การยืนด้วยลำแข้งตัวเอง สร้างความภูมิใจ และเป็นที่พึ่งให้แก่คนรอบข้างได้
แม่มักจะเปิดเทปธรรมะเรื่องความกตัญญูกตเวทีให้เราฟังแต่เด็ก จนเรารู้สึกถูกปลูกฝังให้ซาบซึ้งถึงบุญคุณคนเสมอมา พอโตขึ้นเราค่อยๆ เริ่มรู้สึกถึงความอึดอัด กลัดกลุ้มกับการเป็นหนี้บุญคุณสะสมจากทุกๆ คนที่ให้ความกรุณากับเรา แม้แต่เรื่องเล็กน้อยก็เก็บมาจดจำมิลืมเลือน
*ข้อดี คือ เรารู้คุณค่าของน้ำใจไมตรี *ข้อเสีย คือ เราจำได้ทุกอย่าง กลายเป็นเก็บความแค้นเคืองเข้าไปด้วย 😆
ส่วนการรู้จักพึ่งพาตนเอง เป็นสิ่งที่เราทำแต่เด็กในเกือบทุกเรื่องที่ทำได้ตามวัย เห็นแม่ทำงานหนัก จึงรู้จักหาเงินเอง โดยหิ้วขนมไปขายที่ร.ร. ตั้งแต่ป. 2 ในชีวิตจึงไม่เคยพูดปริปากขอเงินแม่อีกเลยตั้งแต่นั้นมา
แต่พ่อแม่ก็รับผิดชอบชีวิตเรา เลี้ยงดู ส่งเสียให้เราเรียน แม้จะขลุกขลักอยู่หลายช่วง ระหว่างทางเราทำหน้าที่ทุกอย่างดีที่สุดเท่าที่ลูกคนนึงจะทำได้ ช่วยแบ่งเบาภาระอะไรได้ก็ช่วยเต็มที่ทุกเรื่อง
ที่กล่าวมา อยากให้แยกระหว่าง การรู้จักพึ่งพาตนเอง กับความรู้สึกเป็นหนี้บุญคุณ เพราะมันเป็นคนละส่วนกัน
ถ้าปัญหาเพราะคนในครอบครัวขาดความพร้อมที่จะสนับสนุนเรา หรือเราคาดหวังที่จะพึ่งพาใครบางคน ให้ค้นหาสาเหตุ แล้วลองหาทางออก เพราะเส้นทางในชีวิตมีทางเลือกให้แก้ไขอยู่มากมาย ตัวอย่างมีให้เห็นในสังคมทุกรูปแบบ
ส่วนการเป็นหนี้บุญคุณ ควรทดแทนและชดใช้ เมื่อถึงเวลาที่มีโอกาสและความพร้อม
แต่ ***"จงอย่าละเลยที่จะนึกถึงบุญคุณและน้ำใจคน"***
บางครั้งเราอาจรู้สึกธรรมดาที่เป็นผู้รับ จนไม่อยากเก็บมาจดจำ แต่เราไม่รู้หรอกว่าแท้จริงเบื้องหลัง ผู้ให้แต่ละคนต้องผ่านการวางแผน ผ่านความยากลำบาก มีความตั้งใจเสียสละเพื่อให้เราได้รับสิ่งดีๆ มากน้อยเพียงใด 😊
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
