เมื่อตอนที่ผมยังเป็นเด็กนักเรียน
การใช้ไม้เรียวยังไม่ถือเป็นสิ่งที่ผิดกฎหมาย
อย่างไรก็ตาม
เรื่องของไม้เรียวก็ไม่ถือเป็นปัญหาสำหรับผมสักเท่าไหร่นัก
เพราะผมค่อนข้างเป็นเด็กที่ “ว่านอนสอนง่าย” ในสายตาคุณครู
แต่แล้ววันหนึ่ง
ผมก็ส่งการบ้านช้ากว่าที่ครูกำหนด
ซึ่งบทลงโทษของคนที่ส่งการบ้านช้า คือ การถูกไม้เรียวฟาดคนละ 2 ทีเน้นๆ
เพื่อนผมคนหนึ่ง
ซึ่งถือเป็น “มือโปร” ในเรื่องของการโดนตี
ให้คำแนะนำกับผมไว้ว่า
“เวลาที่มึงโดนตี ถ้ามึงไม่อยากเจ็บ ใจมึงต้องสู้นะเว้ย…เพราะถ้าใจมึงหงอเมื่อไหร่นะ มันจะเจ็บโคตรๆเลยเว้ย!”
มันเป็นคำแนะนำที่ผมฟังแล้ว
“เข้าหูซ้าย ทะลุหูขวา”
เพราะใจผมตอนนั้น…มีแต่ความกลัวจนไม่เหลือพื้นที่ให้กับคำแนะนำของเพื่อน
จะไม่ให้ผมกลัวได้อย่างไรกัน?
ไม้เรียวที่ครูใช้ตีนั้น…เป็นก้านมะยมแข็งโป๊ก
แถมเวลาที่ครูตี…ครูก็ง้างแขนอย่างกับนักกอล์ฟเวลาที่เขากำลังจะหวดลูก
แล้วไหนจะเสียงไม้ที่วาดผ่านอากาศอย่างรวดเร็วดัง “ขวับ!” ก่อนที่จะสัมผัสกับก้นนักเรียนอีก?
แล้วไหนจะสีหน้าและเสียงสูดปากซี๊ดซ๊าดด้วยความเจ็บปวดของเพื่อนผมที่โดนตีก่อนจะถึงคิวผมอีก?
ด้วยเหตุนี้เอง
ตอนที่ผมถูกไม้เรียวฟาดเข้าไปที่ก้นเน้นๆครั้งแรก
ใจของผมจึง “หงอ” เต็มๆ
ผลก็คือ…มันเป็นอะไรที่โคตรเจ็บเลยครับ
แต่หลังจากที่ผมโดนฟาดครั้งแรกไปแล้ว
ความเจ็บปวดมันเหมือนจะเรียกสติผมกลับมา
ผมตัดสินใจลองทำตามคำแนะนำของเพื่อนดู
ผมยืนกอดอกและหันก้นให้ครูตีอีกรอบ
ด้วยใจที่ “สู้”
ไม่ใช่ใจที่ “หงอ” เหมือนครั้งแรก
ผลปรากฏว่า
มันก็ยังเจ็บอยู่ดีครับ
แต่มันรู้สึกเจ็บน้อยลงมาก
เมื่อเทียบกับตอนที่ใจผม “หงอ”
ผมเชื่อว่าเพื่อนผมในตอนนั้น (ซึ่งอยู่ในวัยประถมฯต้น) ไม่เคยเรียนจิตวิทยามาก่อนแน่นอน
แต่พอผมโตขึ้น…และได้มีโอกาสเข้าสู่วงการจิตวิทยา
ผมก็พบว่า…คำแนะนำของเพื่อนผม…มันตรงกับหลักของจิตวิทยาการปรึกษาแนว Acceptance and Commitment Therapy (ACT) เป๊ะๆเลยครับ
ทุกวันนี้ เราอาจจะไม่ได้เผชิญกับความเจ็บปวดในรูปแบบของการถูกก้านมะยมฟาดก้น
แต่เราก็ล้วนมี “ความเจ็บปวด” บางอย่างที่ “หลีกเลี่ยงไม่ได้” กันทั้งนั้น
ไม่ว่าจะเป็น “ความเจ็บปวด” ระดับ “ใหญ่ยักษ์” (เช่น การสูญเสียสมาชิกในครอบครัว การหย่าร้างกับสามี/ภรรยา การสูญเสียงาน) หรือระดับ “รองลงมา” (เช่น การติดต่องานกับคนที่เราไม่ชอบ การหยิบปัญหาในความสัมพันธ์มาคุยกับแฟน การออกกำลังกาย)
แน่นอนครับ
ถ้าเป็นไปได้
ไม่มีใครอยากที่ต้องเผชิญกับ “ความเจ็บปวด” ทั้งนั้น
ไม่ว่าจะเป็นระดับ “ใหญ่ยักษ์” หรือ “รองลงมา” ก็ตาม
อย่างไรก็ตาม
หากเราจำเป็นต้องเผชิญกับ “ความเจ็บปวด” แล้วล่ะก็
ACT (และเพื่อนผม) ขอเสนอให้เราเผชิญกับมันด้วยใจที่ “สู้”
ไม่ใช่ใจที่ “หงอ”
การเผชิญกับ “ความเจ็บปวด” ด้วยใจที่ “สู้”
อาจจะไม่ได้ทำให้เราไม่เจ็บเลยแม้แต่นิดเดียว
แต่มันจะรู้สึกดีกว่า…เมื่อเทียบกับกรณีที่ใจเรา “หงอ” แน่นอนครับ
- 1
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
