แรกๆจะเป็นความรักที่เกิดจากความหลง อยากได้ อยากครอบครอง เป็น self หรือการยึดมั่นในตัวบุคคล มีสุขเมื่อสมหวัง มีทุกข์เมื่อผิดหวัง แต่เมื่อนานๆไปจะเริ่มเข้าใจว่า รักไม่ต้องการอะไร ไม่ต้องการผลตอบแทน คือการให้ คือความผูกพันและจริงใจต่อกัน รักจึงจะมีความหมาย เกิดจากความรู้สึกภายในจิตใจร่วมกัน หรือที่เรียกว่ารักแท้ แต่ถ้าเกิดจากคนใดคนหนึ่งฝ่ายเดียว ไม่มีความรู้สึกร่วม ก็เป็นรักปลอมๆ
ความหมายของความรักที่ไม่ว่าอะไรก็ตามที่สร้างขึ้นมา เป็นพื้นฐานของมนุษย์ตั้งแต่มีมนุษย์เกิดขึ้นมาคนแรกของโลก นั่นคือสัญชาติญาณความรักของพ่อแม่ที่มีต่อลูก จนพัฒนามาเป็นรูปแบบอื่นๆเช่น เป็นแฟน สามีภรรยา เป็นเพื่อน เป็นกัลยาณมิตร ความรักจึงมีอยู่ทุกแห่งหน เป็นสากล แต่รูปแบบในขั้นต้นเกิดมาจากself หรืออัตตาก่อนเพื่อให้คนเราได้เรียนรู้ เมื่อเราเริ่มเรียนรู้ว่าการครอบครอง การผิดหวัง ไม่ใช่เกิดจากความรัก
ความรักจึงไม่ได้ทำให้ทุกข์ ความทุกข์เกิดจากการยึดติดกับความรัก ความรักจึงเป็นสิ่งสวยงามที่ยิ่งใหญ่ คือการให้โดยไม่หวังผล มีความปราถนาให้เพื่อนมนุษย์ร่วมโลกมีความสุข ตามหลักของพรหมวิหาร4 ความรักในเพื่อนมนุษย์ของพระโพธิสัตว์ที่ปราถนาให้มนุษย์พ้นไปจากทุกข์ โดยไม่หวังผลตอบแทน
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
