Blockdit Logo (Mobile)
เมฆาพายุ
•
1 พ.ค. 2022 เวลา 13:02 • ไลฟ์สไตล์
สัปดาห์ที่ 21 : เมื่อพระโคมาเยือน
สัปดาห์สงกรานต์สิ้นสุดไปอย่างรวดเร็ว ฉันยังต้องทำงานเหมือนเดิม ทุกอย่างเป็นไปตามครรลองแบบเดิม แม่ฉันป่วยช่วงเสาร์อาทิตย์ที่ผ่าน แม่บอกว่ามีไข้สูง ไอเจ็บคอ ฉันบอกให้แม่ตรวจ ATK แม่ตรวจสองครั้งแล้วก็บอกว่า ATK ยังเป็นลบอยู่ ตอนนั้นฉันชะล่าใจ เพราะคิดว่าแม่ก็แทบไม่ได้ไปไหนเลย อยู่กับฉันตลอดช่วงสงกรานต์
จนกระทั่งวันอังคาร แม่ตรวจ ATK อีกครั้งหนึ่งแล้วบอกฉันว่าขึ้นสองขีด ฉันคาดไว้ไม่ผิด ฉันไปโรงพยาบาลไปเอายาให้แม่ แล้วก็ให้แม่พักผ่อนเยอะๆที่บ้าน สิ่งหนึ่งที่ฉันยังพอวางใจได้คือ แม่ฉันได้วัคซีนสามเข็มแล้ว ซึ่งก็น่าจะเพียงพอไม่ทำให้ป่วยหนัก พอแม่เป็นโควิด ฉันก็ตรวจ ATK ตัวเอง แล้วก็พบว่าฉันเองยังพบเชื้อจากการตรวจ ATK แต่ฉันก็ยังไม่วางใจนัก
เมื่อแม่เป็น ฉันจึงเป็นกลุ่มเสี่ยงสูงที่จะติดโควิด แต่ฉันก็ยังไม่มีอาการใดๆ ฉันตรวจ ATK ด้วยตัวเองทุกวัน และงดกินข้าวกับเพื่อนๆ รีบทำงาน รีบกลับบ้าน ลดการสุงสิงกับหมู่คณะ แม้ว่าฉันจะเป็นผู้มีความเสี่ยงสูงที่จะติดเชื้อโควิด แต่นโยบายการทำงานที่รายล้อมไปด้วยโรคโควิด ไม่สามารถทำให้เราหยุดงานได้ เนื่องจากคนทำงานที่ยังเท่าเดิม แถมน้อยลงในบางครั้ง แต่ภาระงานกับเยอะขึ้นทุกวัน
วันพุธและพฤหัสบดี ฉันยังไปทำงานเหมือนเดิม ฉันยังคงไม่มีอาการใดๆ วันพฤหัสตอนเย็นฉันถึงขั้นเริ่มออกกำลังกายอีกครั้ง ลู่วิ่งที่ฉันไม่ได้วิ่งมานาน และอากาศที่ร้อนอบอ้าวเกินกว่าจะไปวิ่งนอกบ้าน ฉันจึงเริ่มออกกำลังกายรักษาสุขภาพ เนื่องจากฉันเป็นคนอ้วน และถ้าสุขภาพไม่ดี อาจทำให้ติดโควิดได้ง่าย
แต่แล้วคืนวันพฤหัสฉันรู้สึกเริ่มคอแห้ง ฉันตรวจ ATK อีกครั้ง แต่ก็ยังไม่พบเชื้อ จนกระทั่งเช้าวันศุกร์ ฉันปวดเมื่อยกล้ามเนื้อเป็นพิเศษ ฉันไม่มีไข้ ตอนเช้าฉันจึงตรวจ ATK ที่บ้านอีกครั้งหนึ่งก็ยังพบแค่หนึ่งขีด ร่วมกับช่วงนี้ที่ผู้คนต่างป่วยเป็นโควิดกันเยอะขึ้น ฉันคิดว่าตัวเองอุปทานไปเองว่าตัวเองจะติดเชื้อ
แต่เพื่อความมั่นใจว่าฉันยังปลอดเชื้อแน่นอน ฉันจึงเรียกเพื่อนสนิทที่เป็นโควิดแล้วมาช่วยแหย่จมูกให้ คราวนี้แหย่ลึกลงไปถึงคอหอย เพื่อนฉันน่าโกรธแค้นฉันเป็นแน่ นางแหย่ลึกสุดไม้ จนฉันน้ำหูน้ำตาไหลพรากเป็นน้ำตกทีลอซู นางก็ยังไม่ยอมหยุดแหย่ นางหมุนไม้ไปทั้งซ้ายและขวาจนครบสิบรอบ ฉันทรมานไปจนถึงก้านสมอง นางพอใจจึงถอนไม้ออก แล้วก็นำไม้ตรวจนั้นไปบดขยี้กับน้ำยาอีกหลายรอบ แล้วฉันก็รอคอย รอว่าจะขึ้นกี่ขีด
ชั่วขณะนั้น น้ำยาค่อยๆไต่ไปตามกระดาษโครมาโตกราฟฟี แล้วฉันก็ได้พบสิ่งที่ไม่เคยพบมาก่อน สีขึ้นเข้มตรงเส้นอักษร T ก่อนจะขึ้นสีอีกครั้งที่อักษร C โอ้พระเจ้า! สองขีด ฉันไม่รอด! ในที่สุดฉันก็ติดเชื้อโควิด หลังจากผ่านมาหลายซีซั่น ฉันกลายเป็นผู้ติดเชื้อในที่สุด ฉันไลน์บอกหัวหน้าขอหยุดงาน รีบเดินทางกลับบ้าน กลับบ้านไปกักตัวเอง ฟิล์มเพื่อนผู้ช่วยแหย่จมูกให้ฉันช่วยจัดการเรื่องหยูกยา ส่วนฉันก็ต้องจัดการชีวิตตัวเอง ฉันเคลียร์งานต่างๆ จัดแจงขอให้คนอื่นอยู่เวรให้ แล้วพร้อมใช้ชีวิตอีก 10 วันจากนี้ในบ้าน AF ของตัวเอง
เนื่องจากความอ้วนระดับวิกฤต ไม่ต้องสงสัยเลยว่าฉันจัดอยู่ในกลุ่มเสี่ยงที่จะติดเชื้อลงปอด ฉันจึงต้องไปรพ.อีกครั้งเพื่อเอกซ์เรย์ปอด เมื่อผลเอกซ์เรย์ออก ฉันก็สบายใจได้ระดับหนึ่งที่เอกซ์เรย์ยังไม่มีอะไร แต่ก็ต้องคอยติดตามตัวเองเป็นระยะ ฟิล์มนำอุปกรณ์สำหรับกักตัวที่บ้านมาให้ และให้เครื่องวัดออกซิเจนสำหรับกลุ่มเสี่ยง ฉันวัดออกซิเจนตัวเองด้วยใจตุ้มต่อม เครื่องออกซิเจนก็ช่างเหลือเกิน ออกซิเจนปลายนิ้วฉันอยู่ที่ 96-97 เปอร์เซนต์ นับว่าปริ่มมาก ทำไมต้องเป็นอย่างนี้
คืนวันศุกร์ความปวดเมื่อยก็ถึงคราวแตกหัก ฉันง่วงตั้งแต่สามทุ่มอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน นอนซมอยู่ใต้ผ้าห่มอย่างทรมานทรกรรม ตัวร้อนระอุอีกครั้ง ครั้งล่าสุดที่ตัวร้อนก็คือตอนฉีดวัคซีน แต่ครั้งนี้ฉันตัวร้อนและอากาศเดือนเมษายนที่ฝนไม่ตกก็อบยิ่งกว่าอะไร แอร์ถึงจะเปิดจน 21 องศาก็ไม่ได้ช่วยอะไรฉันเลย ปากแห้งผาก ราวกับไปเดินกลางทะเลซาฮาร่า ร่างกายที่อ่อนกระปลกกระเปลี้ย โควิดเล่นฉันแล้ว และเล่นฉันหนักเหลือเกิน ฉันเดินสลึมสลือไปกินน้ำนอกห้องนอน และเดินไปเอาน้ำแข็งในตู้เย็นมาแปะที่คอ แล้วก็พล่อยหลับไป
วันเสาร์แม่ฉันทำอาหารมาให้กิน อย่างน้อยสิ่งที่ดีในชีวิตก็คือ ฉันไม่ต้องหุงหาอาหารเอง ฉันนับถือแม่มาก เพราะว่าแม่ฉันก็ติดโควิดเหมือนกัน แต่พวกแม่ๆก็ยังแข็งแกร่งกว่าพวกลูกๆนัก แม่ยังต้มน้ำขิง ทำน้ำมะนาว หุงหาอาหารให้ฉันกินทุกวันทั้งเช้าและเที่ยง ส่วนฉันได้แต่เดินซมเป็นซอมบี้ กิจกรรมของฉันมีแค่เดินไปที่เตียง เดินมากินอาหารที่โต๊ะ ไปนั่งโซฟา บางทีก็ดูเนตฟลิก บางทีก็นั่งถอนหายใจ ชีวิตที่เต็มไปด้วยความเบื่อหน่ายและปวดเมื่อย รอวันแต่ละวันจบลง และฉันก็ภาวนาไม่ให้โควิดทำร้ายฉันไปมากกว่านี้
วันอาทิตย์ฉันเสียงแหบเจ็บคอและก็ไอมีเสมหะ เพื่อนๆหลายคนโทรมาไม่ขาดสาย บางคนก็วิดีโอคอลมาด้วย คงกลัวฉันเหงา ทุกคนบอกฉันอย่างหวังดี “มึงอย่าพึ่งตายนะ” “มึงต้องลดความอ้วนหลังจากเป็นโควิด” เพื่อนที่เมืองกาญจน์หลายคนเอาขนมนมเนยมาฝาก แม่ฉันก็เข้ามาถามด้วยความเป็นห่วงเป็นใย พ่อก็ซื้ออาหารมาให้ และอีกหลายคนต้องอยู่เวรและทำงานแทนฉัน ฉันรู้สึกผิดและก็รู้สึกขอบคุณจากใจจริง
บางครั้งเมื่อเราสู้ชีวิต ชีวิตก็สู้เรากลับ บางครั้งเราสู้โควิด โควิดก็สู้เรากลับเช่นกัน ความเจ็บป่วยทำให้ฉันรู้ว่าฉันโชคดีแค่ไหน ที่มีทั้งครอบครัว และผองเพื่อนคอยเป็นกำลังใจให้ เพราะบางคนก็ไม่ได้โชคดีแบบนี้ บางคนไปโรงพยาบาลและได้กลับมาเจอครอบครัว บางคนไปโรงพยาบาลและไม่ได้เจอครอบครัวอีกเลย โควิดนั้นเป็นหนึ่งในความปริศนาของชีวิตและโลกใบนี้ ภายในสองปีมนุษยชาติสูญเสียหลายอย่างไปกับโรคระบาด แต่เราก็ได้เรียนรู้หนทางว่า เราไม่สามารถอยู่โดยไร้โรคระบาดได้ หลายๆประเทศพบว่าการกำจัดโควิดให้หมดไปหรือนโยบาย Zero Covid เป็นสิ่งที่ทำไม่ได้ เราได้แต่อยู่ร่วมกับโควิดโดยที่โควิดเป็นอันตรายต่อสังคมน้อยที่สุด
ในตอนที่ฉันบันทึกอยู่นี้ โลกใบนี้มีประชากรที่ได้รับรายงานว่าติดเชื้อโควิดไปแล้ว 500 ล้านราย ในประชากร 7000 ล้านคนทั่วโลก มีคนเสียชีวิตไปทั้งหมด 6 ล้านคน อันนี้คือแค่รายงานเท่านั้น มีการคาดการณ์ทางสถิติว่ายอดผู้เสียชีวิตจริงๆ อาจจะสูงถึง 18 ล้านคน นอกจากนี้ยังมีภาวะ long covid ที่สืบเนื่องจากการติดโควิดอีกด้วย ฉันไม่รู้ว่าโควิดจะอยู่กับเราอีกนานเท่าไหร่ แต่ฉันเชื่อว่าไม่ว่าโควิดจะอยู่กับเราอีกนานหรือไม่ มนุษยชาติต้องหาทางมูฟออนจากเรื่องนี้ให้เร็วที่สุด และถัดจากนี้มนุษยชาติยังมีหน้าที่ที่สำคัญต่อสิ่งแวดล้อมและระบบนิเวศบนดาวดวงนี้ เพราะฉันเชื่อลึกๆว่าโควิดอาจจะเป็นเหมือนคำเตือน ที่ดาวแม่แห่งนี้พยายามเตือนมนุษย์ว่า “อย่าล้ำเส้น”
ปูน2XL
1/5/65
(เหตุการณ์วันที่ 18-24/5/2022)
เพลงประจำสัปดาห์ที่ 21 : จะพัก โดย เขียนไขและวาณิช
โฆษณา