เคยได้ยินไหม
ความรักระดับจิตวิญญาณ คือรักเหนือรัก
แต่ความรักระดับผิวเผินจะสนใจรูปร่างหน้าตา
สนใจสายตาของคนอื่นที่มองเข้ามา
กลัวจะไม่สมฐานะไม่สมเกียรติ
กลัวคำนินทาหาว่าใฝ่ต่ำ ไม่เหมาะสมกัน
อันที่จริงชีวิตเป็นสิ่งที่เข้าใจง่ายนะ
มนุษย์ไม่ได้มีอะไรมากมายหรอก
แต่เรากลับไปสนใจสิ่งที่เป็นเรื่องสมมุติ
เปรียบเสมือนสีที่เอาไว้วาดลงในกระดาษ
ทั้งๆที่กระดาษเป็นสิ่งที่เข้าใจง่ายมาก
แต่เราทำให้มันเข้าใจยากเพราะเรามัวสนใจแค่สี
เอาสีนั้นมาสร้างเงื่อนไขต่างๆในกระดาษ
ทั้งๆธรรมชาติออกแบบมา ให้เข้าใจง่ายมาก
เนื้อแท้ของความรักก็เหมือนกระดาษเปล่า
เรียบง่ายและเข้าใจง่าย
ถ้าเราก้าวข้ามสีสันที่เป็นเงื่อนไขของสังคมไป
ไม่ว่าจะเป็นอายุ การศึกษา ยศ ตำแหน่ง ฐานะ
โดยเนื้อแท้แล้วไม่มีสิ่งใดเกี่ยวข้องกับความรักเลย
ความรักมีทั้งการตกหลุมรักในขณะเดียวกันความรักก็เป็นทักษะที่ฝึกฝนได้ด้วย
มนุษย์เรามีความแตกต่างกันไม่ว่าจะโอกาสฐานะความเป็นอยู่ เราไม่สามารถที่จะมีทุกอย่างเหมือนทุกคนได้
เมื่อมาถึงจุดจุดหนึ่งความรักระดับจิตวิญญาณจะไม่มีกำแพงอะไรมาขวางกั้นได้
บางคนก็มีการศึกษาสูงแต่ไม่เคยพบความรักที่จริงใจสักที มีแต่ความรักที่ฉาบฉวยและผลประโยชน์ เมื่ออายุเริ่มมากขึ้น เราก็จะยิ่งเห็นความจริงว่าเราได้มองข้ามคนดีๆไปเยอะมาก
ความรักจะเปิดเผยตัวตนตอนที่มนุษย์เริ่มล้มป่วย
อายุมากกว่า การศึกษาสูง ตำแหน่งสูง
ทั้งๆที่อีกคนก็เรียนไม่จบตรีด้วยซ้ำ ฐานะยากจน
เป็นแค่พนักงานธรรมดา
ความลึกซึ้งของความรักจะแสดงออกมา
ตอนที่จะต้องป้อนข้าวป้อนน้ำ
เช็ดขี้เช็ดเยี่ยวให้กัน
ถึงแม้ว่าจะไม่สามารถมีเพศสัมพันธ์ได้
เพราะความเสื่อมโทรมของร่างกายกับอาการป่วยและอายุที่ห่างกันเกินไป
วินาทีที่น้ำตาไหลออกมา
คำว่าพี่น่าจะเจอเธอมานานแล้ว
เป็นวินาทีที่ สี บนกระดาษ ไม่สามารถมีผลอะไรกับความรักที่แท้จริงอีกแล้ว
แท้จริงแล้วชีวิตนี้ง่ายดายเหมือนกระดาษเปล่า แต่เรามัวสนใจสีสันที่เป็นมายาคติ ที่ใช้วาดลงในกระดาษ เลยทำให้ชีวิตวุ่นวายและมองไม่เห็นความจริงของสรรพชีวิตที่แท้จริง
อันนี้ผมเล่าจากประสบการณ์ตรง
- 1
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
