สถานการณ์การระบาดของโควิด19 ในปี 2564 ที่ผ่านมาสร้างบาดแผลที่เรียกว่าโรค OCD หรือย้ำคิดย้ำทำไว้ให้กับผมครับ เป็นหนึ่งในแผลรอยนึงที่ค่อนข้างชัดเจนและเบิกกว้างเลยทีเดียว
@nutchaponz
มิหนำซ้ำความวิตกกังวลยังถาโถมกระหน่ำซ้ำซัดเข้ามายังชายฝั่งอันปลอดภัยในตัวผมเอง เสมือนว่าสถานการณ์นี้ฉีกแผ่นดินใต้น้ำเป็นรอยแยกบากใหญ่จนกระทั่งเกิดคลื่นยักษ์ซัดถล่มเข้าหาวิถีชีวิตเดิมๆอันสบายใจของผม วิถีชีวิตที่ชื่นชอบการเดินทางเป็นพิเศษ
กับบางคน ผมแอบอิจฉาเหมือนกันที่ยังคงสามารถมองเห็นช่องว่างในเส้นทางการเดินทาง และกล้าหาญที่จะออกไปผจญภัยท่ามกลางสถานการณ์นี้ ความคิดมากของผมเหนี่ยวรั้งเหมือนดึงคอเสื้อไว้อยู่ตลอดเวลา
มันเลยทำให้ผมติดแหง็กอยู่แต่กับบ้าน หมกมุ่นอยู่กับแต่ตัวเอง มากขึ้นทุกๆวัน กระทั่งมันจึงระเบิดออก ผมรู้สึกโคตรจะทนกับตัวเองที่เป็นอยู่แบบนี้ไม่ได้เลย แน่นอนว่าโรคย้ำคิดย้ำทำมันมาพร้อมกับ ความวิตกกังวล ภาวะซึมเศร้าด้วย เหมือนเป็นแพ็คเกจ จนผมเริ่มทานทนกับมันไม่ไหว จึงตัดสินใจที่จะหาหมออย่างจริงจังซักที
ผมลืมไปเลยว่าเป้าหมายหนึ่งที่ตั้งไว้ตั้งแต่ต้นปี 2564 คือการไปพบจิตแพทย์ด้วย ตั้งแต่เด็กๆผมมีพฤติกรรมของโรคย้ำคิดย้ำทำมาตลอดเวลา เพียงแต่มันไม่หนักหนามากเท่าไหร่ เช่นการดึงผม กัดริมฝีปาก โดยเฉพาะอาการกลัวลืมเรื่องสำคัญๆจนทำให้ย้ำคิดและย้ำทำเรื่องนั้นซ้ำๆๆๆ กระทั่งช่วงเวลาหนึ่งซึ่งเป็นครั้งแรกของชีวิตที่อยู่แต่กับบ้านยาวนานกว่าครึ่งปี มันไปค่อยๆเปิดแผลเล็กๆนั้นออก ซ้ำแล้วซ้ำเล่าผ่านวันเวลายาวนานกว่า 6-7 เดือนนั่นแหละ รู้ตัวอีกทีแผลก็ฉกรรจ์สาหัสแล้ว
ทว่าฤดูกาลเปลี่ยนผันเสมอ เมฆหมอกสีเทาที่คละคลุ้งอยู่เต็มบ้านยังคงมีช่วงเวลาฟุ้งจางให้แสงอาทิตย์ข้างนอกรอดผ่าน ผมอดทนมาจนถึงวันที่กล้าหาญพอจะออกไปพบประสบการณ์ใหม่ๆได้อีกครั้ง ผมไปพบหมอ ได้รับยาและวิธีการรักษา และอีกหนึ่งสิ่งที่สำคัญต่อชีวิต ได้ออกเดินทางอีกครั้ง
@nutchaponz
คนแก่ที่บ้านมีแต่คนขี้กลัว ก็คนแก่อะเนอะ บวกกับความเป็นห่วง ผมไม่เคยสบายใจซักครั้งเวลาออกเดินทางไปไหนเพราะแบบนี้แหละ รวมถึงครั้งนี้ มันเป็นการเดินทางหนึ่งสัปดาห์ กับเพื่อนที่ไปไหนไปกันมาตลอด มีกันสองคนนี่แหละ การเดินทางครั้งนี้มันโคตรจะตอกย้ำกับผมเลยว่าผมชอบการเดินทางมากจริงๆ และมันคือส่วนที่หายไปตลอด 6-7 เดือนที่ผ่านมา
ผมเดินทางไปยังจังหวัดสุราษฯ นครศรีธรรมราช
กระบี่ และพังงา หมุดหมายหลักคือกระบี่กับพังงานี่แหละ ส่วนตัวค่อนข้าง เอ่อออ ~ ประทับใจ เพราะได้ไปหมดเลยทั้งภูเขา ทะเล น้ำตก เรียกได้ว่าออกไปครบส่งท้ายปี แม้จะไปพร้อมกับพายุฝน เป็นการลงใต้หน้าฝนแท้ๆเลย โชคยังดีที่ได้เห็นอาทิตย์ตกแค่วันเดียวที่พังงา
@nutchaponz
@nutchaponz
ช่วงนี้ผมอ่านหนังสือชื่อ "Reasons to stay alive" โดยคุณ Matt Haig มีช่วงหนึ่งในหนังสือที่เล่าถึงการไปปารีส ในขณะที่ผู้เขียนยังคงป่วยด้วยโรคซึมเศร้า ซึ่งค่อนข้างหนักเอาการ กลัวการออกไปข้างนอก อึดอัดเวลาพบปะผู้คน แน่นอนว่าผู้เขียนไม่เคยคิดอยากจะออกจากบ้านด้วยซ้ำ
"ฉันว่าฉันหายใจในอากาศที่นั่นไม่ได้หรอก" นั่นคือคำพูดจากผู้เขียนที่พูดกับแอนเดรีย แฟนของเขา
" แต่แอนเดรียรู้ว่าต้องทำอย่างไร เธอว่า 'ได้ ถ้าอย่างนั้นเราไม่ต้องไปหรอก ฉันยกเลิกโรงแรมที่จองไว้ก็ได้ เราอาจต้องเสียเงินนิดหน่อย แต่ถ้ามันเป็นเรื่องใหญ่ขนาดนั้น ...'
ถ้าผมตอบปฏิเสธ ผมก็จะกลายเป็นคนที่ไปต่างประเทศไม่ได้เพราะกลัว และนั่นก็เหมือนคนบ้า ซึ่งเป็นสิ่งที่ผมกลัวมากกว่าความตาย ความกลัวที่ยิ่งใหญ่ย่อมแพ้พ่ายต่อความกลัวที่ยิ่งใหญ่กว่า "
ส่วนที่ผมชอบที่สุดในบทนี้ คือตอนที่ Matt Haig เขียนอธิบายถึงการเรียนรู้ที่ได้จากการเดินทางครั้งนี้ เนื้อความสรุปได้ดังนี้ครับ
" ความตื่นเต้นหรือแรงกระตุ้นจากการไปสถานที่ใหม่ๆ ซึ่งบางครั้งอาจน่ากลัว แต่ก็ทำให้โล่งอกได้เหมือนกัน หากเราอยู่แต่ในที่คุ้นเคย จิตใจก็จะจดจ่อแต่กับตัวเอง ไม่มีอะไรแปลกใหม่หรือน่าสนใจในห้องนอน ไม่มีภัยจากภายนอก มีแต่ภัยจากภายใน การบังคับตัวเองให้อยู่ในสถานที่ใหม่ ทำให้หลีกเลี่ยงไม่ได้ที่คุณจะหันไปสนใจสิ่งรอบข้างมากกว่าความเป็นไปในหัว
การท่องเที่ยวทำให้เราถ่อมตน เพราะคุณจะเห็นว่าตัวเองกินพื้นที่เล็กจ้อยเพียงใดในโลก อะไรก็ตามที่ลดการหมกมุ่นอยู่แต่กับตัวเอง แล้วทำให้ผมรู้สึกเป็นตัวเองในระดับที่น้อยลงล้วนเป็นสิ่งที่น่ายินดี "
อาการย้ำคิดย้ำทำของผมมักจะแผลงฤทธิ์เมื่อผมอยู่ในพื้นที่คุ้นเคยนานๆ เหมือนเราปล่อยตัวเองให้อยู่ในสภาวะที่ปีศาจตนหนึ่งกัดกินจิตใจเราอย่างสบายใจ เช่นเดียวกับความวิตกกังวลที่มักจะเด่นชัดเมื่อเราหมกตัวไม่ได้ออกไปไหน การออกไปนั่งอ่านหนังสือที่ร้านกาแฟเจ้าประจำ ออกไปพบปะสังสรรค์กับเพื่อนพี่น้อง การออกไปทำงาน อ้อ ผมเป็นช่างภาพอิสระนะครับ ฝากตัวด้วยครับ แฮ่😅🤟🏻 หรือออกไปวิ่ง ล้วนถูกตีกรอบจำกัดให้ทำได้เพียงในบ้าน และอย่างที่คนอยู่ในสภาพแวดล้อมเมืองคงเข้าใจดีเหมือนกัน บ้านของเราเป็นเพียงกล่องใบหนึ่งท่ามกลางกล่องใบอื่นๆอีกนับร้อยนับพัน
อย่างที่คุณ Matt Haig ได้เขียนไว้นั่นแหละครับ " ความกลัวที่ยิ่งใหญ่ย่อมแพ้พ่ายต่อความกลัวที่ยิ่งใหญ่กว่า" ผมกลัวว่าจะสติแตกก่อนเหมือนกัน ถ้ามัวแต่กังวลเรื่องต่างๆนานานอกบ้านนั่น
และการนำตัวเองออกไปปะทะกับบรรยากาศธรรมชาตินั้น ผมชอบที่ตัวเองรู้สึก .. ถ่อมตนมากขึ้น มันเหมือนเราไปเห็นสิ่งที่สวยงามกว่าเรา การคงอยู่ของสิ่งนั้นมีคุณค่าและอยู่มายาวนาน
กว่าเรามากนัก
ผมรู้สึกเป็นตัวเองในระดับที่น้อยลง
เมื่อเทียบกับการอยู่แต่ในบ้านแล้ว ตัวตนของเราช่างฟุ้งกระจายเป็นหมอกควันเต็มบ้านเหลือเกิน การอยู่เบื้องหน้าธรรมชาตินั้น ทำให้เราหลงลืมเรื่องทั้งหมดทั้งมวลที่บ้านไปจนหมดสิ้น ถึงจะชั่วคราวก็เถอะ
ส่วนตัวผมชอบมองน้ำตก ไปยืนแหงนหน้ามองอยู่ตรงนั้น ผมชอบสายน้ำที่ท่วมท้นลงมาอย่างนั้น หากคุณมองเป็นภาพกว้าง สายน้ำยังทอดยาว เกิดพืชพรรณนานาตามรายทาง ทั้งสีที่มีสีสัน หรือสีที่กลมกลืนกับพวกพ้อง บ้างอยู่ติดพื้น บ้างสูงเสียดฟ้า แต่อยู่ร่วมกันได้ เป็นความงามเมื่อมองเห็นการอยู่ร่วมกันของพืชพรรณไม้เหล่านี้
สุดท้ายก็เพิ่งมารู้ตัวว่า ตลอดชีวิตที่ผ่านมาที่ได้เดินทางมาตลอดนั้น การขับรถ นั่งรถทางไกลที่แสนน่าเบื่อ การแวะปั๊มเข้าห้องน้ำ ซื้อกาแฟ การเคารพทักทายผู้คนแปลกหน้า หรือหยิบยื่นมิตรไมตรีต่อกัน การไปยืนมองภาพทิวทัศน์ที่สบายตา สบายใจ มันเคยเป็นความคุ้นชินเดิมๆที่เมื่อสถานการณ์นี้เข้ามาเปลี่ยนแปลงมันไป จำกัดเรา กักขังเราให้ออกห่างจากสิ่งนั้น เลยเพิ่งรู้ตัวว่ามันช่างสำคัญต่อชีวิตมากเหลือเกิน
พอมาถึงตอนนี้ เราโหยหาสถานที่ที่เราอยากออกไปเปิดตา ถอดแมสก์ สูดอากาศที่สดชื่นมากขึ้น
ขอให้ทุกคนมีความสุขกับชีวิต และเดินทางอย่างปลอดภัยครับ 🤍🌲
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
