"พ่อแม่รักลูก หรือ รับใช้ลูก"
คนไม่มีลูกไม่เข้าใจหรอก,ไว้มีลูกเป็นของตัวเอง
จะเข้าใจ และอีกมากมายที่เรามักได้ยินประโยค
ลักษณะแบบนี้จากพ่อแม่ที่กำลังสาละวนกับลูก ๆ ของตนเอง
ถ้าเรื่องเกี่ยวกับการเลี้ยงเด็กทารก คิดว่าใช่
ที่คนยังไม่มีลูกไม่เข้าใจแน่ ๆ
แต่ถ้าเป็นความคิด ตรรกะ การอบรมสั่งสอนใครสักคนหนึ่ง
เพื่อให้เขาเป็นคนดี รู้เท่าทันตนเอง
เราไม่จำเป็นต้องทดสอบตรรกะในตัวโดยการลองมีลูกก็ได้
ทุกอย่างเริ่มจากตัวเรามาก่อนหน้านี้แล้ว
วันที่เราเป็นวัยรุ่น วัยทำงาน
วัยสร้างตัว จนสุดท้ายตัดสินใจใช้ชีวิตคู่กับใครสักคน
และมีลูกน้อยเติมเต็มชีวิตเข้ามาทำให้เราหลงรักมากมาย
ทัศนคติ ความคิด เริ่มก่อตัวมาเรื่อย ๆ เสมอ
ไม่ได้มาก่อตัวเมื่อวันที่เราเริ่มมีลูก
เมื่อลูกคือประกายแห่งความรัก
ความรักนั้นก็ต้องมาคู่กับสติ
เหมือนวันที่เรามีความรัก
หรือเริ่มรักใครสักคน
เราจะรักแบบมีสติไม่คิดเข้าข้างตัวเอง
เช่นกันความรักลูกของเรา
ก็ไม่ได้หมายความว่าเราต้องเข้าข้างลูกทุกเรื่อง
ต้องโอบอุ้มเขาตลอดเวลา
ไม่กล้าพูดความจริงกับลูก
พ่อแม่บางคนยอมลำบากเพื่อสร้างภาพลักษณ์
อันสวยงามให้ลูกยังรู้สึกว่ามิได้สูญเสียอะไรไป
จงใช้ความเข้าใจของความรัก
เหมือนวันที่เรามีความรัก
มารักลูกให้สมเหตุสมผล
ความรักไม่ได้แบ่งแยก
ว่ารักกับบุคคลประเภทใด
หากแยกไม่ได้แล้ว.
เมื่อวันที่เขาไม่ได้อย่างใจ
และสร้างความทุกข์ทางใจ
ให้แก่พ่อแม่..เท่ากับว่าเราเอง
ที่เป็นพ่อแม่..กำลังสร้างบาป
ให้แก่ลูกเช่นกัน
มองความรักให้เป็นธรรม
หยุดสร้างกรรมให้กับลูก
รักด้วยความเข้าใจ
แล้วเราจะพบว่าการกระทำของเรา
มีขอบเขตการแสดงความรักที่มีต่อลูก
และสิ่ง ๆ นั้นจะเป็นความรักจริง ๆ
ที่ไม่ใช่ "การรับใช้ลูก"
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
