บันทึกลับ Ep.45
มาเฟีย
อิทธิพลสีเทา
ตลอดระยะเวลาที่ไปฝึกอบรมเพื่อนำวิชาความรู้มาปรับปรุงและพัฒนาองค์กร จากต่างประเทศ...ผมตั้งใจศึกษาอย่างเต็มที่...แต่หลังเลิกเรียน...ชีวิตผมกับเพื่อนๆชาวเกาหลี...ต่างก็พากันอยู่ในร้านอาหาร หมูย่างบูโกกิ สไตล์เกาหลีพร้อมกับการดื่มเหล้า โซจู ...หลังอาหารมื้อเย็นแต่ละวัน...ถ้ายังไหวกันก็จะไปต่อที่ผับ ที่เป็นผับของกลุ่ม
วันรุ่นเกาหลี,,,,,และที่เลื้อยไปกว่านั้น...ก็คือการไปอาบน้ำกันต่อ
วัฒนธรรมของคนชาตินี้สอนผมอยู่ 2 สิ่ง
ที่ผมยังยึดมั่นถึงทุกวันนี้,,,สิ่งแรกก็คือ.......
การยึดมั่นในความเป็น Seniority และ
งานเต็มที่เรื่องเล่นก็เต็มร้อย ...หรือที่สำนวน
ฝรั่งเรียกว่า “Work hard,Play hard” อะไร
แนวนั้น.....ซึ่งผมถือว่าเป็นสิ่งที่ดีที่ผมนำมา
เป็นหลักคิดเพื่อการทำงาน.....
กลับเมืองไทย
ผมได้นำความรู้ที่ได้กลับมาสอนให้กับคนในองค์กร ในรุ่นต่อๆไปในฐานะของผมที่เป็นวิทยากรภายในหรือ “Internal Instructor”
ด้วยความรู้สึกภูมิใจ...พร้อมกับการได้รับรายได้เพิ่มจากการสอนของผมในแต่ละคอร์ส ที่ทางบริษัทจัดให้มีขึ้น,,,ผมรู้สึกมีความสุขมากกับการได้ถ่ายทอดความรู้ที่ได้มาให้กับคนอื่นๆแบบนี้....ถือว่าเป็นการให้
ที่มีค่ามากกว่าสิ่งอื่นใดเสียอีก
Cr.ภาพจาก toughandtumble.com
บ่ายของวันอาทิตย์
ผมเสร็จจากการทำธุรกรรมด้านการเงินที่ห้างสรรพสินค้าที่ อ.ศรีราชา และได้แวะที่ร้านตัดผมแห่งหนึ่งในเขตแหลมฉบัง เป็นร้านที่พึ่งเปิดได้ไม่นาน...แต่มีสไตล์การจัดตกแต่งร้านได้น่าเข้าไปลองตัดมาก
เปิดประตูเข้าไปมองเห็นพนักงานที่เป็นช่างตัดผมผู้หญิงสองคน...นั่งคุยกันอยู่เพราะยังไม่มีลูกค้าคนอื่น....
“เออ...ร้าน...รับตัดผมผู้ชายไหม๊ครับ?”
ผมถามเพื่อยืนยันอีกครั้ง...เพราะหน้าร้าน
ก็เขียนบอกอยู่แล้วว่ารับออกแบบและตัด
ผม สุภาพบุรุษและสุภาพสตรี
“รับค่ะคุณลูกค้า....มาๆ,..ก่อนช่างจะหลับ”
เสียงของช่างตัดคนหนึ่ง...แทรกพูดขึ้น
ช่างคนที่พูดกับผมพาไปนอนบนเตียงเพื่อสระผมก่อน...ในขณะที่อีกคนเตรียมปัดกวาดเก้าอี้นั่งเพื่อเตรียมตัดให้กับผม....พี่แอน คนที่สระผมก็ชวนคุยเรื่องทั่วไป...ชื่ออะไร มาจากไหน ทำงานอะไรและ บลา บลา บลา....โดยผมก็พูดตอบโต้บ้าง...ทำให้ผมรู้สึกคุ้นเคย และไม่เขินอายเวลาที่สนทนากับพี่แอนเป็นคนพูดเก่ง แลดูจะเป็นคนที่มีอัธยาศัยดีมาก....
พี่พัตร....ช่างอีกคนที่ไม่ค่อยได้พูดเป็นช่างคนที่จะต้องเป็นคนตัดให้กับผมแลดูเป็นผู้หญิงที่เรียบง่าย...พูดน้อย....เหมือนเป็นคนที่คิดอะไรอยู่ตลอดที่ผมสังเกตจากแววตาของเธอ
“ตัดทรงแบบไหนดีจ้ะ?”
พี่พัตรถามตามแบบของช่างตัด ที่มักถามใน
ฐานะผมเป็นลูกค้าใหม่....
“เออ,,,,พี่ว่าหน้าอย่างผม....ควรตัดแบบ
ไหนดีครับ....ออกแบบให้ผมเลยได้รึเปล่า?”
ผมตอบด้วยคำถามเพื่อเป็นการลองฝีมือช่าง
“ไว้ใจพี่ไหม๊ละ....งั้นพี่ตัดเลยนะ”
สุดคำพูดของพี่พัตร...เธอก็เริ่มบรรจงตัด
ให้ผมด้วยฝีมือกรรไกร...ในขณะที่ผมก็นั่ง
นิ่งๆให้พี่พัตรจัดการกับทรงผมของผม
อย่างเต็มที่....แต่ใจนึงก็ยังนึกว่า...ช่างใหม่
ของผมจะตัดออกมาเป็นไงวะเนี่ย...แต่ก็
คิดเสียว่า...ตัดครั้งนี้ไม่ดี...ไม่พอใจก็คงไม่
ต้องเจอกันอีกในครั้งต่อไป
เกินคาด
ผมนั่งนิ่งหลับตาและลืมตาดูทรงผมตัวเอง
เป็นระยะๆในขณะที่พี่พัตรกำลังตัด....เริ่ม
เห็นเค้าโครงทรงผมที่พี่พัตรออกแบบตัดให้
รู้สึกดีเกินคาด...ผมรู้สึกหน้าตาเปลี่ยนดูดีกว่าผมทรงเดิมที่ผมเคยตัด....จนผมพูดกับพี่พัตรออกมาแบบลืมตัว....
“พี่ตัดได้เจ๋งวะ.....ไม่คิดว่าพี่จะตัดได้ดี”
ผมพูดชมฝีมือพี่พัตรอย่างจริงใจ
“ผมคงจะมาเป็นลูกค้าประจำที่นี่ต่อไป”
ผมบอกกับพี่พัตรและพี่แอน
หลังจากตัดผมเสร็จ ผมยังคงนั่งคุยกับพี่สาวทั้งสองไปเรื่อยๆ...เพราะพี่แอนยังชวนผมคุยเรื่องนุ่น นี่ นั่น....จนผมก็เพลินไปเลยกับการได้รู้จักช่างตัดผมใหม่ของผมทั้งสองคน...จนมีความรู้สึกว่า ผมและพี่สองคน....รู้จักกันมานานแสนนาน...
ล่วงเลยจากบ่ายถึงเย็น
เรื่องราวสัพเพเหระต่างๆที่พี่แอนและ
พี่พัตรพูดคุยกับผม...เราสนทนากัน
ยืดยาวจนผมเองก็ลืมดูเวลาไปเลยว่า
กี่โมงกี่ยามไปแล้ว....เราต่างก็คุยแลก
เปลี่ยนเรื่องราวสู่กันฟัง.....
“สาวๆ....มาช่วยเจ๊ขนของหน่อยเร้ววว”
ประตูร้านเปิด...พร้อมเสียงเรียกของผู้หญิงกลางคนคนหนึ่ง...แต่งตัวดีมีลักษณะคล้ายคุณหญิงคุณนาย หรือสาวทำงานที่มีความมั่นใจตัวเองสูงเรียกพี่พัตรกับพี่แอนให้ช่วยยกของลงจากท้ายรถ.....
ผมลุกขึ้นช่วยสองสาวเพื่อ
ยกของช่วยโดยไม่ต้องเอ่ยชวน
“อ้าวแล้วผู้บ่าวคนนี้เป็นผู้ได๋หละ?”
“เจ๊แตง”.....คือชื่อของเธอ,,,,เอ่ยถามพี่แอน
กับพี่พัตรว่าผมเป็นใคร มายังไง
“เออ ดีแฮ่ะ ลูกค้ามาตัดผมกลับมาช่วย
เป็นลูกน้องเลย....เจ้าสองคนให้เขามาช่วย
ทำไม?.....ไม่ต้องช่วยก็ได้นะจ้ะ...ขอบคุณมาก”
เจ๊แตงพูดบ่นให้กับพี่แอนพี่พัตร...ในขณะที่
พูดขอบคุณผมที่มีน้ำใจช่วย....
ขนของจากรถเสร็จ...เราก็มานั่งล้อมวง
คุยกันอีกครั้ง โดยมีเจ๊แตงนั่งร่วมวงด้วย
พี่แอน พูดแนะนำผมให้เจ๊แตงได้รู้จักพูดอธิบายให้ฟังว่าเรามาเจอกัน รู้จัก สนิท
กันได้ไง ในวันๆเดียว....อย่างกับว่าเป็นคน
ที่รู้จักกันมาก่อนนมนาน
หลังจากนั้นมา...ผมยังคงเป็นลูกค้าประจำของร้านตัดผมเจ๊แตงมาตลอด...พวกเราสนิทกันถึงขั้นที่ว่าต้องรอกินมื้อเย็นเหมือนคนในครอบครัวกันเลย...เพราะพี่แอนพี่พัตรจะนอนที่รัาน...หุงหาอาหารที่ร้านกันเลย...วันใดที่ผมจะฝากท้องมื้อเย็นกับพี่ๆ ก็
จะโทบอกก่อนเป็นปกติ......
ผมดูเหมือนกับว่าเป็นน้องชายคนเล็กของ 3 สาวไปเลย...มีปัญหาอะไรก็คอยช่วยเหลือกันตลอดไม่ว่าจะฝนตกฟ้าร้อง ดึกดื่นแค่ไหน.....ขอแค่โทมาบอกก็ต้องวิ่งไป...ว่าเกิดเรื่องอะไร
ความสงสัย
ด้วยความเป็นคนขี้สงสัยของผมที่มีต่อครอบครัวของเจ๊แตง...ในการเปิดร้านทำผมและเสริมสวยแต่ก็ไม่ค่อยจะอยู่ดูแลร้านรับลูกค้าสักเท่าไหร่...จะมีมาก็ช่วงบ่ายหรือไม่ก็เย็นมืดๆเลยจะมีก็แต่สองสาวพี่พัตรพี่แอนที่ดูแลทุกอย่างเสมือนร้านของเขาทั้งสองเองอย่างดี......
มาเฟียท้องถิ่น
แล้วผมก็ได้รู้ความจริง....พี่แตงเป็นภรรยาของนักการเมืองท้องถิ่นที่นั่นสามีของพี่แตง...เป็น ท่าน สท.ของพื้นที่ในสมัยนั้น.....และพี่แตงก็คือคุณนายของท่าน สท. แต่พี่แตงยังทำตัวเหมือนคนธรรมดา ไม่ถือตัว เป็นกันเองกับทุกคน,,,,ทำมาหาเลี้ยงชีพปกติไม่เคยทำตัวใหญ่โต เหมือนอีท่าน
ผู้หญิงคนอื่นๆบางคน.....และพี่แตงยังสาว
และสวยจากการดูแลตัวเอง....ไม่ใช่
เพราะทำศัลยกรรมเหมือนอย่างสมัยนี้
ได้รู้จักกับท่าน สว.
บ่ายวันหนึ่งในขณะผมยังมาอยู่ที่
ร้านมาหาพี่แอนกับพี่พัตร....พี่แตง
จอดรถลงมากับผู้ชายมีอายุคนหนึ่ง
สามีของพี่แตง.....ท่าน สท. พี่แตงแนะนำให้ผมได้รู้จักกับท่านเราได้นั่งพูดคุยกันอยู่พักใหญ่ ท่าน สท. พูดจาเป็นกันเอง ไม่ถือตัว
เป็นกันเองมาก ไม่ได้เจ้ายศเจ้าอย่างอะไรเลยแม่แต่น้อย....ผมไม่แปลกใจเลยทำไมพี่แตงถึงได้อย่างท่าน........
ท่าน สท. เป็นสมาชิกเทศบาลที่นี่มาถึง 2 สมัยติด ท่านสังกัดพรรคการเมืองกลุ่มเดียวกันกับลูกชายของกำนันท่านหนึ่งที่มีชื่อเสียงมากใน จ.ชลบุรี
ท่านทำให้ผมรู้สึกได้ว่า นักการเมืองก็ไม่ได้น่ากลัวอะไรอย่างที่คิด เขาก็คือประชาชนคนหนึ่งที่ทำหน้าที่แทนปากเสียงของประชาชน.....การงานก็ทำและบริหารท้องถิ่นอย่างคนปกติ....และต้องเข้าถึงประชาชนทุกชนชั้นอย่างท่าน...ถึงจะทำให้ฐานเสียงเป็นที่ชื่นชอบของ ปชช.
Cr.ภาพจาก flickr.com
สามสิ่งที่ท่านคุยกับผมและผมยังนำมาใช้เป็นแนวทางความคิดและการใช้ชีวิตถึงตอนนี้.....
1-ผู้นำ ต้องเหนื่อยมากกว่า แต่อิ่มน้อยกว่าลูกน้อง
2-คิดการใหญ่ ใจต้องนิ่ง...โอกาสเข้ามาอย่าปล่อยให้มันหลุดไป...อย่าใช้คำว่า “เดี๋ยวก่อน” มาตัดความสำเร็จที่กำลังเข้ามา
3-ไม่เคยมีคนประสบความสำเร็จคนไหนที่ไม่เคยเจอกับความล้มเหลวมาก่อน
และสิ่งที่ทำให้ผมฟังและสะดุดกับการพูด
ของท่านมากที่สุด.....
“ไม่มีนักการเมืองคนไหนที่ดีที่สุด...ไม่มีคนไหนที่ไม่กินงบ ที่มาจากภาษีของ ปชช.หากแต่อยู่ที่....ใครจะกินและนำมาพัฒนาให้เกิดประโยชน์แก่ ปชช.มากกว่าเท่านั้น
งบที่กินก็ได้เพราะ ....เรามาเสี่ยงทำหน้าที่เพื่อ ปชช.ยอมเหนื่อยเพื่อ ปชช.การมาอยู่จุดนี้...เหมือนการขึ้นหลังเสือ...จะลงก็ไม่ได้ ...ก็ต้องอยู่บนหลังต่อไป”
ผมยอมรับท่าน มากในความเป็นผู้ใหญ่ของท่าน และเป็นลูกผู้ชายใจนักเลงคนหนึ่ง...ที่กล้าทำและกล้ารับในการกระทำของตัวเอง....แบบนี้ถือว่ายังได้ใจ ปชช.อีกคนหนึ่งอย่างผม......
ก้าวย่างของชีวิตมาเฟีย
รู้ตัวอีกที...ผมก็ได้มารู้จัก สนิทชิดเชื้อกับผู้มีอิทธิพลและอำนาจระดับท้องถิ่นคนหนึ่ง...ที่สามารถช่วยเหลือและเป็นเบื้องหลังที่จะทำให้ผมสามารถ...เป็นคนกล้า....เด็ดขาดในการที่จะทำอะไรหลายๆอย่างในชีวิต....
ครั้งใดที่พี่แตงไปเที่ยวทานมื้อเย็น หรืออาจจะไปเที่ยวผับกลางคืนบ้างกับพวกผม พี่แอน และพี่พัตร ก็จะมีกลุ่มคนคล้ายๆ กับว่าเป็นบอดี้การ์ด ให้กับพวกเราอยู่ห่างๆ
จนคนอื่นๆก็มองผม ว่ากลายเป็นคนมีอำนาจแบบนั้น ตามไปด้วย....บางคนในที่ทำงานที่ได้รู้จักผม...ก็มีบางคนที่แอบพูดถึงผมในทางที่แย่....ว่าไปพัวพันกับนักการเมืองทำธุรกิจนอกที่ผิดกฎหมายบ้าง...เพราะมีเงิน ใช้เงินแบบฟุ้งเฟ้อบ้าง....แต่มีกลุ่มคนหลายๆคนที่แอบอิจฉา...แต่ก็ไม่กล้าที่จะมายุ่งอะไรกับผม...เพราะยังติดอยู่กับชื่อที่ยังเป็นที่กล่าวถึงผมอยู่...กับการที่เรียกถึงตัวผมว่าเป็น.....”มาเฟีย”
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
