บุญเป็นที่พึ่งในปรโลก
บุญเป็นที่พึ่ง
ทุกคนมีความเข้าใจเกี่ยวกับเรื่องของชีวิตว่า เราเกิดมา
เป็นมนุษย์ มาสร้างบารมี โลกมนุษย์นี้ไม่ใช่เป็นที่
เสวยผลบุญ แต่ว่าเป็นที่สร้างบุญ สร้างบุญกันอย่างเดียว
สร้างบารมีกันอย่างเดียวเท่านั้น ทั้งทาน ศีล ภาวนา เป็นต้น
เราก็ต้องพยายามที่จะสร้างกันให้เต็มที่ ให้มันคุ้ม
เวลากลับไปเป็นชาวสวรรค์ เข้าไปเป็นสหายแห่งชาวสวรรค์
ไม่มีการอุทธรณ์ฎีกา แล้วเราจะไม่พูดคำว่า "รู้อย่างนี้สร้าง
บารมีกันซะให้เต็มที่"
ตอนนี้เป็นตอนที่ดีที่สุด ที่เรามีกายเนื้ออยู่ มีเนื้อมีหนัง
และยังไม่พอ เรายังมีดวงปัญญา เข้าใจเกี่ยวกับเรื่องราว
ของชีวิต แล้วก็ได้เกิดในบวรพระพุทธศาสนา ซึ่งเป็นศาสนา
เดียวที่มีทักขิไณยบุคคล เพราะเป็นศาสนาที่มีมรรคมีองค์ ๘
คือข้อปฏิบัติที่สมบูรณ์ ที่ถูกต้อง ที่แท้จริง เป็นความรู้ที่แท้จริง
เพราะฉะนั้น เราโชคดีอย่างมหาศาล มนุษย์ในโลกนี้อีก
ตั้ง ๖ พันกว่าล้านคนที่เขาก็มีกายมนุษย์อย่างเรา แต่เขาไม่มี
โอกาสเท่ากับเรา เพราะว่าเขายังไม่เข้าใจเรื่องราวของชีวิต
ว่าเกิดมาทำไม อะไรคือเป้าหมายของชีวิต ทำอย่างไรถึงจะ
บรรลุวัตถุประสงค์ของการมีชีวิตอยู่ในโลกนี้ ใช้กายมนุษย์นี้
ให้มีประสิทธิภาพ ประสิทธิผลมากที่สุด
บางพวกก็อด ๆ อยาก ๆ ต้องทำมาหากินกัน ปากกัด
ตีนถีบ บางพวกก็ต้องวิ่งหลบลูกระเบิดกันอยู่ บางพวกก็ทำ
มาค้าขายก็ค้ากันไป แล้วแถมเกิดนอกบุญเขตอีก นอกเขต
ของพระพุทธศาสนา เวลาตายไปแล้ว แก้ตัวไม่ได้ อยาก
จะได้ความสุขสมบูรณ์ มีชีวิตนิรันดร์ แต่ก็ไม่ได้ เพราะไป
ทำผิดที่ อุปมาเหมือนเราอยากจะได้นมวัวดื่ม แต่ไปรีดที่
เขาวัว ดีไม่ดี โดนวัวขวิดอีกด้วย
ประเภทเกิดมาฟรี แล้วตายฟรี ถึงรวยก็รวยฟรี ๆ ไม่
ได้ใช้ทรัพย์ให้เกิดประโยชน์ต่อการสร้างบารมี
ไม่รู้จักวิธีการเปลี่ยนทรัพย์หยาบไปเป็นอริยทรัพย์
เพราะฉะนั้น เรามีบุญมากที่ได้เกิดมาเป็นมนุษย์ใน
ร่มเงาพระพุทธศาสนา เป็นสัมมาทิฎฐิ มีกุศลศรัทธาด้วย
มาสร้างบารมีทั้งทาน ทั้งศีล ทั้งภาวนา ได้มาฟังเรื่องราว
ของชีวิตหลังจากตายแล้วว่าเป็นอย่างไร ทำให้เข้าใจกระจ่าง
ขึ้นอีกเยอะ เพราะฉะนั้น การสร้างบารมีของเราจึงมีเป้าหมาย
ไม่ใช่สร้างกันอย่างสะเปะสะปะ ทำกันอย่างไร้จุดหมาย
เรารู้เป้าหมาย
พวกเราคงจะเคยได้ยินเรื่องราวของญาติผู้ใหญ่ของเรา
ซึ่งให้บุตรธิดามาสร้างบารมีที่วัด แต่ตัวท่านเองมัวทำมาหากิน
แล้วก็ไม่ค่อยมีโอกาสได้สร้างบุญ คงนึกว่าบุตรธิดา
ทำบุญแล้วตัวเองคงจะได้ด้วย จริง ๆ ก็ได้บ้าง แต่ว่าได้ไม่มาก
จะได้มากหรือได้หมด ต้องลงมือทำเอง
พอละโลกไปแล้ว นึกถึงบุญไม่ออก เพราะตอนเป็น
มนุษย์ไม่เคยนึก แล้วก็ไม่เข้าใจอย่างลึกซึ้ง ว่าบุญสำคัญ
เป็นที่พึ่งในปรโลก พระสัมมาสัมพุทธเจ้าท่านตรัสเอาไว้ว่า
"ปุญญานิ ปรโลกัสสมิง" บุญเป็นที่พึ่งในปรโลก
เมื่อตอนเป็นมนุษย์ยังแข็งแรงอยู่ ก็ยังไม่รู้เรื่อง พอ
ให้นึกถึงบุญก็จะนึกไม่ออก
เพราะฉะนั้นบอกได้เลยว่า เราต้องหมั่นลองหัดนึก
ถึงบุญ ลองนึกซิว่า วันนั้นเดือนนั้นปีนั้น เราได้ทำบุญอะไรบ้าง
นึกเรื่อย ๆ นึกทุกวัน ใจมันจะได้ชุ่ม ๆ แล้วก็อธิษฐานจิตให้ดี ๆ
บุญนี่ต้องนึกบ่อย ๆ ทำทีเดียว แต่ต้องนึกให้ได้ล้านที
อย่างนี้ใช้ได้ นึกทุกครั้ง บุญก็เกิดขึ้นทุกครั้ง แล้วทำให้ใจเรา
คุ้นกับบุญ คุ้นกับหนทาง
เมื่อถึงเวลาของเราแล้ว ตอนนั้นภาพบุญก็พรั่งพรูมาเลย
นั่นก็ทำ นี่ก็ทำ บุญเยอะแยะไปหมดเลย
วันที่ ๒๒ มิถุนายน พ.ศ. ๒๕๔๕
โอวาทคุณครูไม่ใหญ่
จากหนังสือ /ชีวิตลิขิตได้ หน้า ๗๙ - ๘๒
- 76
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
