ไม้เรียว
ไม้เรียว คำนี้มักได้ยินบ่อยมากในสมัยก่อนซัก 20 กว่าปีที่ผ่านมา ปัจจุบันคำนี้ได้ยินน้อยมากในโรงเรียนแทบไม่มี ไม่ว่าจะเป็นโรงเรียนรัฐบาลหรือโรงเรียนเอกชน ย้อนไปในอดีตตอนเราเป็นครูใหม่ๆจับมือเด็กตียังตีพลาดเพราะเด็กชักมือหนีโดนมือตัวเองเลย ยังขำอยู่นะ เพราะตีไม่เป็น ต่อมาตีเป็นบางครั้งหนักมือไปก็สงสารนักเรียนมาก กลับไปบ้านคิดมากนักเรียนจะเจ็บไหม ผู้ปกครองจะมาต่อว่าไหม นักเรียนจะโกรธและไม่มาโรงเรียนหรือเปล่า กังวลไปหมดแต่ก็ผ่านมาได้(ขอโทษนักเรียนในอดีตที่เคยโดนเราลงโทษด้วยนะ )บางปีตอนเปิดเทอมมีผู้ปกครองเหลาไม้เรียวมาให้เป็นกำฝากลูกมาให้อีกต่างหากเพราะยึดถือสุภาษิตที่ว่า "รักวัวให้ผูกรักลูกให้ตี" สาเหตุการตีก็ทั่วไปคือ ไม่ทำการบ้าน, ทะเลาะเบาแว้ง, หรือเล่นโลดโผนเสี่ยงอันตราย
แต่สาเหตุโดนตีเพราะพูดคำหยาบนี่ไม่มีเลย เด็กนักเรียนสมัยก่อนพูดเพราะพูดสุภาพมาก เด็กที่โดนตีมักจะจำครูผู้สอนได้และครูผู้สอนก็จะจำเด็กได้เพราะสร้างวีรกรรมที่ต้องให้ลงโทษเวลามาเจอกันก็จะเล่าย้อนอดีตฟื้นความหลังให้ได้หัวเราะ พอมาถึงปัจจุบันการตีเพื่อลงโทษคือเรื่องล้าสมัย หลักการแนวคิดคือการใช้ความรุนแรงไม่สามารถที่จะเปลี่ยนแปลงได้ ทั้งอาชีพครูในปัจจุบันและในอนาคตจึงต้องมีความอดทนสูงมีจิตวิทยาในการดูแลควบคุมชั้นเรียน สอนนักเรียนในวิชาที่ตนเองรับผิดชอบ ทั้งยังมีหน้าที่เพิ่มเติมเกี่ยวกับกิจกรรมอื่นๆอีก ครูทั้งหลายจึงงดใช้ไม้เรียวเพราะงานที่มีก็มากอยู่แล้ว ไม่ต้องการมีเรื่องเพิ่มเติม ดังนั้นไม้เรียวจึงหายไปจากห้องเรียนนั่นเอง
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
