💜 🤍 เมื่อเด็กไทยไปวิ่งมาราธอน ที่ Georgia Tech Atlanta USA 💚 💙
คุยกับคุณแม่ท่านหนึ่ง ซึ่งเป็นแฟนคลับลูกชายเขามาประมาณหนึ่ง ต้องเล่าว่า น้องอาร์ม (สรสิช สิรวัฒนากุล) เป็นเด็กเก่งด้านหุ่นยนต์ของสาธิตจุฬา มีชื่อเสียงในการเข้าแข่งขันต่าง ๆ มาโดยตลอด 🧑 ก็เลยติดตามเชียร์ คอยดูความสำเร็จ
เมื่อสองสามปีก่อนน้องก็สร้างชื่อให้ประเทศไทย
โดยการเข้าร่วมการแข่งขัน งาน i-CREATe 2019 จากผู้เข้ารับการคัดเลือก 51 ทีม เหลือ 15 ทีม และ เหลือทีมไทย 7 ทีมสุดท้าย เข้าร่วมการประกวด Global Student Innovation Challenge for Assistive Technology (gSIC-AT 2019) ภายในงาน i-CREATe 2019 ณ กรุงแคนเบอร์ร่า ประเทศออสเตรเลีย ระหว่างวันที่ 26-29 สิงหาคม 2562 ✏
แต่วันนี้ ข่าวใหม่ที่คุณแม่เผยแพร่มา คือ ความรู้สึกที่น้องบรรยายออกมา หลังเข้าร่วมการวิ่งมาราธอน ที่ Georgia , USA. โดยใช้เวลาทุ่มเทฝึกซ้อมหลายเดือน ทั้งยังมีอาการบาดเจ็บ แต่ก็ทำสำเร็จไปด้วยดี ✨
คุณแม่จูน เปรยว่า หากมีเวลาจะแปลสิ่งที่น้องเขียนเป็นภาษาไทย
วูบหนึ่งก็เลยคิดว่า ขอแปลเถอะ มันไม่ได้ใช้เวลาอะไรมากนัก แต่อาจจะไม่ได้ในเรื่องศัพท์ภาษาวัยรุ่นสมัยนี้บ้าง ก็พยายามใช้ภาษาเขียนแบบทางการนิดหน่อย แต่คงไม่ผิดความหมาย พูดจริง ๆ ว่า แปลไป ถึงกับน้ำตาไหล ด้วยความรู้สึกเห็นภาพในสิ่งที่เกิดขึ้น 🎉 🎆 🎈
จุดประสงค์ เพื่อให้น้อง เป็นแบบอย่างของเยาวชนไทย ที่มีความมุ่งมั่น อุตสาหะ และ ทำสิ่งที่ตั้งใจในเป้าหมายให้ประสบความสำเร็จ
ในฐานะ FC คนหนึ่งของน้อง และ จริง ๆ คือ เป็นลูกศิษย์เรียนเย็บผ้ากับคุณแม่จูน แต่ด้วยความไม่มีหัว เลยเลิกเรียนไป แต่ก็ยังมีใจรัก (อย่างน้อยก็ไปเย็บ ตุ๊กตา หรือของใช้ช่วยการกุศลได้นิดหน่อย ) 🎠 🎁
เชิญอ่านเรื่องราวของน้องได้เลยค่ะ
Publix Marathon 2022 (บันทึกโดยอาร์ม) สรสิช สิรวัฒนากุล
.
นี่เป็นหนึ่ง ในบรรดากิจกรรมทางกายที่ยากที่สุดในชีวิตที่ผมเคยทำมา
ในช่วง 6 ปีที่ผ่านมา คลาส PE เป็นกิจกรรมทางกายเพียงอย่างเดียวของผม ไม่มีอะไรเลย ผมทุ่มเทให้กับการวิ่งมาราธอนโดยไม่ได้เตรียมตัวมาก่อน ตอนนั้น ผมไม่เชื่อว่าผมจะทำสำเร็จ 🐹 🐭 🐱
ผมเคยคิดที่จะยอมแพ้หลายครั้ง ชั้นเรียนเริ่มยากขึ้น การวิจัยของผมก็เข้มข้นขึ้น อาการบาดเจ็บจากการดูแลตัวเองไม่ดีพอ ความเครียดโดยทั่วไป...
แต่โชคดีที่ผมมีกลุ่มคนที่น่าทึ่งที่สนับสนุนผม #TeamTank และ SEED FLO หรือ Seek Discomfort First year Leadership Organization ที่ทำให้ผมสนใจเรื่องนี้ (ใช่ เราทำอะไรที่สุดยอดกันมากมายในองค์กรนี้) 🧸 🐻
ช่วงเวลาการฝึกซ้อมแต่ละครั้งใช้เวลานานขึ้นและนานขึ้น และผมยังไม่พร้อมสำหรับความเร็วที่เพิ่มขึ้น โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อผมยังทำได้ไม่สม่ำเสมอในการฝึกของผม 🎆
ก่อนวิ่งมาราธอน 3 สัปดาห์ ผมได้รับบาดเจ็บจนแม้แต่เดินยังทำได้ลำบาก ผมไม่อยากยอมแพ้ เมื่อเป้าหมายอยู่ตรงหน้า และผมก็ไม่อยากรบกวนใครเลยจริง ๆ เลยไม่ได้บอกใครว่าแย่แค่ไหน 🎎 👕
.
หลังจากฝึกมาประมาณ 4 เดือน (8 พ.ย. 2564 - 26 ก.พ. 2565) ในที่สุด วันนั้นก็มาถึง วันอาทิตย์ที่ 27 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2565 7:00 น. เริ่มวิ่ง พูดเลยว่า ผมหยุดยิ้มไม่ได้เลยในช่วง 3 กม.แรก
ผมมีความสุขมากทั้งๆ ที่อาการบาดเจ็บเริ่มเจ็บมากขึ้นเรื่อยๆ ทุกๆ ก้าว ผมพยายามผลักดันตัวเองให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้เพราะผมอยากรู้ว่าตัวเองทำได้ขนาดไหน ผมวิ่งได้ด้วยความเร็วที่เหมาะสม ครึ่งแรกของการวิ่งมาราธอน ผมวิ่งด้วยความเร็ว 8.02 นาทีต่อไมล์ 🎪
และผมรู้สึกยอดเยี่ยมมาก อย่างไรก็ตาม สิ่งต่างๆ ได้พลิกผัน และทุกก้าวที่วิ่งไป ผมรู้สึกเจ็บปวดมากจนต้องช้าลง ระยะ 10 ไมล์สุดท้ายเหมือนฝันร้าย...
ผมรู้สึกทึ่ง ที่นักวิ่งทุกคนต่างก็ช่วยสนับสนุน พวกเขาเชียร์ผมด้วยการเชียร์ว่า " สำเร็จแล้ว !" หรือ "ทำได้ดีมาก!" ขณะที่พวกเขากำลังไล่ตาม และผมกำลังเดิน ยิ่งกว่านั้นยังมีผู้คนยืนอยู่บนทางเท้ารอ เพื่อให้พ่อ แม่ เพื่อน ลูกชาย หรือลูกสาววิ่งผ่านไป 🌈🌠☄️
มันทำให้ผมยิ้มกว้างขึ้น และขอแค่มีพ่อแม่อยู่ด้วย...เพื่อดูว่าผมทำได้ดีขึ้นแค่ไหน...
ฝนเริ่มตก มันหนาว ลมแรง มันเจ็บ และอ่อนล้า แต่ก็สนุก และน่าพึงพอใจอย่างแท้จริง! 🏃♀️ 💦
ผมวิ่งมาราธอนจบลง ในเวลาประมาณ 5 ชั่วโมง ผมอาจจะไม่ใช่คนที่เร็วที่สุด แต่ก็ภูมิใจกับความสำเร็จที่ได้มา (ผมวิ่งมาราธอนสำเร็จแล้ว!!!)
และที่สำคัญ ผมไม่สามารถมีความสุขกว่านี้ หากย้อนกลับไปมองว่าผมเติบโตขึ้นแค่ไหน...ในการทำสิ่งที่ออกนอก Comfort Zone ของผม เช่นการวิ่งมาราธอนครั้งนี้! 💕 💝
ขอบคุณที่ทำให้สิ่งนี้เกิดขึ้น และเปลี่ยนชีวิตผม @seedgt
และผมรู้สึกซาบซึ้งต่อทุกคนที่อยู่ที่นั่นอย่างแท้จริง!
ป.ล. PS. Peanut Butter Pretzels เด็ดมาก! 🥨
ต้นฉบับภาษาอังกฤษ ที่น้องเขียน
Publix Marathon 2022 (บันทึกโดยอาร์ม) Sarasit Sirawattanakul
.
This is easily one of the hardest physical things I have ever done in my life.
For the past 6 years, PE class was my only physical activity I had, which is nothing. I committed myself to a marathon so unprepared that, at the time, I didn't believe that I could finish it.
I had thought of giving up so many times. Classes were getting harder, my research was ramping up, injuries from not taking care of myself well enough, stress in general...
But luckily, I have an amazing group of people supporting me #TeamTank! And also SEED FLO or Seek Discomfort First year Leadership Organization that got me into this thing. (Yeah, we do a lot of crazy stuff here in this organization)
Each training session got longer and longer and I wasn't ready for how fast things ramped up, especially when I wasn't being consistent with my training.
3 weeks before the marathon, I got an injury that made it so hard for me to even walk. I didn't want to give up when the goal is right in front of me. And I didn't really want to worry anyone, so I didn't tell anybody how bad it really was.
After around 4 months of training (Nov. 8th 2021 - Feb. 26th 2022), the day finally came. Sunday February 27th 2022 ~7:00AM, I started running. I'm telling you, I could not stop smiling for the first 3 miles.
I was so happy despite the injury that started to hurt more and more each step I took. I tried to push myself as hard as possible because I wanted to see I far I could run with a decent speed. First half of the marathon, I was running at 8:02 pace(mins per mile).
And I felt great. However, things took a turn on me and every step I took was so painful that I had to slow down. The last 10 miles was a nightmare...
I am amazed by how supportive every runner was. They cheered me on saying "you got this man!" or "you are doing so great!" while they were catching up and I was walking. Moreover, there were people standing on sidewalks waiting for their dads, moms, friends, sons, or daughters to run pass by.
It made me smile even wider and I only wish that my parents could also be there... to see how much I have grown...
It was raining. It was cold. It was windy. It was painful. It was exhausting. But it was REALLY fun and satisfying!
I finished the marathon in around 5 hours. I may not be the fastest, but I am so proud of what I have achieved (I freaking finished a marathon!!!).
And most importantly, I could not be happier to look back and see how much I have grown...by doing things outside of my comfort-zone like this marathon!
Thank you for making this happen and changing my life @seedgt
And I really appreciate all the people who were there!
.
PS. Peanut Butter Pretzels were so fire!
- 8
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
