กฎในการรอรถไฟที่ชานชาลายามค่ำคืน Part2
ตอนนี้นาฬิกาของผมบอกเวลา2ทุ่ม15นาที ผมนั่งทบทวนกฎที่พึ่งอ่านไปและคิดว่ามันเป็นเรื่องไร้สาระ และสิ่งที่ทำให้ผมรู้สึกว่ากฎพวกนี้ไม่ไร้สาระก็ได้เกิดขึ้นเมื่อ อยู่ ๆผมก็รู้สึกเหมือนกับว่ามีใครกำลังจงมองมาที่ผมอยู่จากอีกฝั่งของรางรถไปที่เป็นป่าที่ไม่น่าจะมีคนเข้าไป จากนั้นกฎข้อที่3 ก็เข้ามาในหัวผมเลย ผมคิด “เราต้องนิ่งๆไว้อย่าไปกลัวมันเหมือนที่กฎบอกเรา” ผมนิ่งไปสักพักและทำเป็นไม่สนใจมัน เวลาผ่านไปสัก10นาที มันหายตัวไป
พอมันหายตัวไปไฟก็เกิดดับขึ้นทันที ผมคิด “มันจะต้องเป็นกฎข้อ4ต่อแน่ ๆเลย”ผมเลยรีบเปลี่ยนที่นั่งให้จากเดิมที่หันเข้าหารางรถไฟเป็นหันเข้าหาสถานีแล้วนอนหงายลงบนเก้าอี้ เวลาผ่านไปสักพักก็มีแสงไฟส่องมาที่ชานชาลาคล้ายแสงของไฟฉายขนาดใหญ่มันเหมือนกำลังที่จะหาตังผมอยู่เลยมันส่องมาอีกราว15นาที จากนั้นไฟที่ส่องมาก็หายไปแต่ผมไม่ลืมที่จะไม่ขยับจนกว่าไปในชานชาลาจะสว่างขึ้น
ผมนั่งพักอยู่แล้วคิดกับตัวเองว่านี่ผมมาอยู่อะไรในที่แบบนี้กันตัวผมเหมือนอยู่ในหนังสยองขวัญที่มีบางสิ่งกำลังตามล่าผมอยู่ในตอนที่ผมกำลังคิดแบบนั้นอยู่เองไฟก็ดับอีกครั้งดูจากที่ตอนนี้เวลา3ทุ่มกว่า ผมคิดว่าน่าจะเป็นกฎในข้อที่2 เมื่อไฟดับสักแล้วจานั้นก็มีเสียงวิทยุดังขึ้น แล้วก็มีเสียงคล้ายเพื่อนของผมกำลังเรียกผมอยู่ แต่ผมที่เจอเรื่องมา2อย่างแล้วผมจึงเลือกจะนั่งนิ่งและเชื่อในกฎนั้นเสีบงเรียกนั้นเรียกผมอยู่สักพักนึงจนหายไปพร้อมกับไฟที่ติดขึ้น
ตอนนี้เวลา3ทุ่มครึ่ง ตอนนี้ใกล้เวลาที่รถไฟจะมาแล้วตัวผมขอให้มันเป็นรถไฟขบวนเก่าตามที่ในกฎบอกไว้ ผมนั่งรอพร้อมกับหยิบโทรศัพท์ของผมที่เหลือแบตเพียงน้อยนิดออกมาเพื่อหาข้อมูลเกี่ยวกับเรื่องที่ผมพึ่งจะเจอ
จนตัวผมไปเจอกับเรื่องที่คล้ายกันอยู่ตัวของผมต้องมานั่งรอรถไฟ แต่เรื่องที่ผมเจอเป็นการรอรถประจำทางในศาลารอรถผมอ่านเรื่องนั้นอย่างรวดเร็ว
และมันทำให้ผมสับสนมากเพราะมันคล้ายกับสิ่งที่มาเจอและมันทำให้ผมรู้สึกพลาดกับเรื่องที่ทำไปเพราะสิ่งที่ผมพึ่งเลี่ยงไปนั้นในเรื่องศาลารอรถมันคือความช่วยเหลือ แล้วของผมก็อาจจะเป็นความช่วยเหลือด้วยเหมือนกันแต่ผมดันเลือกปฏิเสธมัน ตอนนี้ผมสับสนแต่ก็มีเสียงของรถไฟที่เข้ามาเทียบที่ชนชาลาที่ดึงสติผมกลับมา มันเป็นรถไฟ ที่ดูใหม่พร้อมกับพนักงานตรวจตั๋ววัยกลางคนที่ที่ดูใจดี ในกฎบอกไว้ว่าห้ามขึ้น แต่ในเรื่องที่ผมค้นหามา มันอาจจะเป็นความช่วยเหลือสุดทายของผมในคืนนี้
ผมสับสนอยู่สักพักแต่สุดท้ายผมก็เลือกที่จะขึ้นรถไฟไป พร้อมกับโยนกฎนั้นทิ้งไป เมื่อผมอยู่ในรถไฟแล้วผมก็เดิมไปนั่ง จากนั้นพนักงานคนเดิมก็เดิมพร้อมกับบอกกับผมว่า ยินดีต้อนรับสู่รถไฟปรโลก แล้วเขาก็ยิ้มให้ผมและหายไป จากนั้นโทรศัพท์ของผมมันขึ้นว่า เรื่องที่เราสร้างเพื่อเพิ่มความสับสนมันได้ผลจริง ๆ ในหน้าของกฎในการรอรถยามค่ำคืน ผมคิด “ผมโดนพวกมันหลอก” .........................
รอบนี้เป็นแบบจบดาร์กนะครับเพื่อคนที่ชอบแนวนี้
ขอขอบคุณที่เข้ามาอ่านกันนะครับ ผิดพลาดประการในขออภัยด้วยนะครับ
ผู้แต่ง THE GOH
- 3
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
