แต่สำหรับน้องปัน (นักเรียนที่มีปัญหาการอ่านไม่ออก) ต่อให้ยากแค่ไหนน้องก็สามารถคือได้ทำ ไม่ใช่ทำได้ โดยเฉพาะวิชาภาษาอังกฤษ เมื่อเราเดินลงลายมือชื่อในกระดาษคำตอบของนักเรียน จนมาถึงโต๊ะน้องปัน
น้องปัน : ไม่อ่านก็ทำได้
เราคิดในใจ เฮ้อ ปันเอ๋ยจะไม่คิดอะไรบ้างเลย หรือไง แต่ก็ไม่ได้พูดออกไปได้แต่ ส่งเสียง "อืม"
น้องปันเงยหน้ามองเราแบบสงสัยแล้วถามว่า : ไม่ห้ามเลยหรอ?
เราบอก : "แล้วแต่เอาตามความสบายใจ เต็มที่"
จากนั้นเราก็เดินไปลงชื่อในกระดาษคำตอบของนักเรียนคนอื่นต่อ เพราะตั้งแต่วิชาแรกเราย้ำน้องปันตลอดว่าให้ตั้งใจค่อยๆอ่าน ค่อยคิดไม่ต้องรีบ แต่น้องก็ทำเสร็จก่อนนักเรียนคนอื่นตลอด จึงได้แต่ทำใจและปลง เพราะถ้าเราย้ำหรือดูน้องปันมากเกินไปมันก็ไม่ยุติธรรมต่อนักเรียนคนอื่นอีกหลังจากนั้น น้องปันก้มหน้าระบายคำตอบเสร็จไวมาก ไวกว่าคนเก่งที่สุดในห้องอีก