เซียนสุราในป่าไผ่
ในยุคเว่ย-จิ้น ปลายสามก๊ก
มีกวีปราชญ์ 7 คนที่ถูกเรียกรวมกันว่า
“เจ็ดปราชญ์ป่าไผ่ 竹林七贤 “
ทั้งเจ็ดนั้นรักอิสระ หวนคืนธรรมชาติ
ไม่สนใจตำแหน่งขุนนาง วางมือจาก
การแก่งแย่งชิงดี
ทั้งเจ็ดล้วนชมชอบในรสสุรา
แต่หากถามว่าใครเป็นเลิศในด้านนี้
เห็นทีจะหนีไม่พ้น หลิวหลิง 刘伶 (221-300)
หลิวหลิงโปรดปรานสุราชนิดที่
ต้องมีเด็กรับใช้คอยถือน้ำเต้าสุราตาม
ติดไม่ห่างกาย เขาเมามายบ่อยจนได้ฉายา
ว่า “เจ้าพระยาเมามาย 醉侯”
มีคราวหนึ่ง เขาเมามายจนนอน
เปลือยกายอยู่กลางบ้าน ครั้นมีแขก
เข้าบ้านมาเห็นสภาพเขาก็ตกใจ
ร้องโวยวาย
หลิวหลิง สลึมสลือตื่นขึ้นมาแล้ว
แค่นหัวร่อกล่าวว่า
“ตัวข้าถือแผ่นดินแผ่นฟ้าเป็นบ้าน
ห้องหับเป็นอาภรณ์ แล้วใยท่าน
มุดเข้ามาในกางเกงข้าเล่า”
我以天地为栋宇，屋室为褌衣。
诸君何为入我褌中？
ขนาดแฮงก์อยู่ยัง
เจ้าสำบัดสำนวนปานนี้
ชื่อหลิวหลิงจนทุกวันนี้
คนยังเอาไปตั้งเป็นยี่ห้อเหล้า
อยู่เลย เหล้า “หลิวหลิงเมามาย”
ฟังชื่อแล้วน่าร่วมเมามายยิ่งนัก
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
