สำหรับความคิดเห็นของผมต่อไปนี้ เป็นความเห็นส่วนตัว ซึ่งอาจเป็นความคิดที่เป็นมิจฉาทิฏฐิก็ได้ หากมีผู้รู้ช่วยชี้แนะด้วยครับ การดำรงชีพเป็นการดำเนินตามวัฏจักรชีวิต(เกิดแก่เจ็บและตายลง) อันหยุด ห้ามไม่ได้ก็ปล่อยให้สติทำหน้าที่รู้กาย ระมัดระวังตา หู จมูก ปาก กาย ใจ ไม่ให้ไหลไปตามกระแสของอายตนะทั้ง 6 ในส่วนของจิต หรือความคิด (จิตและเจตสิก) ก็ใช้งานตามปกติ ระมัดระวัง อย่างให้เกิด
การปรุงแต่งทางจิต โดยเฉพาะตัณหาที่เกิด ให้นิโรธอริยสัจ ควบคุม เกิดปรุงแต่งเมื่อไหร่ให้ละ ตัดทิ้ง ปฏิบัติสมถวิปัสสนา ทุกวัน(สัมมาสติ สัมมาสมาธิ สัมมาสังกัปปะ) พิจารณาธรรม ขันธ์5 อริยสัจ ปฏิจสมุปบาท พระไตรลักษณ์
ทั้งในการทำงานประจำวันและ ช่วงว่าง(สัมมาทิฏฐิ สัมมาวายามะ) โดยใช้มรรค ตามที่กล่าวมาแล้ว เป็นตัวนำทาง(สัมมากัมมัตะ) เพราะอย่างไรเสีย เราเป็นฆราวาส ยังคงต้องประกอบอาชีพ(สัมมนาอาชีวะ) พูดจากับคนทั่วไป(สัมมวาจา)ยังมีรายได้จากการค้าขายและใช้ชีวิตเหมือนคนปกติทั่วไป
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
