1 มี.ค. 2022 เวลา 22:49 • สุขภาพ
กรรมพันธ์ใช่ไหม??
ตอนที่ฉันล้มป่วยด้วยโรค สโตรก นี้ ฉัน เพิ่ง ฉลอง วันเกิดอายุ 57 ปี มาหมาด ๆ ถือว่าอายุไม่น้อย ไม่มากที่จะป่วยเป็นโรคนี้ ถามฉันว่ามันเกิดขึ้นได้อย่างไร
ถ้าให้ตอบด้วยสัญชาตญาณครั้งแรก ที่มนุษย์จะคิดหาสาเหตุ ว่ามันเพราะอะไร ฉันก็จะยืดอกตอบอย่างสง่างามว่า เพราะฉัน "ดื่มจัด!" คิดดูก็แล้วกัน เป็นโรคความดันโลหิตสูงแต่ดื่มจัด โรคนี้เป็นกรรมพันธ์ คุณพ่อฉันเสียชีวิตเพราะโรคนี้ ตอนที่ท่านมีอายุแค่ 41 ปี (ถือว่าอายุน้อยมาก) ส่วนฉัน พอตรวจเจอโรคความดัน ฉันก็ เป็นคนไข้ประจำของหมอที่โรงพยาบาล กรุงเทพพัทยา ฉันต้องทานยาวันละ 1 เม็ด หลังอาหารเช้า แต่เนื่องจากฉันทานอาหารไม่เป็นเวลา ตื่นไม่เป็นเวลา ฉันก็เลยปรึกษาหมอเรื่องนี้
หมอบอก แค่จะทานยาวันละเม็ดฉันก็มีปัญหา ยังไงก็ตามหมอก็ให้ความรู้ฉันว่าฉัน"สามารถทานยา 1 เม็ดเล็ก ๆ นี้เวลาไหนก็ได้ แต่ต้อง ทานเวลาเดิมทุกวัน เรียกว่าทุก 24 ชม." ฉันก็เลือกทานตอนก่อนนอน (เพราะยามีส่วนผสมยานอนหลับ ) ฉันก็มีความสุขดีกับ ยาคุมความดันโลหิตนี้ ฉันทานยามาสม่ำเสมอ ไม่มีสัญญาณว่าจะมีโรคอื่นแทรกซ้อน
ฉันผู้ภูมิใจว่าตนเอง(ดู) เป็นคนสุขภาพดี ไม่แก่ ไม่ป่วยแต่ฉันก็ตระหนักอยู่เสมอว่า โรคความดันคือ "ฆาตกรเงียบ" มันไม่เตือนอะไรทั้งนั้น ฉันก็รู้ว่า ทุกคนที่เป็นโรคนี้ก็รู้ดีกันทั้งนั้น แต่ก็ยังไม่ปรับเปลี่ยนพฤติกรรมเสี่ยงที่จะทำให้เจ้าฆาตกรมาเยือนเราก่อนกำหนด
ตัวอย่างที่ใกล้ตัวที่เลินเล่อกับชีวิตมากที่สุดคือฉันเอง
ฉันมีไลฟ์สไตล์ที่ท้าทายความตายมากก.....
ฉันนอนตื่นสาย (ประมาณ 8-9 โมง ) ไม่ออกกำลังกาย อาบน้ำ ทานอาหารเช้าที่ร้านอาหารตามสั่งข้างบ้าน แล้วเข้าออฟฟิศ ทำงาน ๆๆๆ ที่เต็มไปด้วยความเครียด
เพราะฉันทำธุรกิจหลายอย่างมาก ฉันทำหนังสือพิมพ์ออนไลน์ ทำศูนย์สอนภาษาอังกฤษ และสอนภาษาไทยให้คนต่างชาติ ทำร้านสปา ร้านอาหาร มันทำให้ฉันต้องดีลกับลูกน้องถึง 30-40 คน ฉันไม่มีครอบครัว ไม่มีหุ้นส่วน ฉันแบกรับปัญหาทุกอย่างด้วยตัวเอง
พฤติกรรมที่แย่ ๆ คือฉันดื่มแอลกอฮอล์ ทุกวัน
เพราะฉันมีร้านเหล้าอยู่หน้าออฟฟิศ เมื่อเลิกงานฉันก็ถูกกระชากตัวให้นั่งอยู่ที่หน้าร้านตัวเองต่อจนมืด จนค่ำ จนดึก ฉันและเพื่อน ๆ ทั้งคนไทยและคนต่างชาติ เคาะระฆังเลี้ยงดื่มกัน จนตี 1-ตี 2 แทบทุกคืน
กว่าฉันจะกลับบ้านเข้านอนก็ปาเข้าไป ตี 3 เป็นปรกติ นี่คือสาเหตุว่าทำไมฉันตื่น อีกที ตอน 8-9 โมง วงจรชีวิตฉันเป็นแบบนี้มา 15 ปี ฉันก็เป็นหนูถีบจักรเหมือนคนในครึ่งประเทศนี้ ยิ่งเศรษฐกิจตกต่ำ ยิ่งมีความเครียด แล้วคุณคิดว่าร่างกายฉันมันจะทนไหวเหรอ
แต่บทความนี้ฉันไม่ได้มาถกเรื่อง การเปลี่ยนพฤติกรรม แต่ฉันกำลังจะเล่าเรื่องว่า สาเหตุที่ฉันล้มป่วยเพราะมันเป็นแบบนี้ ฉันอยากแบ่งปันประสบการณ์ ว่าเมื่อคุณตกที่นั่งลำบาก และคุณรู้ว่าเพราะอะไร คุณยอมรับสภาพตัวเอง มันก็เจ็บปวดพอแล้ว คุณไม่ต้องการให้มีใครมาตอกย้ำว่าทำไมคุณจึงจบลงในสภาพที่ภาษาอังกฤษเรียกว่า "เป็นผัก" แบบนี้!!
โฆษณา