สัปดาห์ที่ 14 : โรงแรมจันทรา
14/52 (52 สัปดาห์แห่งความต่อเนื่อง)
ฤดูหนาวจบไปอย่างเงียบๆ ราวกับย่องเบาหนีออกนอกประเทศไปแล้ว บางคนบ่นอุบอิบว่า หนาวตอนไหนกัน ฤดูหนาวที่ผ่านมา ฉันไม่ได้หยิบเสื้อหนาวออกมาใส่เลย พอต้นเดือนกรมอุตุก็ประกาศว่าฤดูร้อนก็เข้าสู่ประเทศไทยอย่างเต็มรูปแบบ นับเป็นตลกร้ายในประเทศร้อนๆแห่งนี้ สรรพสิ่งรอบตัวเราอาจดูไม่มีอะไรแตกต่างระหว่างฤดูหนาวที่ผ่านมากับฤดูร้อนที่กำลังประสบอยู่ แต่ถ้าเราสังเกตดีๆ สิ่งต่างๆนั้นได้เปลี่ยนแปลงไปแล้ว
ที่ทำงานของฉัน ต้นโพธิ์เริ่มผลัดใบตั้งแต่ปลายฤดูหนาว และใบคงร่วงจนหมดต้นตอนกลางเดือนมีนาคม ก่อนจะแตกยอดใหม่กลายเป็นปรากฏการณ์ใบโพธิ์สีชมพู ดอกสีม่วงของต้นตะแบกบานเต็มต้นแสดงถึงฤดูร้อนที่เยือนแล้วในปีนี้ ต้นกัลปพฤกษ์ออกดอกสีขาวอมชมพูเต็มก้าน และมะม่วงก็แตกช่อออกลูกออกผล ผลไม้จำพวกมะปราง มะยงชิดมาตามฤดูกาล โลกเปลี่ยนไปสรรพสิ่งก็เปลี่ยนไป นี้คือวัฏจักรของโลกใบนี้
ฉันดูซีรีย์หลายเรื่องในช่วงสัปดาห์ที่ผ่านมา แม้แต่ซีรีย์ที่ดองเอาไว้ก็เอามาดูจนจบไปหนึ่งเรื่อง ได้แก่เรื่อง Hotel del luna เป็นเรื่องเกี่ยวกับโรงแรมจันทรา ที่เป็นที่พักฟื้นของวิญญาณก่อนที่จะข้ามภพ เป็นเรื่องที่สนุก แต่ฉันจะไม่สปอยล์เนื้อหา แต่ฉันจะขอเล่าแนวคิดของซีรี่ย์เรื่องนี้ Hotel del luna เนื้อเรื่องดำเนินในโลกที่เมื่อเราตาย ทุกอย่างจะยังไม่สิ้นสุด วิญญาณที่ไม่มีเรื่องให้ผูกพันกับโลกนี้แล้วก็จะข้ามแม่น้ำแห่งการลืมเลือนเพื่อไปภพหน้า แต่วิญญาณที่ยังมีเรื่องคาใจจะวนเวียนอยู่บนโลกนี้เพื่อสะสางเรื่องคาใจต่างๆ บางคนก็อาศัยในโรงแรมคนตายเพื่อเตรียมตัวข้ามภพข้ามชาติไปและสะสาวปมชีวิตของตนเองไปด้วย ส่วนวิญญาณอาฆาตที่ปล่อยวางไม่ได้ จะกลายเป็นวิญญาณร้าย เมื่อใดก็ตามที่วิญญาณทำร้ายมนุษย์จะถูกพวกยมทูตจับและทำให้ดับสูญไปในที่สุด
ความค้างคาใจเป็นเรื่องที่สำคัญของมนุษย์ เรามักยึดติดกับเรื่องที่เราค้างคา สร้างเป็นความยึดมั่นถือมั่นและแบกมันเอาไว้แม้ชีพจะวอดวายไปแล้ว น้อยคนนักที่จะปล่อยวาง ผู้ที่ละวางได้ย่อมพบความสุขสงบ อดีตที่เลือนลางทำร้ายเราแล้วทำร้ายเราอีก จนเราเพิกเฉยต่อวันนี้ แม้วันข้างหน้าก็ยังตกอยู่ใต้เงาแห่งอดีตที่คอยตามหลอกหลอนเรา ความเคียดแค้นชิงชังผู้ที่แย่งชิงส่ิงอันเป็นที่รักไปจากเรา ติดอยู่ในหัวใจเราแสนนาน มันดิ้นรนอยู่ในจิต คอยเขมือบเราจากเงามืด และกลืนกินเราในที่สุด มนุษย์ไม่ค่อยจำเวลาได้อะไรมา แต่กลับไม่ลืมเวลาที่ต้องเสียอะไรไป
ทำไมความแค้นจึงอยู่กับเรานานนัก ความรู้สึกผิดก็ติดอยู่ในใจนานยิ่งกว่า และความเสียดายก็วนเวียนอยู่ในความคิดเรายาวนานเช่นกัน ทำไฉนหนอเราจึงจะหลุดพ้นสิ่งเหล่านี้ไปได้ ผู้ที่คลายปมได้จะได้ไปต่อ ในซีรี่ย์มีอยู่ฉากหนึ่งเทพเจ้าในเรื่องได้บอกกับหญิงที่ตายก่อนจะได้แต่งงานว่า “ความรักนั้นยิ่งใหญ่ แต่การปล่อยวางนั้นต้องใช้หัวใจและกำลังใจที่ยิ่งใหญ่กว่าความผูกพัน” ฉันว่ามันเป็นเรื่องจริง
มีอยู่ครั้งหนึ่งตอนฉันเป็นนักศึกษา ฉันคุยกับเพื่อนถึงชีวิตที่แสนน่าเบื่อหน่าย เกิดขึ้นมา เรียนๆๆ แล้วก็สอบ แล้วก็เรียนๆๆ แล้วก็สอบ แล้วก็เรียนๆๆอีก แล้วก็สอบ จบมาทำงาน ทำงานๆๆ มีครอบครัว ใช้ชีวิตวัยเกษียณ แล้วก็แก่ สุดท้ายก็ตายไป จากนั้นก็เกิดอีก วัฏจักรเดิมๆเวียนวนซ้ำๆ ดั่งเช่นใบโพธิ์ที่สลัดใบทิ้งในปลายฤดูหนาว เพื่อนฉันชื่อริทได้ยินฉันบ่น ก็เอ่ยขึ้นมาประโยคหนึ่งที่ฉันไม่เคยลืมเลย ประโยคนั้นว่า “ชาติปิ ทุกขา… แม้การเกิดก็เป็นทุกข์”
ต่อมาฉันไปค้นคว้าข้อความนี้เพิ่มเติมและได้รับรู้ว่าเป็นหนึ่งในบท “สังเวคปริกิตตนปาฐะ” เป็นบทปลงสังขารแบบหนึ่ง ฉันขอยกบางส่วนของบทนั้นมาไว้ ณ ที่นี้
…มะยันตัง ธัมมัง สุตวา เอวัง ชานามะ : - พวกเราเมื่อได้ฟังธรรมนั้นแล้ว, จึงได้รู้อย่างนี้ว่า : -
ชาติปิ ทุกขา, แม้ความเกิดก็เป็นทุกข์ ;
ชะราปิ ทุกขา, แม้ความแก่ก็เป็นทุกข์ ;
มะระณัมปิ ทุกขัง, แม้ความตายก็เป็นทุกข์ ;
โสกะปะริเทวะทุกขะโทมะนัสสุปายาสาปิ ทุกขา,
แม้ความโศก ความร่ำไรรำพัน ความไม่สบายกาย ความไม่สบายใจ ความคับแค้นใจ ก็เป็นทุกข์ ;
อัปปิเยหิ สัมปะโยโค ทุกโข
ความประสบกับสิ่งไม่เป็นที่รักที่พอใจ ก็เป็นทุกข์ ;
ปิเยหิ วิปปะโยโค ทุกโข,
ความพลัดพรากจากสิ่งเป็นที่รักที่พอใจ ก็เป็นทุกข์ ;
ยัมปิจฉัง นะ ละภะติ ตัมปิ ทุกขัง,
มีความปรารถนาสิ่งใด ไม่ได้สิ่งนั้น นั่นก็เป็นทุกข์ ;
สังขิตเตนะ ปัญจุปาทานักขันธา ทุกขา,
ว่าโดยย่อ อุปาทานขันธ์ทั้ง ๕ เป็นตัวทุกข์ ;
…
เต มะยัง โอติณณามหะ,
พวกเราทั้งหลาย เป็นผู้ถูกครอบงำแล้ว ;
ชาติยา,โดยความเกิด;
ชะรามะระเณนะ, โดยความแก่และความตาย ;
โสเกหิ ปะริเทเวหิ ทุกเขหิ โทมะนัสเสหิ อุปยาเสหิ, โดยความโศก ความร่ำไรรำพัน ความไม่สบายกาย ความไม่สบายใจ ความคับแค้นใจ ทั้งหลาย ;
ทุกโขติณณา, เป็นผู้ถูกความทุกข์ หยั่งเอาแล้ว ;
ทุกขะปะเรตา, เป็นผู้มีความทุกข์ เป็นเบื้องหน้าแล้ว ;
อัปเปวะนามิมัสสะ เกวะลัสสะ ทุกขันขันธัสสะ อันตะกิริยา ปัญญาเยถาติ.
ทำไฉน การทำที่สุดแห่งกองทุกข์ทั้งสิ้นนี้ . จะพึ่งปรากฏชัด แก่เราได้.
ที่กล่าวมาเป็นการย่อๆ ความทุกข์ที่เกิดขึ้นในชีวิตมนุษย์ ซึ่งเกิดขึ้นกับเรามาแล้ว กำลังจะเกิดขึ้น และจะเกิดขึ้นอีกในอนาคต ว่าไปแล้วแม้มนุษย์จะมีหลากหลายชาติพันธ์ศาสนา แต่ทว่าความทุกข์เราโดยเนื้อแท้แล้วมีความคล้ายคลึงกัน เป็นแบบเดียว เราวนเวียนกับความทุกข์แบบนี้ๆ ซ้ำเติมตัวเองด้วยความทุกข์แบบนี้ๆ เรามองความทุกข์คนอื่นนั้นเล็กนิดเดียว แต่ความทุกข์ของเรานั้นใหญ่โตมาก สิ่งที่คนอื่นยึดติดเรามองว่าเล็กน้อย เราอาจครุ่นคิดว่าทำไมพวกเขาถึงไม่ปล่อยวาง แต่พอเรายึดติดกับสิ่งใด สิ่งนั้นกับยิ่งใหญ่จนแงะไม่ออกจากใจของเราเช่นกัน
สุดท้ายในเรื่อง Hotel del luna วิญญาณจะพ้นความค้างคาได้ คือการที่ได้ปลดปล่อยตนเอง ไม่ใช่ให้คนอื่นมาปลดปล่อย แต่เป็นตัวเองเท่านั้นที่จะปลดปล่อยตัวเองได้ บางคนเคียดแค้นคนอื่น แต่ทว่าความจริงพวกเขานั้นเคียดแค้นตัวเอง การให้อภัยคนอื่นก็คือการให้อภัยตนเอง เพราะเป็นเราทั้งนั้นที่ก่อทุกข์ให้กับตัวเอง การจองล้างจองผลาญจองเวรนั้น คนที่จะทุกข์ที่สุดก็คือตัวเราเอง ชีวิตนั้นแสนสั้น แต่สังสารวัฏนั้นทอดยาว
สัปดาห์นี้ฉันอยู่เวรบ่อย จึงแทบไม่ได้ออกกำลังกายเลย IF ยังคงทำอยู่ แต่ก็มีบางวันที่ทำไม่ได้ สถานการณ์โควิดก็ไม่ดีไม่ร้าย เคสเยอะขึ้น ฉันเชื่อว่ามันจะกลายเป็นโรคหวัดประจำถิ่นไปในที่สุด สถานการณ์ยูเครนและรัสเซียยังตึงเครียด มีผู้คนเสียชีวิตล้มตายมากขึ้น สงครามที่เคยมีบนโลกใบนี้ ไม่ว่าใครจะถูกใครจะผิด แต่คนที่ตายส่วนใหญ่มักเป็นคนที่ไม่รู้อีโหน่อีเหน่เสมอ ฉันได้แต่หวังว่าสงครามจะจบโดยเร็ว ราคาตลาดหุ้นตกต่ำ ราคาทองขึ้นทะยาน ราคาน้ำมันก็แพงขึ้นไปไม่หยุด รัฐบาลก็ไม่มีทีท่าว่าจะช่วยอะไรใคร
ส่วนระบบความยุติธรรมไม่ต้องพูดถึง คนไทยหมดศรัทธาไปนานแล้ว ไม่ว่าจะคดีกระต่าย คดีแตงโม คดีค้ามนุษย์ ต่างอยู่บนสายใยแห่งพวกพ้องและความสับสน มีพิรุธที่ประชาชนจับผิดได้เต็มไปหมด อะไรคือความจริง อะไรคือข้อมูลเท็จ เมื่อผู้ที่ต้องผดุงความยุติธรรม ไม่ยุติธรรม ประชาชนจะไปเรียกร้องกับใคร ประชาชนตรวจสอบตำรวจได้หรือไม่ และถ้าไม่ได้ ทำไมถึงทำไม่ได้ ตราชั่งแห่งความยุติธรรมในประเทศนี้ก็เอียงกระเท่เร่มานานแล้ว ด้วยเพราะฝั่งหนึ่งคืออำนาจของเงินและการเล่นพรรคเล่นพวก
นอกจากนี้ยังมีม็อบชาวนาที่ประท้วงกันเป็นเดือนๆ ก็ไม่มีใครสนใจ รัฐบาลแทบทุกยุคสมัยไม่เคยให้ความช่วยเหลืออย่างจริงจัง ปัญหาของชาวนาเป็นมากกว่าหนี้สิน แต่เป็นเรื่องโครงสร้างที่กดขี่กันมานานโดยนายทุนและพ่อค้า ประชาชนซื้อข้าวแพง ชาวนาก็ขายข้าวแสนถูก ช่องว่างตรงกลางระหว่างนั้นคืออะไร ใครได้ประโยชน์จากเรื่องนี้
ชาวนาเป็นกระดูกสันหลังของชาติ เป็นแค่คำสวยหรูที่เอาไว้สอนเด็กประถม ถ้าชาวนาเป็นกระดูกสันหลังของชาติจริง กระดูกสันหลังเหล่านี้กำลังทั้งคดและงอ รอที่จะหักลงในที่สุด ไม่มีความหวังให้เกษตรกร มีแต่ราคาผลผลิตที่ตกตำ่ แต่ค่าครองชีพพุ่งสูง ทุกอย่างคงจะถึงคราวอวสานในที่สุด มันคงเป็นวัฏจักรหนึ่งของประเทศนี้ วัฎจักรแห่งความเสื่อมโทรม และเข้าสู่วังวนแห่งการพังทะลายในที่สุด เมื่อวันนั้นมาถึง วันที่ไร้ชาวนา ลูกหลานของเราคงต้องกินขนมปังแทนข้าวเป็นแน่แท้
ปูน2XL
9/3/65
เพลงน่าฟังสัปดาห์ที่ 14: Crazy for you by sino R fine
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
