อย่าหยุดยาเองโดยเด็ดขาด
10 วันก่อนฉันป่วย ฉันหยุดทานยา(เจ้าเม็ดเล็ก ๆที่ว่า)เพราะ ยาหมดและฉันก็ผลัดวันประกันพรุ่งว่า จะไปหาหมอ แต่ก็ไม่เคยทำ เรียกว่าเป็นความผิดพลาดอย่างใหญ่หลวง เตือนท่านที่ทานยานี้ประจำ ท่านต้องอย่าหยุดยาเองโดยเด็ดขาด คืนนั้นที่ฉันป่วย มันเกิดขึ้นเมื่อคืนวันที่ 27 ธันวาคม 2553 (27th Dec. 2010)เวลา สี่ทุ่ม ขณะที่ฉัน นั่งดื่มๆไวน์ กับเพื่อนสาวและรอลูกสาวของเธอที่กำลังทำงานง่วนอยู่กับคอมพิวเตอร์ในออฟฟิศของฉัน ฉันรู้สึกมึนมาก ๆ (เป็นปรกติ) เมื่อฉันทำแว่นตาตกลงบนพื้น ฉันก็พยายามก้มลงเก็บแว่นตา
ไม่สามารถควบคุมมือได้
วินาทีนั้นฉันช็อค เพราะฉันไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น คือฉันก้มลง ตั้งใจหยิบแว่นตา แต่มือฉันเอื้อมไปถึงแว่นแต่ไม่สามารถจับมันได้ คือนิ้วฉันไม่ทำงาน ฉันคิดแต่ว่านิ้วฉันไม่ทำงาน แต่ไม่เคยคิดว่าสมองฉันไม่สั่งงาน (ฉันคิดว่าไม่มีใครที่ไม่เคยป่วยหรือมีอาการชามือชาเท้ามาก่อน จะคิดได้ว่าเกิดจากสมอง) เพื่อนฉันเห็นความพยายามหยิบแว่นตาของฉัน เธอ ตกใจมากและบอกฉันว่า "พี่เป็นสโตรกต้องไปหาหมอเร็วที่สุด " ฉันยังพยายามปฏิเสธเพราะ ฉันคิดว่าตนเองเมาจนไม่ไหว ถ้านอนพัก 1 คืน ฉันคงจะอาการดีขึ้น
โชคดีที่อยู่กับเพื่อนดี มีความรู้
แต่เพื่อนไม่ฟังเสียง ในที่สุดฉันก็ถูกหามเข้าโรงพยาบาลในคืนนั้น ฉันถึงมือหมอเวลา ห้าทุ่มครึ่ง เรียกว่านาทีทอง( ภายใน 2-3 ชม.)
ฉันจำได้ว่ายังสามารถตอบคำถามพยาบาลและเจ้าหน้าที่ได้อยู่บ้างถึงอาการก่อนจะเป็น จากนั้นฉันก็จำอะไรไม่ได้เลย
มีลูกชายของเพื่อนที่พาฉันส่งโรงพยาบาลและพนักงานในออฟฟิศ 2-3 คนที่คอยพูดกับฉัน แต่ฉันก็จำอะไรไม่ได้ ทราบแต่ว่าหลังจากเอ็กซเรย์สมอง หมอจะผ่าตัดสมอง เพราะเส้นเลือดในสมองฉันแตก ทำให้ร่างกายด้านขวาของฉันขยับไม่ได้ ในที่สุดจิ๊บน้องชายของฉันถูกแจ้งให้ทราบ จิ๊บและพี่สาวจึงเดินทางมาที่โรงพยาบาล สมเด็จพระราชินีสิริกิติ์ที่สัตหีบ ที่ ๆ ฉันถูกนำมารักษาตัว
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
