เมื่อพูดถึงความรัก เรามักนึกถึงความรู้สึกที่เรามอบให้คนอื่น แทบไม่มีใครพูดถึงความรักที่เรามอบให้ตัวเอง
ในสายตาของคนจำนวนมาก ความรักตัวเองเป็นภาพของความเห็นแก่ตัว
จริงหรือ?
ความจริงคือ ความรักตัวเองกับความเห็นแก่ตัวไม่เหมือนกัน
ความรักตัวเองเป็นสัญชาตญาณหนึ่งที่ธรรมชาติสร้างขึ้นเพื่อให้มนุษย์อยู่รอด เมื่อสังคมมนุษย์ทวีความซับซ้อนขึ้น ความรักตัวเองก็ลดระดับลงไปเป็น 'ความเห็นแก่ตัว' ซึ่งเป็นสิ่งที่น่าขยะแขยง น่าชิงชัง
ความรักตัวเองมิได้หมายถึงการแย่งอาหารชาวบ้านมากินคนเดียว หรือการแซงคิวคนอื่น ฯลฯ มันมีความหมายลึกกว่านั้นมาก
ความรักตัวเองคือการรักกายภาพของตนเอง ไม่ว่าเกิดมาหล่อหรือไม่ สูงหรือเตี้ย ก็สามารถยอมรับข้อแม้ที่ธรรมชาติกำหนดแต่แรกเกิดได้
ความรักตัวเองคือการไม่ทำร้ายตนเอง ทั้งร่างกายและจิตใจ ไม่ใส่สารพิษเข้าไปในร่างกายโดยไม่จำเป็น ไม่ดื่มเหล้า สูบบุหรี่ จนเกินจุดที่ร่างกายจะรับได้ ไม่กินอาหารอย่างตะกละตะกลามจนกระเพาะอาหารพัง ไม่แสวงหาความสุขใส่ตัวจนสุขภาพทรุดโทรม
ความรักตัวเองคือการไม่เติมความเครียดใส่ตัว ระบายขยะในใจออกเมื่อโกรธ หรือปล่อยให้อารมณ์ขุ่นมัวจนพิษลามถึงร่างกาย การตกหลุมแห่งอารมณ์โกรธบ่อย ๆ เจ้าคิดเจ้าแค้น จึงเป็นการไม่รักดีอย่างหนึ่ง เพราะทุกครั้งที่โกรธ หัวใจก็สึกหรอเร็วกว่าเดิม
และที่หลายคนไม่เข้าใจก็คือ ความรักตัวเองคือความกล้าให้อภัยตัวเอง
มนุษย์ทุกคนล้วนเคยกระทำเรื่องไม่ดีมาสักเรื่องสองเรื่องในชีวิต
บางคนทำเรื่องที่ไม่ดีเมื่อยังเด็ก ก่อเรื่องผิดพลาดไว้ และจดจำฝังใจ จนอายุแก่ใกล้ลงโลงแล้วก็ยังไม่ยอมให้อภัยตนเอง
โจรร้ายอย่างองคุลิมาลที่สังหารคนมากมาย เมื่อกลับใจ ยังได้รับการให้อภัยและบรรลุธรรม หรือในสำนวนนิยายจีนกำลังภายในคือ "เมื่อวางดาบ ก็บรรลุอรหันต์"
เราจะรักคนอื่นได้อย่างไร หากเรารักตัวเองไม่เป็น?
ถ้ารักตัวเองจริง ก็ต้องกล้าพอที่จะให้อภัยตัวเองได้ แล้วเดินหน้าบนทางชีวิตที่เหลือต่อไป
มีแต่เราเท่านั้นที่เปลี่ยนแปลงชีวิตเราได้ เพราะเราต้องลงมือด้วยตัวเอง
เข้าใจ เรียนรู้ เปลี่ยนแปลง แล้วเดินหน้าต่อไป
จากหนังสือ #อาทิตย์ขึ้นทางทิศตะวันตก ซื้อตรงจากนักเขียนได้ที่ https://bit.ly/3b8qFpJ
- 21
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
