11 ก.พ. 2022 เวลา 11:14 • นิยาย เรื่องสั้น
กิจกรรม ‘Love Exhibition นิทรรศการแห่งรัก’
เรื่องสั้น... เรื่องนี้ไม่มีชื่อ
โดย โต๊ะอู้
เรื่องสั้น
เ นื่ อ ง ใ น วั น แ ห่ ง 'ความรัก'
💓
💓 โ ป ร ย ป ร า ย 💓
โศกนาฏกรรมความรักแห่งรักนิรันดร์ของฉัน เกิดขึ้นอย่างฉับพลัน โดยที่ฉันไม่ทันได้ตั้งตัว
2
เช้าวันพฤหัสบดีของต้นเดือนกุมภาพันธ์ เดือนแห่งความรัก
ฉัน...
ฉันพบกระดาษโน้ตแผ่นหนึ่งวางอยู่บนโต๊ะเล็กๆ ข้างเตียงนอน...
ผมทำร้ายคุณ... ผมไม่มีหน้าพอที่จะอยู่เคียงข้างคุณ
ผมขอโทษ
จากคนที่รักคุณ
ข้อความสั้นๆ จากลายมือหวัดๆ ของคนคนหนึ่งทำฉันน้ำในตาร่วงตั้งแต่ประโยคแรกที่ได้อ่าน...
1
"คุณชอบกินข้าวผัดไข่ที่ฉันทำ"
ฉันพูดเบาๆ กับตัวเองที่กำลังน้ำตาซึมเพราะใครบางคน ขณะเตรียมของทำอาหารเช้าในพื้นที่เล็กๆ สำหรับทำครัว ของอพาทเมนต์ที่อยู่หลังย่านทางรถไฟ
ความหึงหวงทำคนบางคนหลงคิดว่าฉันกำลังมีคนอื่นที่จะมาแทนที่เขา ทั้งๆ ที่ความจริงแล้วฉันไม่มีใคร
ตลอดมา...
ฉันมีแค่เขาคนเดียว...
1
ข้อความในกระดาษโน้ตที่เห็นเมื่อเช้านี้วนเวียนในหัว ยากที่จะสลัดมันออกไป
ในขณะที่เขา... คนรักที่คิดว่าการกระทำของเขาทำร้ายฉันอย่างไม่ได้ตั้งใจ ด้วยอารมณ์หึงหวงและขาดสติ
ตอนนี้...
เขาอาจจะกำลังนั่งบื้อสำนึกผิดอยู่ที่ไหนสักแห่ง
ฉันได้แต่ภาวนาให้เขากลับมา
1
กลับมา...
ขอให้เขากลับมา...
ครึ่งวันที่ฉันอยู่คนเดียวในอพาร์ตเมนต์เล็กๆ ไร้เงาของผู้ชายที่ฉันรัก
ในใจฉัน นอกจากตัวเองแล้ว ยากเกินกว่าที่ใครจะรู้ได้ ว่าโหยหาถึงคนคนหนึ่งมากเพียงไร
ฉันบอกได้แค่ว่าแทบคลั่ง ฉันมักมองไปที่ประตูอพาร์ทเมนต์เป็นระยะๆ เฝ้ารอให้ประตูอพาร์ทเมนท์เปิด และมีใครบางคนเดินเข้ามา
ฉันนั่งขัดสมาธิบนโซฟา หัวเราะกับความคิดของตัวเองทั้งน้ำตาที่รินไหล แหละจินตนาการไปว่า หากคนที่เฝ้ารอเดินผ่านประตูบานนั้นเข้ามายืนตรงหน้า ฉันจะกระโดดลงจากโซฟาเข้าไปสวมกอดเขา ราวกับนกน้อยบินถลากลับเข้ารังอันอบอุ่น
1
ความคิดฟุ้งซ่าน เตลิดจนเกือบกู่ไม่กลับ รู้ตัวอีกที... ฟ้าด้านนอกก็โพล้เพล้ใกล้ค่ำ ห้องทั้งห้องมืดสลัว ฉันลุกขึ้นไปเปิดสวิตช์ไฟ มองรอบห้อง มองรอยช้ำเล็กๆ ที่แขนทั้งสองข้าง แล้วถอนหายใจ
"เย็นจนมืดแล้วนะ คุณควรกลับมาได้แล้ว..."
ฉันพึมพำลำพัง แล้วหัวเราะตัวเองทั้งน้ำตาอีกครั้ง
วันแรกของการหายตัวไปของใครบางคน วันทั้งวันฉันกระวนกระวายว้าวุ่นใจ ในหัวมีแต่เรื่องของเขา จนยากที่จะสลัดออกได้
และวันต่อๆ มา ฉันหมดอาลัยตายอยาก ได้แต่มองรอยช้ำ บนเนื้อตัว และนึกถึงเรื่องของพวกเราตั้งแต่ครั้งแรกที่พบกัน
แม้จะเป็นเวลาเกือบหนึ่งอาทิตย์ ที่ใครบางคนหายไป ฉันยังคงเฝ้าแต่คิดถึงเขา คิดถึงจนปวดใจ... ใจฉันแทบแตกเป็นเสี่ยงๆ
1
ฉันเข้าใจแล้วว่าความคิดถึงสามารถฆ่าคนให้ตายทั้งเป็นได้เป็นอย่างไร
แล้วคนคนนั้น...
คนอ่อนไหวแบบเขา...
แม้แต่ตบยุงตายสักตัวยังยาก แล้วดันเผลอทำร้ายฉันเข้า คนหัวใจอ่อนไหวง่ายอย่างเขาจะเป็นอย่างไรบ้างนะ
1
หลายวันที่ฉันเฝ้าแต่รอเขา จนไม่เป็นอันทำไร หายใจทิ้งไปวันๆ จนคิดว่า... อาจเป็นฉันก็ได้ ที่จะขาดใจเสียเองถ้าเขาไม่กลับมา
1
แม้ว่าฉันจะพยายามโทรตามหาคนใจอ่อนจากเพื่อนของเขา
ทว่าทุกคนตอบเป็นเสียงเดียวกัน 'ไม่รู้เขาหายไปไหน'
ฉันใช้ความพยายามในแบบของตัวเอง ไปทุกที่ที่เราเคยไปด้วยกัน แต่ก็ดูเหมือนทุกที่ที่เคยไป จะไร้วี่แววของเขา จนรู้สึกเหมือนกับเขาจะไม่กลับมาแล้วจริงๆ
ความมืดมน หมดหวัง คืบคลานเกาะกินหัวใจ จนฉันเริ่มจะคิดว่า... อาจไม่มีแม้แต่ครั้งสุดท้าย ที่จะได้เจอคนที่ฉันรักอีกแล้ว
1
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น เสียงปลายสายจากคนที่โทรมา เหมือนเสียงสวรรค์ ดูเหมือนสิ่งศักดิ์สิ่งยังพอจะเห็นใจฉันอยู่บ้าง
2
ฉันกดวางสาย พอดีกับประตูอพาร์ทเมนต์ที่ถูกเปิด พร้อมกับการมาของคนคนหนึ่งซึ่งเหมือนเทวดาประจำตัวของฉัน และพาใครบางคนเข้ามา คนคนนั้นยืนตัวลีบหน้าซีดตรงหน้าฉัน
"ผมขอโทษ"
คำขอโทษที่เอ่ยออกมาจากปากคอที่กำลังสั่น และดวงตาไหวระริกคลอด้วยน้ำตาของคนตัวลีบหน้าซีด ราวกับลูกนกที่กำลังตื่นตระหนก ทำฉันโผกอดเขา
"ไม่เป็นไร... ไม่เป็นไรนะ..."
"ผมทำร้ายคุณ ผมขอโทษ"
"ไม่เป็นไร"
"แต่ผมเผลอทำร้ายคุณ"
"ไม่เป็นไร... ไม่เป็นไร..." ฉันกอดและปลอบเขา "แค่คุณกลับมาฉันก็ดีใจแล้ว"
"ผมขอโทษ"
เขาสะอื้นและกอดฉันไว้แน่น จนดูเหมือนอ้อมกอดนี้ไม่มีวันคลายและหายไปอีกนานเท่านาน...
"อืม... นานเท่านาน... จบเหมือนนิทานเลยแฮะ"
ฉันยิ้มน้อยยิ้มใหญ่กับเรื่องสั้นที่เพิ่งแต่งเสร็จของนักอยากเขียนมือใหม่ ซึ่งก็คือฉันเอง
"เก่งเหมือนกันนะเรา"
พึมพำชมตัวเองแล้วมองไปยังชายที่สวมผ้ากันเปื้อน กำลังผัดข้าวผัดไข่ของโปรดของฉันกับเขา และเด็กชายตัวน้อยที่กำลังขี่คอส่งเสียงหัวเราะดูเขาทำข้าวผัดไข่ของโปรดของทุกคนในบ้าน
ฉันเผลอยิ้มกับภาพคุ้นตานั้น...
รู้อะไรไหม...
ครั้งหนึ่ง...
พ่อบ้านหัวใจเซนซิทีฟของฉันก็เคยหนีไปจากฉันเงียบๆ อย่างคนในเรื่องสั้นที่ฉันเพิ่งแต่งเสร็จนี่ล่ะ แต่เขากลับมา เพราะคำพูดประโยคหนึ่งของฉัน
คุณรู้ไหม
หากคุณไม่กลับมา
อาจเป็นฉันที่หายไปเสียเอง
...
3
สวัสดีค่ะทุกคน... 🙇
ก่อนอื่นต้องขอบคุณคุณคชาที่จัดกิจกรรมนิทรรศการแห่งรักขึ้นมานะคะ
กิจกรรมนี้... โต๊ะส่งไปหลายงานเลย ก็กลัวแต่งเรื่องใหม่ไม่ทันค่ะ เรื่องส่งเรื่องที่มีอยู่แล้วไปก่อน
ตอนแรกถอดใจกับเรื่องสั้นแล้วค่ะ คิดว่าคงแต่งไม่สำเร็จ แต่เมื่อคืนวันพฤหัสบดีนึกสนุกร้องเพลง Love Will Lead You Back
พอบันทึกเสียงเสร็จ... ฟังไปฟังมา... ก็มีเรื่องราววิ่งเข้ามาในหัว จนเป็นเรื่องสั้น...เรื่องนี้ไม่มีชื่อ
เลยบอกได้ว่าเรื่องสั้นเรื่องนี้ ได้รับแรงบันดาลใจมาจากเพลง Love Will Lead You Back ก็ได้ค่ะ
สำหรับเรื่องนี้ คิดตอนจบไว้หลายแบบมาก
จบแบบหักมุม คือตัวละครบางตัวถูกฆาตกรรมด้วยตัวละครอีกตัวดีไหมนะ
หรือจบแบบ... ต่างคนต่างหายไปเลยดีนะ
สุดท้าย... ก็ลงตัวในแบบที่เห็นนี่แหละค่ะ
โต๊ะยังเป็นโต๊เหมือนเดิม เวลาผ่านไปแค่ไหนไม่เคยเปลี่ยน ยังคงความไม่ต่อเนื่อง ของเรื่องที่สร้างขึ้น 🤭
นอกจากเรื่องสั้นจะไม่มีชื่อแล้ว... ตัวละครก็ยังไม่มีชื่ออีกด้วยค่าาา
ขอให้ทุกคนสนุกกับการอ่านนะค้าาา สุขสันต์วันสุขค่าา
💓.. ขอให้ทุกวันเป็นดีๆ ที่มีแต่รักดีๆ ล้อมรอบทุกคนนะค้าาา
ปล. เรื่องราวที่แต่งขึ้นตามอารมณ์ของเพลงพาไปค่ะ 😆
โฆษณา