต้องแยกย้ายเราทุกคนถ่ายรูปรวมด้วยกันแล้วจึงบอกลา
เราเดินทางจากโตเกียว(東京)-->มิยากิ(宮城)ภาคอีสานของญี่ปุ่นโดยชิงกันเซน(新幹線)
พอมาถึงก็จะมีโฮส ครูจากโรงเรียนของเราและเจ้าหน้าที่โครงการประจำจังหวัดมายืนรอรับอยู่ที่ชานชาลาพร้อมกับน้องน่ารักอีก 1 คน
สถานีเมืองเซนได
พวกเรายืนพูดคุยทำความรู้จักกันอีกสักพักแล้วจึงค่อยแยกย้ายกัน เราไปบ้านโฮสครั้งแรกตื่นเต้นมากกก
มันไม่เหมือนในอนิเมะที่เราเห็นบ่อยๆเลย เป็นบ้าน
2 ชั้นที่พื้นที่ไม่แคบแล้วก็ไม่ใหญ่มากจนเกินไป ตั้งอยู่บนเขา(วิ่งขึ้นรถบัสทีหอบเหมียนหมา)
บ้านกับโรงเรียนของเราอยู่ห่างกันมากก(ก ไก่ล้านตัว)
ดังนั้นโฮสเลยทำวิธีเดินทางไปและกลับมาให้เรา
(ขอบคุณมากๆเลยค่ะT^T)
เดินทางราวๆ 30 นาที
วันแรกครูพาเราไปลองชุดนักเรียน วัดไซซ์รองเท้าแล้วก็ลองใส่ชุดพละ พอเสร็จแล้วก็ให้เราไปเจอครูประจำชั้นของเรา ดูตารางเรียนจากนั้นก็หอบชุดกลับบ้าน ก่อนจะไปครูพูดทิ้งท้ายว่า 'เจอกันวันจันทร์นะ'
(また明日曜日会いましょう) เป็นวันจันทร์ที่ตั้งหน้าตั้งตาคอยมากที่สุดในชีวิตเลยค่ะ!!!
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
