"สู่อิสรภาพกับการเป็นคนเก่งกว้าง"
ผมเคยคิดมาตลอดเลยครับว่าการเป็นคน #เก่งลึก นี่มันเท่ซะเหลือเกิน การที่เรามีความรู้ มีความสนใจ และมี #passion ในเรื่องใดเรื่องหนึ่งอย่างสุดซึ้งนี่มันโคตรจะคูลสุด ๆ ไปเลย
แต่การพยายามเป็นคนเก่งลึกหรือเป็นคนที่เก่งที่สุดในเรื่องใดเรื่องหนึ่งนั้นไม่ใช่เรื่องง่ายเลย เพราะที่ปลายทางของคนเก่งลึกมักมีคนที่เก่งกว่าเรารออยู่เสมอ
เมื่อไหร่ที่เรามั่นใจว่าเราแก้โจทย์เลขได้เก่งมาก ๆ เรานี่มันอัจฉริยะด้านการคำนวณชัด ๆ มันจะมีเด็กชายชาวจีนวัย 5 ขวบที่คิดเลขเก่งกว่าเรารออยู่
เมื่อไหร่ที่เรามั่นใจว่าฝีมือการทำอาหารของเราไม่เป็นสองรองใคร จะมีใครซักคนที่ไม่ชอบอาหารของเราหรือกินอาหารของเราไม่ได้
"เพราะคนเราไม่เหมือนกันครับ"
การพยายามเป็นคนที่เก่งที่สุด คือการตั้งมาตรวัดตนเองกับผู้อื่นขึ้นมาอยู่ตลอดเวลา ซึ่งจริง ๆ แล้วมันอาจจะมีปัจจัยอื่น ๆ อีกมากมายที่ไม่สามารถวัดต่าได้ แล้วเราจะแข่งกันไปให้สุดทางเพื่ออะไรกัน?
หลายครั้งที่เราต้องทนทุกข์อยู่กับการเปรียบเทียบตนเองกับผู้อื่น ไขว่คว้าอยากจะเป็นผู้ชนะ อยากจะเป็นคนที่เก่งที่สุดให้ได้ นั่นหมายความว่าเราจะต้องคอยวัดคอยเปรียบเทียบตัวเองกับผู้อื่นอยู่ตลอดเวลา เราจะสนแค่ว่าตัวเองจะต้องเก่งกว่าใคร จนท้ายที่สุดแล้วอิสระแห่งการเรียนรู้และความสนุกจากการพัฒนาตนเองมันก็จะค่อย ๆ จางหายไป
หลายคนอาจคิดว่าการเป็นคนเก่งลึกนั้นดูมีเสน่ห์และน่าดึงดูด ผู้คนต่างพากันชื่นชมและอยากที่จะเข้าหา แต่ในความเป็นจริงแล้ว
"ยิ่งคุณเก่งลึกมากเท่าไหร่ คุณก็จะยิ่งออกห่างจากคนทั่วไปมากขึ้นเท่านั้น"
คนที่คุณจะดึงดูดให้เข้ามาได้มีแต่คนที่เข้าใจในระดับเดียวกันกับคุณหรือคนที่คุยภาษาเดียวกันกับคุณรู้เรื่องเท่านั้น
คนทั่วไปไม่ได้อยากฟังโซโลกีตาร์ขั้นเทพอยู่ตลอดเวลา พวกเขาอาจจะตื่นตาหรือรู้สึกหวือหวาบ้างในบางครั้ง แต่โดยทั่วไปพวกเขาแค่อยากฟังเพลงที่พวกเขาชอบหรือทำในสิ่งที่พวกเขาชอบ อะไรที่มันยากเกินความสนใจของพวกเขาไป พวกเขาก็จะรู้สึกว่าเข้าไม่ถึงแล้วก็เดินจากไป
วงดนตรีทั่วไปก็เช่นกัน พวกเขาไม่ได้ต้องการมือกีตาร์ที่เล่นโซโลขั้นเทพได้อย่างพริ้วไหวหรือมือกลองที่ตีจังหวะยาก ๆ ได้อย่างช่ำชองแต่ทำอย่างอื่นไม่เป็นปรับเข้ากับคนอื่นไม่ได้ พวกเขาอาจแค่ต้องการใครซักคนที่มาเติมเต็มวงของพวกเขาได้
ซึ่งนั่นคือคน #เก่งกว้าง พวกเขาทำได้หลายอย่าง เก่งทักษะหลายด้าน สามารถปรับตัวเข้ากับทีมและช่วยเติมเต็มทีมในส่วนที่ขาดหายไปได้ทำให้ทีมมีความกลมกล่อมมากขึ้น
คนเก่งกว้างจะต่างจากคนเก่งลึกตรงที่พวกเขาไม่ได้อยากจะเก่งไปกว่าใคร ไม่ได้อยากจะต่อสู้กับคนอื่นภายนอก แต่พวกเขาอยากที่จะเก่งขึ้นกว่าเก่า
เก่งขึ้นกว่าตัวเขาเองในเมื่อวาน เป็นการต่อสู้ภายในจิตใจของพวกเขาเอง
พวกเขาจึงเรียนรู้ได้อย่างอิสระเพราะไม่ต้องเอาตัวเองไปเปรียบเทียบกับใคร
แค่เปรียบเทียบกับสิ่งที่พวกเขาที่เคยทำได้ แล้วท้าทายมันให้มากขึ้นก็พอ
ความสนุกจากการเรียนรู้จึงเป็นสิ่งที่พวกเขาค้นหาและค้นพบมันเมื่อพวกเขาสามารถนำทักษะต่าง ๆ ที่มีมาผสานรวมกันได้
คนเก่งกว้างก็เหมือนกับร้านซับเวย์ที่มีวัตถุดิบอยู่มากมาย ถึงวัตถุดิบเหล่านั้นจะไม่ได้พิเศษล้ำเลิศกว่าใคร ๆ แต่เมื่อนำมาผสมเข้าด้วยกันมันก็จะอร่อยขึ้น
แต่การจะเป็นคนเก่งกว้างที่มี #อิสระ ได้ก็ไม่ใช่เรื่องง่ายเช่นกัน
การเรียนรู้ให้เก่งได้นั้นยากเสมอโดยเฉพาะในตอนแรก
เป็นธรรมดาที่เราจะยังทำได้ไม่ดีในสิ่งที่เรายังไม่เคยทำมาก่อน
ในช่วงแรกของการฝึกทักษะจึงเป็นช่วงเวลาที่ยากลำบาก เพราะเราจะต้องเลือกทำในสิ่งที่มีคุณค่าต่อตัวเราเอง โฟกัสในสิ่งที่จำเป็นต่อเป้าหมายของเราไปทีละอย่าง ตั้งใจฝึกฝน มุ่งมั่นพยายาม และคอยประคองตนเองให้อยู่ในกรอบที่ตั้งไว้อยู่ตลอดเวลา เอาชนะสิ่งล่อใจต่าง ๆ ที่จะเข้ามาดึงเราให้ออกจากเป้าหมายที่เราอยากเป็น ซึ่งสำหรับคนที่อยากจะเก่งกว้างจะต้องเจอช่วงเวลาที่ยากลำบากแบบนี้หลายต่อหลายครั้งเชียวแหละ
และเมื่อเราฝึกฝนจนได้ทักษะนึงมา ขอบเขตหรือกรอบความรู้ของเราก็จะกว้างขึ้นจนอยู่ในจุดที่ #เก่งพอ เราก็จะหันไปโฟกัสกับทักษะอื่น ๆ ที่จำเป็นต่อเป้าหมายของเราต่อไป ขอบเขตความรู้ของเรากว้างขึ้นเรื่อย ๆ อิสระในการเรียนรู้ของเราก็จะมีมากขึ้นเรื่อย ๆ
ตอนแรกเราอาจจะต้องอยู่ในกรอบก็จริง แต่ก็เป็นกรอบที่เราตั้งไว้เพื่อให้เราไปถึงเป้าหมายที่เราอยากเป็นได้ นั่นจึงนับเป็น "การใช้อิสระที่มีค่า" ไม่ใช่ใช้อิสระจะทำอะไรก็ได้ตามใจตัวเองอย่างไร้ขอบเขต
แต่การจะมีอิสระหรือไม่ มันก็ขึ้นอยู่กับใจเราเป็นตัวกำหนด
"เราจะพอใจกับตนเองได้เมื่อไหร่?"
"เราจะไม่พาตัวเองไปเปรียบเทียบกับคนอื่นได้ตอนไหน?"
มันคือคำถามที่น่าคิดเหมือนกันนะว่ามั้ย?
ส่วนในตอนนี้ผมขอตัวไปฝึกเป็นคนเก่งกว้างที่อยากจะมีอิสระในการเรียนรู้และความสนุกจากการพัฒนาตัวเองก่อนนะครับ
ถ้าเริ่มสนใจจะเป็น #เป็ด แบบชาวเราแล้วก็ เดินตามมาได้เลยนะครับ หรือจะบินมาก็ได้ ว้ายน้ำมาก็ดี อ๊ะ! หรือจะกลิ้งหลุน ๆ มาก็ได้เช่นกัน จะมาอย่างไรก็ได้แหละครับขอให้คุณสนุกและมีความสุขในเส้นทางที่คุณเลือกก็พอ //กาบ ก๊าบ ก๊าบ ก๊าบ~
สุดท้ายนี้ผมก็ขอเป็นกำลังใจให้กับเพื่อน ๆ ทุกคน ในการทำตามเป้าหมายที่ตั้งใจไว้ ค่อย ๆ เรียนรู้และพัฒนาตัวเองต่อไป เราจะเติบโตขึ้นได้อย่างแน่นอนครับ "Just take a baby step." 👶🏻 By #มนุดปอ #manudpor
#productivity #psychology #จิตวิทยา #พัฒนาตนเอง #selfdevelopment #selfgrowth #book #bookreview #Multipotentiality
| 024/2022 (มนุดปอ Ep.66)
อ้างอิง
- หนังสือ : "วิถีผู้ชนะฉบับคนเก่งแบบเป็ด" : How to be Better at (Almost) Everything | Pat Flynn
- บทความ : "จงเก่งลึกในระยะสั้น เพื่อเป็นคนเก่งกว้างในระยะยาว” | 023/2021 (มนุดปอ Ep.65)
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
