คนเราส่วนใหญ่ล้วนมีจิตใจที่อ่อนแออยู่มาก พยายามหาเครื่องยึดเหนี่ยวจิตใจอยู่เสมอ แต่ไม่ค่อยได้มองตัวเองว่า จริง ๆ แล้ว ตนคือที่พึ่งแห่งตน นั่นเอง แต่บางครั้งสิ่งที่เกิดขึ้นกับเราในสภาวะที่เราไม่พร้อมที่จะรับมือกับมัน เราก็จะพยายามมองหาคนที่จะมาช่วยเหลือเรา แต่กลับไม่มี เพราะต่างคนต่างก็มีเหตุบางอย่างที่ต้องผจญกันทั้งนั้น เราจึงมักจะหาทางออกโดยการภาวนาขอให้สิ่งที่มองไม่เห็นมาช่วยแทน ซึ่งจริง ๆ แล้วมันคือการหลอกตัวเองเพื่อบรรเทาอาการวิตกกังวลได้บ้าง ทำให้มีสติดีขึ้นหน่อยนึง เพราะใจคิดว่า เดี๋ยวสิ่งที่มองไม่เห็นจะมาช่วยปัดเป่าเหตุที่ไม่ดีนั้นออกไป ทำให้เราดำเนินชีวิตต่อไปได้