เขียนด้วยหัวใจ...ในวันที่มีน้ำตา
- ●จะว่าไปแล้วผมพออยู่ พอมี พอกิน และมีชีวิตรอดมาถึงทุกวันนี้ได้ก็ด้วย "การเขียน" เรียกว่าเป็นอาชีพแรกและเป็นอาชีพเดียวที่เป็นหลักใหญ่ในชีวิต ถ้าไม่นับการหารายได้เสริมทางอื่นเล็กๆ น้อยๆ ในบางคราว อย่าง ดริปกาแฟขาย กับมีช่วงเวลาสั้นๆ ตอนว่างงานเมื่อเกือบ 20 ปีก่อน ที่ได้ทำอาชีพขายตรงอยู่ 2-3 ปี
- ●ถามว่า ถ้าไม่มีใครจ้างให้เป็นนักเขียนจะอยู่ได้ไหม? มันก็ต้องอยู่ให้ได้ คือก็หาอาชีพอื่นทำไป แต่มันไม่มีอะไร "สุขใจ" เท่ากับการได้เขียน
- ●ว่าด้วย “งานเขียน” มันก็คืองาน ไม่ว่าจะเขียนอะไรถ้าเป็นภาษาไทยก็เขียนได้ทั้งนั้น แต่จะหินหรือจะหมูก็อยู่ที่ข้อมูล เนื้อหา และลักษณะคำประพันธ์ที่กำหนด
- ●นอกจากการทำเป็นอาชีพ ซึ่งปลายทางก็คือการได้เงินมาเลี้ยงดูตน หากระหว่างทางในขณะทำงาน มันก็มีความสุขอยู่ไม่น้อย
- ●แต่ที่สร้างความสุขลึกๆ ให้ผมได้อย่างที่สุด คือการเขียนเพื่อการจรรโลงจิตใจตน โดยหลายครั้งก็เป็นการเขียนข้อความต่างๆ ให้เพื่อน ซึ่งส่วนใหญ่จะเน้นไปในทางบทกลอน อย่างกลอนอวยพรวันเกิด วันปีใหม่ และอีกอย่างที่ชอบ คือการเขียนเพื่อแสดงจุดยืนทางความคิดอะไรบ้างอย่างเพื่อสังคม
- ●แต่การเขียนกลอนในห้วงอารมณ์ที่พรั่งพรูลื่นไหลเหมือนไม่มีกำแพงใดมาขวางกั้นมากที่สุด นั่นคือการเขียน "คำกลอนสุดท้าย" ซึ่งหมายถึงการเขียนเพื่อ... ผู้จากไป และเพื่อคนที่อยู่ข้างหลัง
- ●เหมือนเช่นเช้าวันนี้ วันที่ 22 กุมภาพันธ์ 2565 ผมได้รับข่าวเศร้าถึงการจากไปอย่างไม่มีวันกลับของบิดาอันเป็นที่รักของเพื่อนสนิท
- ●ทันทีที่ทราบข่าว ผมลงมือเขียนบทกลอนด้วยความรู้สึกที่เปี่ยมล้นถึงความสูญเสีย โดยสวมหัวใจของเพื่อนคนนี้ไว้....
- ●ค่ำนี้ จึงขอนำช่วงหนึ่งของบทกลอนมาแบ่งปัน (และเนื่องจากมีคำที่เป็นส่วนตัวมากๆ โดยเป็นนามเฉพาะ จึงขอสงวนไว้บางส่วน เพื่อแสดงความเคารพกับผู้เกี่ยวข้อง)
ยี่สิบสอง กุมภาพันธ์ วันพลัดพราก
พ่อมาจาก ลูกไป ไกลสุดแสน
เดินทางสู่ ฟ้ากว้าง สว่างแดน
สู่อ้อมแขน สวรรค์รับ พ่อกลับไป
พ่อหลับแล้ว ในโลกนี้ ที่พ่อเกิด
พ่อหลับเถิด แม้ห่วงหา อย่าหวั่นไหว
พ่อหลับหนอ ลูกจะกล่อม ประนอมใจ
พ่อหลับให้ สบายนะ... ลูกกราบลาฯ
#naturenickname
- ●ย้อนกลับไปเมื่อ 2 ปีก่อน ในเดือนมกราคม 2563 ครั้งนั้น ผมก็ได้เขียนบทกลอนให้กับเพื่อนรักคนหนึ่ง ในวันที่ต้องสูญเสียคุณพ่อไปเช่นกัน ซึ่งเพื่อนก็ยังก็ได้นำบทกลอนที่ผมเขียนไปอ่านเป็นคำอำลา เพื่อส่งคุณพ่อในพิธีฌาปนกิจ ด้วย (ขออนุญาตนำมาให้อ่านเพียงบางส่วน เช่นกัน)
พราวหยาดฝน หล่นล่วง จากห้วงฟ้า
คือน้ำตา มาส่งพ่อ สู่สวรรค์
ละอองไอ กลายน้ำฝน ที่หล่นพรำ
คือหนึ่งความ เย็นฉ่ำ ดั่งน้ำมนต์
ละอองรัก ของพ่อ ก่อกำเนิด
สุดประเสริฐ ให้ชีวิต จิตต์กุศล
ละอองแม้ อาจไม่เห็น เป็นตัวตน
แต่คือรัก จากหนึ่งคน เต็มหัวใจฯ
#naturenickname
- ●บทสุดท้ายที่จะนำมาแบ่งปัน เป็นบทที่ผมเขียนในวันที่พี่สาวของผมเองจากไป เมื่อเดือนเมษายน 2556 ในครั้งนั้น ผมได้เขียนโดยอิงความหมายในธรรม เพื่อสอนใจตัวเองให้ผ่านพ้นช่วงเวลาแห่งความทุกข์เศร้าไปได้...
อันพลัดพราก จากคน ที่ตนรัก
ไม่ว่าจัก จากเป็น ไม่เห็นหน้า
หรือสิ้นสูญ สลายจิต จากกายา
ให้รู้ว่าทุกข์ ชั่วคราว ไม่ยาวยืน
ธรรมดา ไตรลักษณ์ ประจักษ์รู้
เกิด-ตั้งอยู่-ดับไป สุดใครฝืน
ตัดนิวรณ์ อาภรณ์หม่น ท้นกล้ำกลืน
เป็นผู้ตื่น ให้เห็นแจ้ง แห่งอารมณ์
#naturenickname
- ●ธรรมสวัสดี
- ●#naturenickname
- ●#งานเขียนเชิงทดลองหากกลั่นกรองจากความรู้สึก
- ●#แล้วจะมาเล่าต่อ
- 8
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
