เรามองว่า สมาธิ ไม่มีถูกหรือผิดค่ะ เพราะสมาธิ คือ การสำรวมและตั้งมั่นของจิต ดังนั้นจึงเป็นเรื่องไม่ถูกต้องในการชี้ ที่ถูกหรือที่ผิด
การสำรวมและตั้งมั่นของจิต คือธรรมะ แต่ก็มีธรรมะอย่างกิเลส ที่มารบกวนจิตเสมอ เมื่อจิตเกิดสำรวมและตั้งมั่น หากไม่น้อมใคร่ครวญด้วยปัญญา เพื่อยกระดับเข้าสู่วิปัสสนา จิตก็จะติดอยู่ในอารมณ์เดียว ณ ขณะนั้น จึงเป็นเพียงสมถะ กิเลสก็จะยังคงรบกวนอยู่นั่นเอง
ดังน้ั้น สมถะกับวิปัสสนาจึงทิ้งกันไม่ได้ และเรื่องของรูปนาม ก็คือธรรมะทั้งสิ้น ธรรมะจึงไม่ใช่เรื่องชี้ถูกผิด แต่เป็นเรื่องที่ต้องค่อยๆใคร่ครวญว่า มันเกิดขี้นจริงตามความเป็นจริง...อาทิเช่น เราเดินไป "เห็นคนทะเลาะกัน" สิ่งที่เราเห็นนี้ก็คือ"ธรรมะ" แต่ "เรา" นั่นเอง ที่ "หลงยึด" ไปตามเรื่องราวว่า "เรารู้" ว่า "คนนี้ผิด" และ "คนนั้นถูก" และ "คนนั้นไม่ดี" แต่ "คนนี้ดี" ฯลฯ (ไม่ใช่เรื่องง่ายในการค่อยๆ ทำความเข้าใจธรรมะ เลยสักนิดค่ะ)
จะเห็นได้ว่า ที่สุดแล้ว เราต้องใช้ปัญญาค่อยๆ เข้าใจธรรมะ ซึ่งก็คือ สิ่งที่เกิดขี้นจริงตามความเป็นจริง เพื่อการละคลาย จากเครื่องเศร้าหมอง จนกระทั่งสามารถหลุดพ้นเหมือนพระพุทธเจ้าและพระอรหันตสาวก (ซึ่งไม่ใช่เรื่องง่ายเลยจริงๆ และเป็นไปได้ยากมากที่สุดสำหรับมนุษยชาติ แต่ก็ควรต้องฝึกจนกว่าจะตาย)
- 2
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
