9 ธ.ค. 2021 เวลา 11:50 • ปรัชญา
- [ ] ตัวฉันไม่ใช่ตัวฉันอีกต่อไป
ทุ่งหญ้าเขียวขจีแต่โลกนี้เป็นสีเทา ดวงอาทิตย์ลับฟ้าไปถูกแทนที่ด้วยดวงจันทร์ แสงไฟเริ่มดับลงทุกทีทิ้งเอาไว้เหลือแค่ฉันคนเดียว กับเสียงเพลงโปรดที่บาดลึก หูฟังที่เปื้อนสีแดงสด สายตาของผู้คนช่างเย็นชา คนในเมืองนี้ก็แค่แต่งตัวเหมือนๆกัน ฉันมีเงาเล็กๆคอยติดตามฉันไปทุกที่ เค้าเหมือนฉันมากตั้งแต่หัวจรดเท้า แม้เราเจอกันแต่ต่างคนต่างไม่รู้จัก ตัวฉันเหมือนไม่ใช่ตัวฉันอีกต่อไป ความคิดฟุ้งซ่านโลดแล่นในหัวมากมาย ทั้งดีใจและผิดหวังกับการคงอยู่บนโลกใบนี้ ฉันอยากบินสู่ฟากฟ้าที่ปราศจากความโศกเศร้า ชีวิตในเชิงบวกกลับดูดพลังงานของฉันไปมหาศาล แววตาที่สดใสกับโศกเศร้า รอยยิ้มที่ร่าเริงกับจมดิ่ง จากขาวเป็นดำ ทุกอย่างสลับกลับกันไปหมด ความสุขเป็นดั่งเข็มที่งมในมหาสมุทร ทุกคนรู้จักฉันแค่ผิวเผินไม่มีใครรู้จักตัวตนของฉันจริงแม้แต่ตัวของฉันเอง
การทะเลาะกับความคิดตัวเองเริ่มหนักขึ้นตอนนี้ดันร้องไห้มากกว่ายิ้ม ความตายของฉันเป็นสีอะไรกันแน่ขาว ดำ หรือเทา หรือแท้จริงแล้วไม่มีอะไรเลยเป็นแค่การหายไปเท่านั้น ก่อนสุดท้ายร่างกายจะมลายและถูกฝังลงแปลง ฉันสบายใจเมื่อโลกไม่ได้เป็นหนี้ฉัน ฉันยอมรับความคิดของฉันคือความปรารถนา หากไม่มีสวรรค์ ไม่มีนรก ไม่มีศาสนา เราอยู่เพื่อตัวเราเองและดับลงเพื่อให้คิดถึงกัน สงบจิตและปิดตาที่บอบบางลง แล้ววิญญาณก็ปล่อยไหลตามสมควร :)Chunya
โฆษณา