การแหลกสลายของชีวิตครั้งแล้วครั้งเล่าที่หวนคืนสู่การเริ่มต้นใหม่อย่างไม่รู้จบ
"I Called Him Necktie" เล่มนี้ไม่ใช่หนังสือศาลาคนเศร้า เพราะมันคือความจริงทั้งหมดของชีวิตที่ถูกถ่ายทอดออกมาได้อย่างงดงาม แหลกสลาย แต่ยังงดงาม
เรื่องราวของเด็กหนุ่มที่เป็น “ฮิคิโกะโมริ” กับชายใส่สูทแววตาเศร้าที่ออกมานั่งที่ม้านั่งในสวนสาธารณะทุกเช้า...
“ฮิกิโกะโมริ” คือคนที่ถอยตัวออกจากสังคม ขังตัวเองอยู่ในบ้าน ขาดความมั่นใจในตัวเองจากความกดดันมหาศาลของสังคม ...“ฮิกิโกะโมริ” มีมากกว่าสองล้านคนในประเทศญี่ปุ่นในปัจจุบัน
___________________________________
“ผมไปต่อไม่ได้” จุดเริ่มต้นการเป็น ฮิกิโกะโมริ ของ ทากุชิ ฮิโระ อายุ 20 ปี ชายหนุ่มผู้ปฏิเสธการออกไปจากบ้านพ่อแม่ ขังตัวเองในห้อง และลดการพูดคุยกับคนในบ้านให้เหลือน้อยที่สุด และยังมีเด็ก ๆ อีกหลายคนที่ติดกับดักการเป็นฮิกิโกะโมริอันเนื่องมาจากแรงกดดันอันมหาศาลที่ต้องเรียนให้ได้เกรดดี ๆ และทำตัวตามกฎระเบียบของสังคม เขาผละตัวเองออกจากวงโคจร
ฮิโระทลายกำแพงการขังตัวเองไว้ในห้องที่กินเวลานานกว่า 2 ปี ออกมาเผชิญโลกภายนอก เขาขุดร่างกายอันขาวซีดของตัวเองให้ลุกขึ้นมา เพราะเขายอมแพ้ต่อความปรารถนาอันแรงกล้าของตัวเอง ยอมแพ้ต่อแสงแดด และยอมแพ้ต่อความหนาวเหน็บนอกหน้าต่างนั่น เขาช่วงชิงจังหวะที่จะไม่ปะหน้ากับใครในบ้านแล้วมุ่งตรงดิ่งออกไปอย่างระแวดระวัง
สวนสาธารณะคือคำตอบ ฮิโระจับจองเก้าอี้ม้านั่งในสวนสาธารณะใกล้บ้านอันคุ้นเคยครั้งเมื่อเยาว์วัย เขานั่งลงเพ่งจ้องรายละเอียดเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่เขาไม่ได้สัมผัสมายาวนาน ซึมซับและดูความเป็นไปของธรรมชาติ เขามาที่นี่จนกลายเป็นกิจวัตรที่จำเป็นต้องทำทุกวัน ไม่รู้ว่าวันเวลาผ่านไปนานเพียงใด เขาไม่รู้ตัวเลยว่ามีคนแปลกหน้ามาหย่อนตัวลงบนเก้าอี้ม้านั่งฝั่งตรงกันข้ามตั้งแต่เมื่อไหร่
ชายใส่สูทที่นั่งอยู่เบื้องหน้าเป็นใครกัน ฮิโระฉงนสงสัยว่าเหตุใดชายผู้นี้จึงมาอยู่ที่นี่ ในวันธรรมดาและในเวลางานแบบนี้ ความเงียบเชียบทำงานเสียงดังกังวาล ลมกระทบใบไม้ปลิวว่อน ใบไม้บนต้นลู่ลมจนส่งเสียงเกรียวกราว นาน ๆ ครั้งจะมีเสียงจาง ๆ จากบทสนทนาของผู้คนเล็ดลอดผ่านพุ่มต้นสนมาเป็นระยะ ในขณะที่ฮิโระเขม้นจ้องอากัปกิริยาของคนที่อยู่ตรงหน้าราวกับไม่เคยพบเจอใครที่ธรรมดาสามัญเท่านี้มาก่อน ชายใส่สูทยังคงง่วนอยู่กับการแกะข้าวกล่อง บรรจงกินข้าวทีละคำ เคี้ยวช้า ๆ อย่างรู้คุณค่า คร่ำเคร่งอยู่กับหนังสือพิมพ์ที่ไม่มีท่าทีจะอ่านจบเพราะเผลองีบหลับไปเสียก่อน
ไม่ช้าไม่นานแต่ก็ผ่านไปหลายสัปดาห์ กิจวัตรของพวกเขากลายเป็นสิ่งคุ้นชิน ทั้งสองทำความรู้จักกันอย่างประดักประเดิดเช่นพยักหน้าให้กันเพื่อรับรู้ว่าคุณไม่ได้นั่งอยู่คนเดียวที่นี่ และจากนั้นบรรยากาศก็นำพาให้พวกเขาวางใจ เริ่มสนทนากันด้วยประโยคง่าย ๆ เสมอเหมือนรู้จักกันมานาน การปรากฏตัวของทั้งคู่กลายเป็นส่วนหนึ่งในความทรงจำของกันและกันไปแล้ว
....“ผมยังไม่ได้บอกเธอ” เสียงลากยาวเป็นห้วง ๆ “ผมยังไม่ได้บอกเธอว่าผม ต-ก-ง-า-น” จุดเริ่มต้นของการเป็นคนไร้งานอย่างเต็มรูปแบบในวัย 58 ปี ของ โอฮาระ เท็ทสุ
จากม้านั่งฝั่งตรงข้ามก็ขยับมาเป็นม้านั่งฝั่งเดียวกัน เท็ทสุเริ่มพรั่งพรูถึงความเป็นมาเป็นไปและเรื่องราวในชีวิตของเขา กลับกัน ฮิโระก็ได้พูดคุยเรื่องราวของตัวเอง ราวกับนี่เป็นการขยับปากอ่านหนังสือครั้งแรกของเด็กน้อย เขายังไม่ลืมวิธีพูด เพียงแต่ต้องใช้ความพยายามพอสมควรในการกลบอาการสั่นไหวนั่น ความทรงจำทุกอณูมันหลั่งไหลออกมาไม่หยุดยั้ง ทั้ง ๆ ที่เขาพยายามจะกลบฝังมันไว้อย่างแน่นหนาที่สุดซึ่งก็นานถึงสองปี สองปีเต็ม ๆ ที่เขาสูญเสียมันไปจากการแตกสลาย
ในชีวิตประจำวันของเรา นับเป็นเรื่องธรรมดาที่จะได้มีโอกาสพบเจอและทำความรู้จักกับคนแปลกหน้า แต่สำหรับเขาทั้งคู่กลับต่างออกไป การโคจรมาพบกันคงไม่ได้เป็นเรื่องบังเอิญ แต่เป็นสิ่งที่ถูกกำหนดไว้แล้ว เท็ทสุกลายเป็น เน็กไท ผู้เข้ามาเปลี่ยนแปลงบทกวีชีวิตของฮิโระนับจากนี้และตลอดไป
___________________________________
เรามองว่าเล่มนี้เป็นเล่มที่จิ๋วแต่แจ๋ว ไม่ง่ายนักที่จะพบว่าหนังสือเล่มเล็ก ๆ บาง ๆ ความหนาเพียงร้อยกว่าหน้าจะมีอะไรอัดแน่นอยู่ในนั้นจนทำให้เราสามารถหมุนเคว้ง ลอยติ้วอยู่กลางอากาศ แล้วอีกสักเดี๋ยวก็จะถูกกระชากดึงกลับมาให้นั่งลงนิ่ง ๆ เพื่อสงบอารมณ์อีกครั้ง อ่าน ๆ ไปคุณอาจจะพบว่าคุณเผลออุทานในใจเป็นคำว่า “อ้าว” อยู่หลายที สิ่งที่คุณคิดว่ามันหนักหนาสาหัสพอแล้ว มันสามารถลงลึกจนหนักหน่วงหัวใจได้มากกว่านั้นอีก หรืออยู่ดี ๆ ก็มีเรื่องให้ตกใจจนต้องอุทานว่า “เห้ย” แบบออกเสียง
ภาษาที่ผู้แปลใช้ สามารถถ่ายทอดออกมาได้อย่างสมจริงและสวยงาม เหมือนเราหลุดเข้าไปอยู่ในโลกของฮิโระ ในดวงตาของฮิโระ และในความคิดของฮิโระจริง ๆ จนเผลอซึมซับวัฒนธรรมและสังคมของญี่ปุ่นแบบกลาย ๆ ไปด้วยอย่างไม่รู้ตัว
คุณจะพยักหน้าอย่างเข้าอกเข้าใจถึงการกระทำต่าง ๆ ของตัวละคร แม้มันจะน่าอึดอัดหรือคุณจะรู้สึกไม่เห็นด้วยก็ตาม เราเคยเป็นนะ อาการที่ดูคลับคล้ายคลับคลากับการเป็นฮิกิโกะโมริ และคิดว่าหลายคนก็คงเคยเป็น จะมีช่วงเวลาหนึ่งของชีวิตที่อยากอุดอู้อยู่แต่ในห้อง ไม่ต้องการพบเจอผู้คน มีความสุขกับพื้นที่ของตัวเองในการนั่งอ่านหนังสือที่ชอบ ฟังเพลงที่ใช่ ทำงานอดิเรกที่ละมุนละไม หรือแม้กระทั่งการนอนเฉย ๆ จ้องมองเพดาน ก็เป็นอะไรที่น่าปรารถนากว่าการฝืนสังขารออกไปรับแสงแดดแรกของวันหรือออกไปเจอผู้คนมากมายเบียดเสียดจนเรารู้สึกแปลกแยก
การอ่านหนังสือเล่มนี้มันไม่ใช่การอ่านเอาเรื่องหรือการอ่านเอาอรรถรสของวรรณกรรมเท่านั้น คุณจะได้เห็นมุมอื่น ๆ ของมนุษย์ในเหลี่ยมที่คุณคิดว่าคุณรู้จักมันดีหรือคุณคุ้นชิน แต่จริง ๆ แล้วเปล่า วิถีแห่งการอยู่รอดของฮิโระ ไม่ต่างอะไรจากเราในตอนนี้หรอก เราต่างมีเสี้ยว ๆ หนึ่งของเขาอยู่ในตัว การรักษาความเป็นคนธรรมดาไ้ว้ ห้ามกลายเป็นอย่างอื่นนอกจากคนธรรมดา โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ทักษะการมองข้ามความทุกข์ของผู้อื่น ก็แน่ล่ะ สิ่งที่เขาเจอมันเลวร้ายพอจะทำให้เขาเลือกหันหลังให้กับคนทั้งโลกได้ ก็ยุติธรรมดีแล้ว
...แล้วก็ไม่น่าแปลกใจเท่าไหร่ที่ตัวเอกในเรื่องจะกลายเป็นฮิกิโกะโมริ แค่อ่านถึงตอนที่บรรยายถึงมนุษย์ลุงมนุษย์ป้าข้างบ้าน เราก็แหวะในใจพอกัน ไม่ว่าคุณจะอยู่ที่ไหนบนโลก คุณไม่อาจหลบหลีกความเป็นสัตว์สังคมของมนุษย์ได้ แต่บางทีมันก็มากจนล้นเกินความจำเป็น การโดดเด่นขึ้นมาอย่างไม่มีแก่นสารในวงสังคมแคบ ๆ ไม่ว่าแง่ใดแง่หนึ่งนับว่าเป็นเรื่องอันตราย ความอยากรู้อยากเห็นเป็นอาวุธที่น่ากลัวเหลือเกิน มันมีอานุภาพมากถึงเพียงนั้น อานุภาพในการตัดสิน ดูถูก พิพากษา มันทำให้เราหวาดกลัวและกระชับเสื้อผ้าให้แนบแน่นกับตัวมากกว่าเก่า ยิ่งไปกว่านั้น ทักษะในการเพิกเฉยของคุณก็จะแข็งแกร่งขึ้นด้วย
ไม่มีใครยอมให้หนังสยองขวัญเรื่องหนึ่งจบลงง่าย ๆ การบอกเล่าปากต่อปากเป็นเรื่องสนุกเสมอ ใส่ไข่เพิ่มสีอีกนิดให้เรื่องราวดูอัปยศอดสูมากกว่าเดิม ถ่ายทอดฉายซ้ำอย่างไม่จบสิ้นจนหนังพลิกไปคนละม้วน กระทั่งได้รู้ว่ามีอีกครอบครัวหนึ่งที่ทำเรื่องฉาวโฉ่ขึ้นมา เมื่อนั้นหนังเรื่องเดิมจึงจบลง หนังม้วนใหม่เตรียมขึ้นฉายซ้ำแล้วซ้ำอีก และขยายต่อเติมไปได้อีกหลายภาค เราไม่รู้จริง ๆ ว่านักแสดงในหนังเรื่องนั้นที่ถูกผู้คนพูดถึง เขาจะต้องเข้มแข็งและอดทนมากถึงเพียงไหนจึงจะสามารถใช้ชีวิตต่อไปได้อย่างปกติสุข อันนี้ก็เป็นอีกหนึ่งสิ่งที่ไม่น่าแปลกใจ ว่าทำไมตัวละครทุกตัวจึงต้องมีหน้ากากประจำตัว
นอกจากตัวละครหลักแล้ว ตัวละครอื่น ๆ ในเรื่องช่างถูกวางไว้ได้อย่างเหมาะเจาะ พวกเขาทำให้เรารู้ว่าไม่ใช่แค่ฮิโระหรือเท็ทสุเท่านั้นที่กำลังออกเดินทางไปสู่การเป็นละอองดาว เราต่างเขียนบทเพลงแห่งความตายเอาไว้แล้วทั้งนั้น ที่ยังคงต้องเขียนต่อไปคือบทกวีที่ไม่มีวันจบ บทกวีแห่งชีวิต “เพราะเราต่างเล่นสเก็ตบนน้ำแข็งที่กำลังละลาย” เมื่อจมลงสู่จุดต่ำสุด ชีวิตก็จะหมุนเวียนขึ้นมาบนจุดสูงสุด และเมื่ออยู่บนจุดสูงสุด เราก็จมดิ่งลงสู่จุดต่ำสุดอีกครั้ง มันเป็นอย่างนี้เสมอ ไม่ว่าจะวนเวียนอยู่อย่างนี้อีกกี่จบ ไม่สำคัญหรอกว่าตอนคุณหมดลมหายใจ คุณอยู่จุดไหนของลำดับชีวิต สำคัญที่ระหว่างทางต่างหาก คุณเลือกจดจำและเขียนบทกวีชีวิตแบบไหน
...สุดท้าย อยากจะบอกว่า อ่านเถอะ ให้ “ผมเรียกเขาว่าเน็กไท” เป็นอีกเล่มในใจ หรือเป็นหนึ่งในกองดองของคุณก็ยังดี เราชอบมันมากเหลือเกิน มันเยียวยา และสร้างพลังได้อย่างน่าจับใจ ยังอยากย้ำว่านี่ไม่ใช่หนังสือที่คุณอ่านแล้วจะเศร้าหรือทุกข์ แต่อ่านแล้วคุณจะมองเห็นสิ่งรอบตัวชัดขึ้น คุณจะรู้ว่าใครสักคนที่เดินสวนคุณไปอาจกลายเป็นส่วนหนึ่งของความทรงจำ หรืออาจมีคนแปลกหน้าสักคนนึกถึงคุณระหว่างนั่งรถไฟกลับบ้าน คุณจะวางใจได้ว่าสุดท้ายแล้ว ความผิดแปลกบิดเบี้ยวมีคำว่า เริ่มต้นใหม่ ซ่อนอยู่ในนั้น การมีอยู่ของทุกตัวตนบนโลกใบนี้ล้วนมีความหมายและเชื่อมโยงถึงกัน เราล้วนเกี่ยวข้องกันเสมอแม้กระทั่งแค่เงาบนพื้นหรือน้ำเสียงที่เลือนรางในอากาศ จงออกมาใช้ชีวิตเถอะ ไม่ว่าที่ผ่านมาคุณจะสูญเสียอะไรไป จงใช้ชีวิตในทุกวันต่อจากนี้อย่างมีความหวังต่อไปด้วยกันเถอะนะ
“และอย่าอาย อย่าอายที่จะเป็นคนที่มีความรู้สึก ไม่ว่าจะเป็นอะไรก็ตาม จงรู้สึกมันอย่างลึกซึ้งและด้วยใจที่อ่อนโยน จงรู้สึกมันอย่างลึกซึ้งยิ่งขึ้นไปอีก ด้วยใจที่อ่อนโยนมากขึ้นไปอีก รู้สึกมันเพื่อตัวเธอเอง รู้สึกมันเพื่อคนอื่น แล้วจากนั้น จงปล่อยมันไป”
//Raven
I Called Him Necktie
- 5
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
