พักเที่ยงวันนี้
ฉันรู้สึกเบื่อ ๆ เซ็งๆ นิดหน่อย
ฉันจึงทิ้งมือถือไว้ที่ที่ทำงาน ปิดสัญญาณอินเตอร์เน็ต
ฉันหยิบหนังสือติดมือไปด้วย 1 เล่ม เป็นนิยายสืบสวนสอบสวนญี่ปุ่นของนักเขียนที่ฉันชอบ
ฉันเดินเตร็ดเตร่ไปตามซอยด้านหลังที่ทำงานของฉัน
จนไปถึงร้านกาแฟแห่งหนึ่งที่ไม่ได้ไปนั่งนานแล้ว
ดีจัง ที่วันนี้อากาศไม่ร้อนมาก แถมยังมีลมพัดเบา ๆ ด้วย
ฉันเข้าไปที่ร้านกาแฟทันทีที่มาถึง
ร้านเป็นร้านเล็ก ๆ ที่มีสามีภรรยาคู่หนึ่งเป็นเจ้าของ
ตอนฉันเข้าไปยังไม่มีลูกค้า เห็นแค่ลูกชายของเจ้าของร้านกำลังกินข้าวอยู่
พอเห็นฉัน เขาก็ลุกเข้าไปทานข้าวข้างในแทน
ฉันเดินไปที่เค้าท์เตอร์ สั่งลาเต้ร้อนหวานน้อยและขอกาแฟอ่อนๆ เพราะฉันไม่ค่อยได้กินกาแฟบ่อยเท่าไหร่ กลัวใจจะสั่นเอา
ในขณะที่สั่งกาแฟ สายตาก็เหลือบมองเค้กหลายชนิดที่อยู่ในตู้ขนมไปด้วย
เกือบสั่งเค้กด้วยแล้วสิ แต่ก็ตัดใจได้ทัน เพราะรู้ตัวว่าช่วงนี้กินของหวานมากเกินไป
ระหว่างที่รอลาเต้ร้อนหวานน้อย ฉันก็มองไปมองมา
ลังเลใจว่าจะนั่งด้านในร้านหรือด้านนอกร้านดี
ในที่สุดฉันตัดสินใจนั่งด้านใน เพราะกลัวว่าถ้านั่งด้านนอก จะมีเสียงรถรบกวนทำให้ไม่มีสมาธิ
แต่กลายเป็นว่า พอนั่งได้ไม่นาน เสียงเพลงในร้านกลับรบกวนสมาธิฉันซะงั้น
ฉันเลยเปลี่ยนไปนั่งด้านนอกร้านแทน
ด้านนอกร้านกาแฟ มีเก้าอี้ไม้ 2 ตัว กับโต๊ะไม้ตัวหนึ่งตั้งอยู่ รอบ ๆ ที่นั่งมีต้นไม้อยู่รอบๆ
ถ้ามีคนเดินผ่านไปมา ไม่มองดี ๆ ก็ไม่รู้ว่ามีคนนั่งอยู่
ฉันนั่งอ่านหนังสือประมาณ 30 นาที พร้อม ๆ กับค่อย ๆ ละเลียดลาเต้ร้อนที่เจ้าของร้านเอามาเสิร์ฟไปด้วย
รสชาติดี ละมุน และมีความหอมกาแฟอ่อน ๆ จิบแล้วใจไม่สั่นมาก
ไม่ทันตั้งตัว เวลาพักก็หมดแล้ว
ช่วงเวลา 30 นาที ผ่านไปอย่างรวดเร็ว ฉันอ่านหนังสือไปได้ 40 กว่าหน้า
ช่วงเวลา 30 นาทีที่ฉันอยู่กับหนังสือ ต้นไม้ และลาเต้ร้อน
ช่วงเวลา 30 นาทีที่ฉันอยู่ห่างจากมือถือ สังคมที่วุ่นวาย
ช่วงเวลา 30 นาทีที่ฉันอยู่กับตัวเอง และพื้นที่ที่มีแค่ตัวฉัน
ช่วงเวลาสงบแม้เพียงสั้น ๆ แต่รู้สึกดีแบบไม่น่าเชื่อ
ฉันจะหาเวลาปลีกตัวแบบนี้อีก เพื่อชาร์จพลังในท่ามกลางสังคมที่ดูดพลังนี้
ฉันไม่ได้ปลีกตัวเพื่อจะหนี
แต่ฉันปลีกตัวเพื่อจะมีแรงสู้ต่อไป
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
