ยังจำความรู้สึกเมื่อสองเดือนที่แล้วได้อยู่เลย เวลาเดินช้า อึดอัด เหมือนอยู่ไปวันๆ ทำอะไรไม่ค่อยได้ เครียด วิตกกังวลหนักๆเลย กระทั่งเดือนสองเดือนที่กำลังจะผ่านไปนี้ เวลากลับมาเดินเร็วอีกครั้ง
อีกสัปดาห์เดียว ก็จะผ่านปีนี้ไปได้แล้ว
ถึงแม้จะเป็นปีที่ออกไปผจญโลกภายนอกได้น้อย แต่การเดินทางภายในเกิดขึ้นทุกวินาที มีบทเรียนที่ค่อนข้างแจ่มชัด เลยอยากเขียนไว้ผ่านรูปและสเตตัสนี้ เอาไว้ย้อนกลับมาดู อย่างที่เคยทำกับโพสต์อื่นในปีที่ผ่านๆมาบ่อยๆ
(1) รักษาคำพูดสำคัญเป็นอันดับแรก ถึงแม้คำมั่นสัญญาจะดูสลักสำคัญกว่า แต่มันก็ประกอบรวมขึ้นจากคำพูด หากไม่เคยสัญญาแต่ผิดคำพูดอยู่เรื่อยไป เราจะเป็นคนเชื่อถือไม่ได้อยู่ดี การรักษาคำพูดเป็นการให้เกียรติผู้อื่น และตนเอง
(2) ถ้าต้องเลือกระหว่างความเป็นมืออาชีพ กับ ความอะลุ้มอล่วย ให้เลือกเป็นคนมีวุฒิภาวะ ที่จิตใจดี เป็นต้นไม้ที่ต้องเติบโตจากสายฝน ในขณะเดียวกันก็ให้อากาศหายใจกับสัตว์ป่า มีอะไรผิดใจ ผิดนัด ผิดคำพูดให้เปิดใจหาทางออกร่วมกัน การพูดคุย และรับฟังกัน สามารถทำให้เราต่างเติบโตไปด้วยกันได้โดยไม่ทำร้ายทำลายกัน
(3) ในโลกนี้จะมีคนไม่หวังดีกับเราเสมอ ในขณะยังหนุ่มยังสาวนี้ อาจไม่ต้องพยายามเข้าใจทุกคนที่ประสงค์ร้ายกับเราทั้งหมดหรอก แต่เราต้องไม่ให้ร้ายกลับไป โลกบอบช้ำเพราะพวกเราทำร้ายต่อกันมากพอแล้ว ดีที่สุดที่พอจะทำได้คือถอย ออกห่าง ให้เขาอยู่ในแวดวงสังคมที่รายล้อมไปด้วยคนแบบเขา ส่วนเราก็อยู่แบบเรา แม้จะโดดเดี่ยว แต่มันไม่เหนื่อย
(4) เอาตัวเองไปอยู่ในจุดที่เสมือนโดนทุบ ลำทายทิฐิ ยโส โอหังอยู่เสมอ รู้สึกกระจอกบ้าง เป็นคนไม่รู้แต่อยากรู้บ่อยๆ รับฟังและเปิดตาให้กว้างกว่าปาก ถึงแม้จะมีคนไม่แยแส ซ้ำเติม นั่นไม่ใช่ปัญหาของเรา
(5) ในทุกๆปี แต่ละฤดูกาลจะมีระยะเวลาสั้นยาวไม่เท่ากัน เป็นเรื่องธรรมชาติ บางฤดูกาลอาจมีความทุกข์ทรมานยาวนานเป็นพิเศษ แต่สุดท้ายฤดูกาลนั้นจะผ่านไป เป็นเช่นนั้นเสมอ เป็นเรื่องธรรมชาติ
อดทนรอฤดูกาลเปลี่ยนผ่านไปให้ได้
ต้นไม้จะเติบโตเมื่อฤดูกาลผันเปลี่ยน ความสุขจะงอกงามแม้ต้องผ่านช่วงเวลาของความทุกข์
เป็นเช่นนั้นเสมอในทุกๆปี 🌦🌈❤
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
