ชอบประวัติศาสตร์แต่เกลียดวิชาประวัติศาสตร์
ตอนนั้นไม่รู้หรอกว่าเป็นเพราะอะไร รู้แต่ว่าจะรู้ไปทำไม มันน่าเบื่อที่ต้องจำอะไรก็ไม่รู้ วันเดือนปี ชื่อคนนู่นนี่นั่น เกรดจอง1-2ตลอดเวลาที่เรียน ติดร.มั่งมั้ง เบื่อรายงาน
แต่เมื่ออายุ21หลุดจากการศึกษาในระบบ เราเป็นนักอ่านเรื่องที่ทำมาหากินไม่ได้ก็เลยหาอ่านทั่วไป เริ่มต้นคำว่า"ศึกษา"ค่อนข้างจริงจัง เมื่อพื้นฐานเราคือช่างอิเล็กทรอนิคส์ที่เน้นเรื่องสิ่งที่มองไม่เห็นก่อนจะผันแปรเป็นตาดูหูได้ยิน ทุกอย่างมันคืออุปกรณ์ที่ทำงานกับคลื่นหรือสัญญานที่สัมผัสไม่ได้ลามไปจนถึงสัญญาน"0"กับ"1"นั่นคือดิจิตอล แต่นั่นคือพื้นฐานเชิงวิเคราะห์อย่างดีให้ศึกษาสารพัดเรื่องที่"โดนทำให้มองไม่เห็น"
การศึกษาประวัติศาสตร์ที่มากกว่ารู้ให้รกทำให้เจออะไรมากมายและเมื่อมาศึกษาด้านวิวัฒนาการทางสังคมกลับพบอะไรที่ไม่อยากพบ....ความตอแหลทางวิชาการไง
กลับเข้าไปเรียนในระบบอีกครั้งกับเศรษฐศาสตร์ กลุ่มสังคมศาสตร์กระแสหลักนี่แทบไม่อ่านเลย 3เล่มอ่าน1เล่ม ครึ่งเล่มก็มี เปิดๆแล้วปิดทิ้งก็มี แต่สอบผ่านหมด ก่อนจะออกจากระบบอีกครั้งเมื่อรู้สึกว่าไร้เหตุผลในการถ่างตาอ่านแล้วแย้งแล้วแย้งอีกจนตกวิชาเศรษฐศาสตร์ขั้นเบสิคแม้จะสอบผ่านด้านหลักการและปรัชญาทางเศรษฐศาสตร์และพบนิยามใหม่ด้วยตัวเอง
ซื้อหนังสือมาอ่านดีกว่า ลงพื้นที่ชัดเจนกว่า เมื่อไม่เอากรอบวิชามาเป็นฐานเราก็เห็นอะไรได้มากกว่าอยู่แล้ว เรื่องอะไรจะเอาสมองใครไม่รู้มาตีกรอบในเมื่อมันเป็นวิชาที่เขาให้เรียนเพื่อระบบที่เขาคุม จริงมั๊ย?
เมื่อใครก็ตามที่หลุดพ้นจากวิชาประวัติศาสตร์และไฝ่รู้ประวัติศาสตร์แบบพิจารณาศึกษา แน่นอนว่าคุณเริ่มไปสู่ประวัติศาสตร์ที่ไม่ใช่วิชา แต่คือความจริงที่พาเราไปสู่อนาคตได้ด้วยกัน
ปล.เห็นด้วยกับการส่งเสริมเรียนวิชาประวัติศาสตร์ที่"ไม่มอมเมารับใช้อำนาจนิยมโบราณ"
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
