ตอนที่ 94 ภาพหน้าที่ 296-297
อาจารย์ครับ แล้วเรื่องวิทยุ อาจารย์เล่นอย่างไรครับ
- ผมไม่ได้ประกอบวิทยุ เล่นฟังเท่านั้นแหละ สมัยที่ยังอยู่วัดชยารามเปิดให้คนที่อยากฟัง มาฟังรอบ กุฏิ สมัยนั้นคนยังไม่ค่อยมีวิทยุกัน และตอนระยะสงคราม ถ่านไฟฉายในตลาดไม่มีขาย ใครมีวิทยุก็ต้อง หยุดหมด เราไม่ยอมแพ้ ไปเอาน้ําเกลือที่บ่อน้ําร้อน ซึ่งมีแอมโมเนียมคลอไรด์เอามาใส่ถ้วยเล็ก ๆ แล้วก็เอา มาถ่านไฟฉายที่หมดแล้ว ปอกข้างนอกออกทิ้ง คงเหลือไว้แต่ข้างในที่หุ้มแกนถ่าน หย่อนลงไปในถ้วยนั้น แล้วหย่อนสังกะสีชิ้นหนึ่งลงไปแช่ แล้วต่อจากถ้วยนี้ไปถ้วยนั้น จนครบจํานวนโวลต์ที่ต้องการ กระบะใหญ่ ๆ ก็พอใช้เปิดวิทยุตลอดสมัยที่ไม่มีถ่าน ที่นี้คนก็พลอยมาฟัง โดยเฉพาะข้าราชการอําเภอที่มีหน้าที่บันทึก ข่าว ก็ได้มาพลอยฟังและคอยจด เมื่อมีคําสั่งด่วน
ต่อมาผมเคยไปเอาน้ําจากบ่อน้ําร้อนมาตรวจดูด้วยกล้องจุลทรรศน์ เอาน้ํามาเคี่ยวจนงวด เป็น น้ําตาลทรายเปียก ๆ ก็มาเกลี่ยดูใต้กล้องจุลทรรศน์ ก็พบว่ามีผลึกสี่เหลี่ยมจตุรัสมากที่สุด นี่ก็คือเกลือ โซเดียมคลอไรด์ เกลือธรรมดา รองลงไปเป็นผลึกทรงกระบอกข้าวหลาม นี่เป็นแอมโมเนียคลอไรด์ เป็นตัวที่ ต้องการ เพื่อกัดสังกะสี ตามแบบหม้อไฟฟ้าที่เรียกกันว่า เลอคลังเช่ ที่น้อยลงไปกว่านั้นก็คือโปรแตสเซี่ยม คลอไรด์ เป็นผลึกหัวแหลมท้ายแหลมรูปลอดช่อง แต่มันอยู่ในน้ํา ไม่มีใครมีปัญญาแยกออกมาเฉพาะได้ ถ้าแยกได้รวยตายเลย เพราะขายได้ราคาแพง
อาจารย์ รู้ได้อย่างไรครับว่า น้ําในบ่อน้ําร้อนจะมีสารพวกนี้
- เกิดความเห็นร่วมกับพระครูโสภณฯ (เอี่ยม) ว่าน่าจะไปเอามาลองดู ก็เดาเอาว่าในน้ําอาจจะมี ทดลองดู ลองไปลองมามันก็ทําได้ขึ้นมา พอใช้ประโยชน์ได้ แต่ไม่ได้ผลดีเท่ากับแอมโมเนียมคลอไรด์ ที่เขา ใช้กันโดยตรง มันกัดสังกะสีเร็วเกินไป เพราะมีเกลืออยู่ด้วย แต่ว่ามันก็ดีกว่าไม่มี อุตส่าห์ทนลําบากหน่อย คอยเปลี่ยนสังกะสีบ่อย ๆ ทีแรกก็ลองเดา ๆ เอามันเกิดใช้ได้ ต่อมาคุณสมัคร บุราวาสมาเยี่ยม เล่าเรื่องนี้ ให้ฟัง จึงรู้ว่าเป็นแอมโมเนียมคลอไรด์ และอธิบายให้ฟังถึงผลึกอย่างอื่น จึงรู้เรื่องหมดทุกชนิด
ผมบอกชาวบ้านว่า ถ่านไฟฉายหมดแล้วไม่ต้องทิ้ง ใครมีเขาก็เอามาให้ บอกบุญถ่านไฟฉายที่ใช้แล้ว (หัวเราะ) แล้วบอกบุญขวดเบียร์ขนาดเล็ก ๆ เอามาตัดทําเป็นถ้วยใส่น้ําอย่างที่ว่า
เวลาจะตัดขวด เอาน้ํามันข้น ๆ เช่นน้ํามันเครื่องใส่เข้าไป จะตัดตรงไหนก็ใส่น้ํามันแค่นั้น แล้วก็เผา เหล็กขนาดที่รอดลงในปากขวดได้ให้แดง แล้วลงไปตรงระดับน้ํามัน ข้างบนมันถูกความร้อน ส่วนข้างล่าง น้ํามันยังรักษาไว้ไม่ร้อน ส่วนหนึ่งขยายตัว อีกส่วนหนึ่งไม่ขยายตัว มันก็แยกจากกัน สวย เกลี้ยง เหล็กเผา ให้แดงเฉพาะแต่ปลายเท่านั้น ใส่ลงไปเร็ว ๆ พอแตะน้ํามัน ขวดก็แยกจากกัน ตัดพักเดียวได้เยอะแยะ ท่าน พระครูโสภณฯ เอี่ยม บอกวิธีให้ วิธีอื่นก็มี แต่สู้วิธีนี้ไม่ได้ เลยตัดแก้วบ้าง ตัดขวดบ้างด้วยวิธีนี้
อาจารย์ครับ ผมได้ยินว่ามีการต่อเครื่องส่งวิทยุด้วย อาจารย์ทําเองหรือครับ
-คุณจรูญ พระจรูญ ช่างวิทยุสมัครเล่น เขาอยากรู้ของเขาเอง ทําขึ้นเอง เรามีแต่ห้ามว่าอย่าให้มัน รุนแรง เปิดเผย เดี๋ยวจะถูกตํารวจจับ แต่ก็ไม่เคยมีใครมาจับ คุณจรูญ เขาทําเล็ก ๆ ตามหลักเครื่องส่ง เอา ความรู้จากหนังสือในตํารา วิทยุธรรมดา ๆ เพิ่มอะไรเข้าไปบางอย่างก็กลายเป็นเครื่องส่ง ส่งออกรับกัน เฉพาะในวัด ไม่ได้ทําอะไรจริงจัง ทําเป็นครั้งเป็นคราว รู้ว่ามันผิดกฎหมาย ยุคต่อมา ภิรมย์เขาทําแรง ได้ยิน ไปถึงตลาด ไปเข้าเครื่องของพวกในตลาด เราบอกไม่ได้ เดี๋ยวเกิดเรื่องยุ่ง หยุด ๆ ส่วนมากออกตอนเย็นๆ เขตอุบาสิการับ เอาเทปออกอากาศ มีบางครั้ง ยุคบรรยายในโรงฉัน ก็มีการส่งบ้าง อุบาสิกาไม่ต้องฟังที่โรง ฉัน อยู่ที่บ้านพักเปิดฟังเอาเอง เป็นเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ ทดลองอะไรกันเล่น ไม่ได้จริงจังอะไร
จาก เล่าไว้เมื่อวัยสนธยา หน้า 296-297
.
อ่านย่นความ เล่าไว้เมื่อวัยสนธยา * ทุกตอน *
ในเวปไซต์ #สืบสานงานท่านพุทธทาส
.
สนใจหนังสือติดต่อ : มูลนิธิโกมลคีมทอง
โทร 02-412-0744 02-866-1557
สโมสรธรรมทาน,หอจดหมายเหตุพุทธทาสฯ
.
ฟังเสียงเล่าไว้ฯ ราวปี 2527-2528
.
อ่าน PDF
.
ความเดิมตอนแรก ที่มาของงานนี้
.
อัตชีวประวัติในวัยหนุ่มของพุทธทาสภิกขุ
- 2
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
