งานวิ่งครั้งที่สองนี้ผมสามารถวิ่งจบระยะทาง 10 กิโลเมตร เข้าเส้นชัยได้ครั้งแรก! เวลาบนสกอร์บอร์ดโชว์ที่ 1 ชั่วโมง 3X นาที ได้รับเหรียญ พร้อมแฮมเบอเกอร์ด้วย ที่สำคัญผมได้เจอความสุขแล้ว ความสุขที่ทำให้ผมลืมความเหนื่อยล้า ความเจ็บปวดทั้งปวง ลืมแม้กระทั่งยาที่ต้องกิน ความสุขที่นักวิ่งหลายคนค้นพบกันมันเป็นอย่างนี้นี่เอง เช้าวันนี้ที่สวนลุมพินีจึงเป็นเช้าวันที่ผมจะไม่ลืมเลยว่าผมวิ่งได้ 10 กิโลครั้งแรกในชีวิต ถึงแม้ในวันต่อมาความสุขจะผ่านไปเป็นความทุกข์ด้วยการปวดขาทั้งสองข้างทันที ผมปวดขามากแต่ก็มีรอยยิ้มเล็กๆที่มุมปากก็เพราะสิ่งนี้มีสิ่งนี้จึงมี
ความสุขขณะวิ่งจนวิ่งเสร็จนั้นมันยังสามารถเยียวยารักษาป้องกันโรคที่ผมเป็นได้ยังไงตอนไหนก็ไม่ทราบ แต่ที่แน่ๆยาที่ผมต้องกินเพื่อคุมอาการมาตลอดหกปีนั้นมันเริ่มหมดกับตอนที่เริ่มออกไปวิ่ง แล้วลดการกินลงตามที่เล่าไปเมื่อวันก่อน จนในที่สุดผมก็ตัดสินใจไม่ซื้อยามากินต่อ และที่ต้องตัดใจเด็ดขาดโดยไม่กลัวว่าถ้าอาการกำเริบขึ้นมาอีกคุณหมอยังจะรักษาผมไหมหนอก็คือไม่ไปพบหมอตามนัดในเดือนเดียวกันนั่นเอง โดยที่ผมจะไปวิ่งแทนไปหาหมอ และจะกินเหงื่อแทนกินยา เป็นไงเป็นกัน จากนั้นก็ลงสมัครวิ่งมินิมาราธอน 10.5 กิโลในเดือนหน้า และคิดไว้ว่าจะลงงานวิ่งทุกๆเดือน
เวลาเดียวกันตอนนั้นอ่านเจอบทสัมภาษณ์ของผู้บริหารธนาคารแห่งหนึ่งเกี่ยวกับการวิ่งว่าจะพยายามวิ่งให้ได้เดือนละ10 กิโลเมตรเพื่อให้วิ่งได้ปีละ 120 กิโลเมตร ผมก็เลยตั้งใจไว้เหมือนท่านเช่นเดียวกันถึงแม้ว่างานในเดือนต่อๆมาจนถึงปีใหม่ผมจะวิ่งได้แค่ถึงจุดเจ็บกิโลที่เจ็ดตลอดจากนั้นก็ใช้การฝืนยิ้มเจื่อนๆเดินเข้าเส้นชัยเอา จุดเจ็บจะเป็นแถวๆบริเวณหลังเข่าด้านซ้าย จนมีน้องนัท รุ่นน้องมหาวิทยาลัย ที่พบเจอผมในงานวิ่งโดยบังเอิญแนะนำให้ผมต้องซ้อมวิ่งด้วยเท่านั้นแหละครับ ผมก็สามารถวิ่งจบ 10 กิโลอย่างสบายๆ แถมยังวิ่งเกิน 120 กิโลไปเป็นหลักพันกิโลในปีใหม่ปีนั้นไปเลย
อานิสงส์ที่เกิดขึ้นจากการวิ่งได้โดยไม่เจ็บนี้คงต้องขอบคุณน้องนัทโคชวิ่งคนแรกของผมมาไว้ ณ ที่นี้เป็นแน่แท้ จนตอนที่เราเจอกันครั้งแรกในงานวิ่งของ รพ.ศิริราชนั้น ผมถามนัทว่าตอนวิ่งแล้วทักเรียกผมมาจากด้านหลังท่ามกลางนักวิ่งมากมายหลายพันคนนั้น รู้ได้ยังไงว่าเป็นผม เจ้านัทตอบกลับมาว่า ท่าเดิน-วิ่งขากางๆโก่งๆที่เป็นเอกลักษ์แบบพี่ซ้งจะใช่ใครที่ไหนล่ะครับ
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
