บันทึกลับ Ep.44
โชคชะตาและโอกาศ
การทำงานในบริษัทเอกชนชื่อดังยักษ์ใหญ่ของเกาหลีที่นี่....ในหน้าที่ตำแหน่ง Manufacturing Engineerถือว่าเป็นโอกาศและเป็นเกียรติกับผมอย่างมาก คือสิ่งที่อยู่ในความคิดผมในตอนนั้น....ด้วยก็เพราะ
รายได้จากเงินเดือนและค่าล่วงเวลาต่างๆที่ผมได้รับในตอนนั้น...ถือว่าเยอะมากในตอนนั้นที่ผมเคยได้รับ...
Cr.ภาพจาก kanotmaraton.com
มีคนเขาพูดล้อกันเล่นกับผมว่า....รายได้ผมรวมๆแล้ว...เบ็ดเสร็จได้มากกว่าเงินเดือนคนเป็น ผู้จัดการเสียอีก แต่ก็ไม่ได้ทำให้ผมรู้สึกติดใจอะไร
ผมทำงานด้าน IE และ Process Eng.
ในช่วงแรกๆ...และได้รับหน้าที่ดูแลในด้าน
Tool and Die ,รวมถึง แม่พิมพ์ Molding
ต่างๆที่ใช้ขึ้นรูปโครงสร้างที่ทำจากพวก
พลาสติก และแผ่นโลหะ
หากจะว่าไปแล้ว....สำหรับงานที่ผมทำสำหรับคนจบใหม่ทำงานได้ปีเดียว...แต่ต้อง
มาทำงานกับ Mold กับ Die ที่มันพูดกับเรา
ไม่ได้....หนำซ้ำต้องมาเลอะ เปื้อนกับคราบ
น้ำมัน คราบผงเหล็กและอลูมิเนียมจากการ
เจาะกัดแม่พิมพ์โลหะ...มือและแขนต้องมี
รอยบาดเจ็บบ้างจากการใช้เครื่องมือต่างๆ...
คนอื่นๆอาจจะไม่ไหว ทำไม่ได้นานแน่ๆ
ง่ายๆก็คืองานสมบุกสมบันระดับหนึ่ง
งานดูแลเตรียมแม่พิมพ์ต่างๆของผมเพื่อไว้
ในการสนับสนุนกระบวนการทำงานของฝ่าย
ผลิตในการขึ้นรูป....เป็นงานประเภทที่ว่าปิด
ทองหลังพระ...ต้องทำในลาน Shop ของ
แม่พิมพ์...วันหนึ่งๆก็ได้ยินแต่เสียงเครื่องมือ
กัดและเจียรผิวแม่พิม์...พูดก็ต้องพูดกับแม่พิมพ์ (Die) ที่รับฟังผมได้ทุกเรื่อง...แค่ไม่เคยตอบอะไรผมเลยแม้แต่น้อย....
คนนอกสายตา
ผมเคยมีความรู้สึกน้อยใจ...และรู้สึกว่าตัว
เอง...ทำไมต้องมาทำงานต้อยต่ำกว่าคนอื่นๆ...ในตำแหน่ง Manufact ด้วย...คนอื่นได้นั่งในออฟฟิตทำเอกสาร เตรียมเข้าประชุมกับระดับบริหาร ได้นำเสนอเรื่องต่างๆประจำสัปดาห์...ประจำเดือน แต่ผมต้องมาทำงานอยู่ตรงนี้...ตรงที่ไม่มีใครรู้จักผมเลย.....
มาทำอะไรที่นี่?
นั่นคือสิ่งที่ผมคิด...อยากทำหน้าที่ตรงนั้น
บ้างจัง...เสื้อผ้ายูนิฟอร์มจะได้ไม่เลอะเทอะ
แบบที่เป็นอยู่นี้....ผมได้แต่คิดน้อยใจกับ
ตัวเองอยู่ทุกวัน...ปากก็พร่ำบ่นพูดกับ Die
ที่ทำการปรับแต่งและ แก้ไขอยู่.....
“ทำอะไรอยู่หรือ...Die ตัวนี้เสร็จขึ้นทันไหม๊?”
เสียงของพี่ทูล กล่าวทักผมมาจากด้านหลัง
“อ๋อ...เสร็จทันแน่นอนครับพี่...ไม่น่าติดอะไร”
พี่ทูล : เราก็เก่งรอบด้านนะ...งานบู๊ งานบริหารหายากนะ...พี่อยากได้ลูกน้องแบบ...จัง...อยากมาทำโปรดักชั่น ไหม?
จะได้ทำหน้าที่ที่ดีกว่านี้...คนดีมีฝีมือไม่ต้องมาทำงานหลบอยู่หลังบ้านแบบนี้
ผม : ไม่ขนาดนั้นหรอกครับพี่...ผมก็ทำเต็มที่
เพื่อให้ทุกอย่างเดินได้ครับ...ผมคงไม่มีสิทธิ์เลือกขนาดนั้น...ให้ทำอะไรก็ทำ
พี่ทูล : ในทีม Engineering พี่ก็เห็นเรานี่แหละที่ดูแลและเข้าถึงทีมโปรดักชั่น ของพี่ได้คนอื่นเขาไม่มาคลุกคลีแบบนี้หรอกนะ
ผม : หรือครับ...ผมก็คุยได้กับทุกคนครับ...ไม่ได้เลือกที่จะคุยกับใครพิเศษ....
โอกาศมาถึง
ในระหว่างพูดคุยอยู่กับพี่ทูลอยู่พักนึง...ก็มี
เสียงทักจากผู้ชายเกาหลีร่างท้วมๆขาวๆมา
ทางด้านหลัง....มิสเตอร์ (มร.) ชอยส์ เจ้านายใหญ่ที่เป็น Director ของ Factory นั่นเองความจริงแล้ว...มร.ชอยส์ หรือชื่อเต็มๆของเขาก็คือ ซัน กิว ชอยส์ เจ้านายที่ดูมาความน่าเกรงขาม...ไม่ค่อยยิ้ม...ที่ใครๆเขาเคยเล่าให้ฟัง...เวลาเจ้านายโมโห...น่ากลัวมาก!!!
แต่ทำไมนะ...ผมกลับรู้สึกว่าเจ้านายเป็น
คนใจดี...แม้ว่าทุกครั้งที่เจอกัน เดินสวนกัน
เจ้านายไม่ได้ทักทายพูดคุยกับผมทุกครั้ง
ก็ตาม...แต่ผมกลับรู้สึกว่าเขาใจดีกับผม
ทางเลือก
มร.ชอยส์ เดินตรวจดูความเรียบร้อยรอบๆ
โรงงาน และเดินมาเจอผมยืนคุยกับพี่ทูล
เลยแวะทักทาย...มร.ชอยส์ เป็นเจ้านาย
คนเกาหลี ที่ถือว่าสามารถพูดภาษาไทยได้
ดีที่สุดคนหนึ่ง...แต่เวลาคุยกับผม เขามัก
จะพูดอังกฤษ...เพราะรู้ว่าผมเข้าใจ...แต่วันนี้
พูดภาษาไทยกับผมและพี่ทูล
“.....เหนื่อยไหม๊?...”
มร.ชอยส์ ถามพร้อมใช้มือมาจับที่ไหล่ผม
และยิ้มต่อหน้าผม
“เหนื่อยครับ มร.ชอยส์ ...แต่ผมทำได้ครับ”
ผมตอบพร้อมกำมือขวายกขึ้นมาทำท่า สู้ๆ
มร.ชอยส์ : มร.ชอยส์ รู้ว่า...เก่งนะ...งานเก่งพูดอังกฤษก็เก่งๆ...แต่...เอ็นจิเนียร์ที่นี่...หลายคนไม่ค่อยเก่ง...พูดเก่งอย่างเดียว...ทำไม่เก่งเลย!
ผม : ต่างคนต่างหน้าที่ครับ มร.ชอยส์
มร.ชอยส์ : อยากไปเทรนที่เกาหลีไหม๊ที่ HQ มร.ชอยส์ จะส่งไปเทรนครึ่งปี....If you interesting,tell me!
ผม : ผม...สนใจครับ...ถ้าได้รับโอกาศ...
มร.ชอยส์ แตะใช้มือแตะที่บ่าอีกครั้ง
ก่อนเดินจากผมกับพี่ทูลไป....
พี่ทูล : ดูเจ้านายแกโปรด...นะ..โอกาศมาแล้วน้อง!
1 เดือนผ่านไป...ผมก็ยังทำงานเป็นคนเบื้องหลังเหมือนเคย....ถอดชุดฟอร์มแขวนไว้ในเวิร์คฉ้อปใส่เสื้อยืดข้างในทำงานปรับแต่งแม่พิมพ์เหมือนอย่างทุกวัน...
สายตาก็เหลือบมองเห็น ผจก.โดยตรงของผม “พี่หมู” เอ็นจิเนียริ่ง แมเนเจ้อร์ เดินมาหาผม....
พี่หมู : เห้ย!!!...วางก่อน เจ้านายให้ผมมาตาม
คุณเข้าเฝ้าวะ!...ตอนนี้เลย...
ผมไม่รีรอให้พูดซ้ำ...วางเครื่องมือหยิบเสื้อ
ฉ้อปเดินตามพี่หมู ไปพบเจ้านายพร้อมกัน
ที่ห้องประชุมใหญ่
ผมนั่งลงพร้อมกับพี่หมู...ต่อหน้า มร.ชอยส์
และ ผจก.ฝ่ายบุคคล และพี่ทูล ผจก.ฝ่ายผลิต
ทำให้ผมมีความวิตกมากกับสถานการณ์
ในตอนนี้....ผมไม่รู้ว่าด้วยประเด็นเรื่องอะไร
ที่ทำให้ผมต้องมานั่งอยู่ตรงนี้.....ตอนนี้......
ผมเดินออกมาจากห้องประชุมด้วย อาการ
โล่งใจ...พร้อมกับหนักใจ....
บริษัทฯ จะส่งผมไปทำการเทรนนิ่ง ที่สำนัก
งานใหญ่ที่ เมือง ซูวอน ประเทศเกาหลีใต้
เป็นเวลา 6 เดือน เพื่อฝึกอบรมและปฏิบัติจริงที่สถาบัน Advance Manufacturing & Engineering and Technology Institute
เพื่อกลับมาเป็น Manufacturing Engineering Expert ในสายงานของ IE,Lean รวมทั้งภาคปฏิบัติการเรียนรู้เพิ่มเติมในสายงานของวิชา Tool&Die Engineering ในอนาคต เพื่อนำมาใช้แก้ไขและพัฒนากับงานในสายงานที่ทำ
รวมทั้งมีการเซ็นต์สัญญาว่าด้วยเรื่อง การ
รักษาความลับของบริษัทฯ ที่ห้ามย้ายงานหรือนำวิชาความรู้ต่างๆที่นำกลับมาไปใช้กับ
องค์อื่นๆ หรือที่เป็นแข่งในธุรกิจประเภทเดียวกันเป็นระยะเวลา 3 ปี.....
Cr.ภาพจาก toyota.co.th
ผมมีความรู้สึกเป็นเกียรติที่ได้รับโอกาศนี้
ถือว่าเป็น ต้นแบบและเป็นคนแรกขององค์กร
ที่ได้รับโอกาศนี้....คนที่รู้ข่าว....รวมถึงจนท.
ฝ่ายบุคคลที่เป็นผู้เดินเรื่องการเดินทางของผมในครั้งนี้...ต่างพากันชื่นชม...และดีใจกับผม...
หากแต่....ผมรู้สึกหนักใจอย่างบอกไม่ถูก
ไม่ใช่ว่าเรื่องที่ต้องเดินทาง....แต่เป็นเรื่อง
ที่ผมต้องมีพันธะสัญญา ลักษณะนี้....ผมถูกผูกมัดโดยที่ผมยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าผมจะทำอย่างนั้นได้หรือเปล่า......
มันคือโชคชะตา ที่ผมต้องจำใจรับมัน...
หรือมันคือโอกาส...ที่ผมไม่ควรปฏิเสธกันแน่...?
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
