หลงไพรep.11
ความลึกลับของป่าดงพงไพร
สิ่งที่มองไม่เห็นใช่ว่าจะไม่มีอยู่จริง
Ep.11
พวกผมสองคนค่อยๆหันหลังกลับไปตามเสียงนั้น
ใบหน้าที่เห็นในความมืดลางๆ นั้น จากใบหน้าที่คล้าย ไอ้วุธ ค่อยๆกลายเป็นหน้าของผู้หญิงชาวป่าที่เราไม่รู้จัก ร่างกายเต็มไปด้วยขนแบบเดียวกับเสือโคล่งแต่บางเบากว่า
แต่สิ่งที่ทำให้พวกผมแทบหยุดหายใจ คือครึ่งล่างของผู้หญิงคนนั้น เป็นเสือโคล่งที่ยืน สองขา ทั้งๆที่ท่อนบนยังเป็นมนุษย์
เกิดมาครั้งหนึ่งในชีวิตไม่คิดว่าจะได้เห็นสิ่งที่แปลกประหลาดเท่่ากับคืนนี้ เป็นสิ่งที่แม้แต่ โลกวิทยาศาสตร์ที่เจริญแล้ว ไม่มีระบุไว้ใน หนังสือหรือตำราเรียนใดๆ
เพียงไม่กี่วินาทีหลังจากที่พวกเรายืนตะลึงกับสิ่งที่เห็นอยู่เบื้องหน้านั้น กลับกลายเป็นเวลาที่
นานแสนนาน ประกอบกับอากาศกลางดึกในป่าแห่งนี้ที่แสนจะหนาวไปถึงขั่วหัวใจ
แต่ร่างกายของผมกับ มีเหงื่อเม็ด ใหญ่ฝุดขึ้นตามใบหน้า
ก่อนหน้าที่พวกผมจะคิดอะไรได้นั้น สิ่งมีชีวิตที่ผมจะขอเรียกมันว่า “สาง”
สางตัวนั้นได้พุงจากความมืดที่อยู่ห่างจากเราไม่กี่ก้าวนั้น
ฉับ....................................ไอพงษ์ผู้ที่ซึ่งอยู่ด้านหลังผม แต่ตอนนี้มันยืนอยู่ตรงหน้าของผมกับ มีดเดินป่า ที่มีเลือดหยดตามขอบมีดพร้อมกับ
เสียงกรีดร้องของ สาง อย่างโหยหวน และผละถอยออกไป
..............ภาพที่เห็นตรงหน้าต่อจากนั้นคือ มือที่คล้ายอุ้งมือ เสือ ตกอยู่ตรงหน้าเพราะโดนมีดของไอพงษ์ตัดไว้ แต่ไม่นานมือนั้นก็เริ่มระเหยไปจนหมดไม่มีเศษอะไรหลงเหลืออยู่เลย
ผมผู้ซึ่งสติกลับมาหลังจากนาทีเฉียดตายได้ผ่านพ้นไป ผมรีบดึงไอพงษ์กลับไปยังบนต้นไม้และรีบปีนขึ้นไป โดยมีไอวุธช่วยดึงจากด้านบน
.....”พวกพี่ลงไปทำไม” วุธถามขึ้นด้วยความตกใจ
“พวกกูต้องถามมึงมากกว่าว่ามึงไปอยู่ไหน” ไอพงษ์ถามขึ้น
“ผมก็นอนอยู่บนนี้ สดุ้งตื่นอีกที ก็เห็นพวกพี่ยืนอยู่กับไอ้ตัวนั้นไม่กี่ก้าว ก่อนที่ผมจะตะโกนเรียกพวกพี่ไป” วุธตอบ
“มึงเห็นมันชัดไหม” ผมถามขึ้น
“มันมืดๆ แต่ก็พอรู้ว่ามันไม่ใช่พวกเราแน่ๆ” วุธตอบ
“กูเห็นเป็นมึง จะว่ากูตาฝาดไอ้วิทย์ก็เห็นเหมือนกับกู มึงเรียกให้พวกกูช่วย” ผมตอบ
.............. แต่ไม่ทันที่พวกเราจะสอบถามกันมากนัก ก็มีเสียงกรี๊ดดังขึ้นอีกครั้ง
“มันกลับมาแล้ว” ไอ้พงษ์พูดพร้อมเอาตัวหมอบลงติดกับห้างบนต้นไม้
- 1
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
