เรื่องสั้น: อาม่า
ช่วงนี้ผมค่อนข้างเครียดจากประชุมประจำปีเพื่อตั้งเป้ายอดขายของทางฝ่ายขาย ซึ่งในปีนี้ทีมงานผมได้รับมอบหมายให้ทำยอดขายจากบริษัทที่มากกว่าช่วงเวลาเดียวกันของปีก่อนถึง 40 เปอร์เซ็นต์ ถ้าในสถานการณ์ปกติก็ถือว่ายาก ยิ่งมาตอนนี้สภาวะเศรษฐกิจของประเทศเราก็รู้กันอยู่ว่ากำลังถดถอยอย่างมาก ตอนนี้ประเทศเราไม่ได้เป็นเสือตัวที่ 5 แล้ว
และซ้ำร้ายยังต้องมาเจอสถานการณ์ลอยตัวค่าเงินบาทซ้ำเติม ซึ่งแต่เดิมประเทศเราใช้ระบบตะกร้าเงิน ซึ่งผูกกับค่าเงินสกุลต่างๆ มีผลทำให้ ค่าเงินบาทมีเสถียรภาพมากๆปกติอยู่ที่ประมาณ 25 บาทต่อ 1 ดอลลาร์สหรัฐพอมาเจอสถานการณ์ ต่างๆรวมถึงการถูกโจมตีค่าเงินบาท เนื่องจากผู้โจมตีรู้ว่าเรามีทุนสำรองระหว่างประเทศ ลดลงเหลือน้อยมาก เพราะหมดไปกับการสู้ในครั้งก่อนหน้านี้
ตอนนี้เงินบาทของเราอ่อนตัวไปถึง 55 บาทต่อ 1 ดอลลาร์สหรัฐ เรียกว่าตื่นเช้ามาปุ๊บหนี้สินที่กู้ยืมมาจากต่างประเทศก็เพิ่มขึ้น เป็นเท่าตัวแล้ว
บริษัทเอกชนใหญ่น้อยหลายรายต้องล้มละลายทยอยปิดตัวลงเนื่องจากภาวะหนี้สิน ทำให้สถานการณ์ยิ่งยากลำบากเข้าไปใหญ่
เนื่องจากสินค้าที่เราจำหน่ายเป็นสินค้านำเข้าจากต่างประเทศ พอมาเจอการลอยตัวค่าเงินบาท เลยทำให้สินค้าราคาสูงขึ้นมาก ซึ่งเป็นอุปสรรคกับการขายอย่างมาก เหมือนผีซ้ำด้ำพลอย แค่คิดก็เป็นไปไม่ได้แล้วที่จะทำยอดขายให้ได้ตามเป้าของบริษัท
แต่ก็รู้กันอยู่ว่า ทั้งบริษัทและตัวผมเองที่อยู่ในวงการนี้มานานทราบสถานการณ์ดี เพียงแต่ยอมรับความจริงกับลูกน้องไม่ได้ ไม่อย่างนั้นจะยิ่งแย่ไปใหญ่ ต้องหาคำพูดมาจูงใจ ให้ทีมงานมองโลกในแง่ดี
จำต้องรับเป้า'ทิพย์' ที่แทบเป็นไปไม่ได้เลย แต่ทำอย่างไรได้ ในเมื่อบริษัทแม่บีบยอดขายมา ไม่อย่างนั้น พวกรางวัล โบนัสก็คงถูกตัดไป งานนี้เรียกว่าเบิกมาใช้ก่อน ค่อยทำยอดคืนทีหลัง ไม่อย่างนั้น องค์กรก็ไปต่อไม่ได้ ถ้าต้องปิดตัวลงพวกพนักงาน อีกเกือบร้อยชีวิตต้องถูกลอยแพก็จะยิ่งไปกันใหญ่
ช่วงนี้แทบทุกคืนหลังเลิกงานผมไม่ได้ตรงกลับบ้านเลยเหมือนปกติ แต่มักจะชวนเพื่อน ๆ ระดับหัวหน้าทีมกับผู้จัดการ แวะไปร้านอาหารกินข้าว แล้วไปต่อกันที่ผับบาร์นั่งดื่มกินเพื่อปรับทุกข์ ฟังเพลงคลายเครียด จะได้ลืมปัญหาเรื่องยอดขายที่กดดันอยู่ ซึ่งมักจะติดลมกว่าจะเลิกแยกย้ายกันก็ค่อนข้างจะดึก
ที่แยกย้ายไม่ใช่อะไร แต่เพราะต้องมาเข้างานเช้า เพราะประธานบริษัทแกขยัน มักจะมาแต่ไก่โห่ หรือแกนอนไม่หลับผมก็ไม่รู้ ถ้าใครมาสายก็รู้กันว่าต้องเป็นเจ้ามือข้าวมื้อเที่ยง
คืนวันหนึ่งเกือบเที่ยงคืนแล้ว หลังจากผมแยกย้ายกับพรรคพวกแล้ว ผมก็ขับรถกลับบ้าน หลังจากจอดรถแล้วกำลังจะเดินเข้าบ้าน สายตาผมก็มองเห็นเงาคนตะคุ่ม ๆ อยู่หน้าบ้าน 'ดึกดื่นป่านนี้แล้วใครมาทำอะไรหน้าบ้านผม' ผมคิดในใจ
สักพักพอผมเดินเข้าไปใกล้ ก็เห็นว่าเป็นอาม่าของผมนั่นเอง แกกำลังก้ม ๆ เงย ๆ เหมือนกำลังหาอะไรสักอย่างที่พื้น พอผมเดินเข้าไปใกล้อาม่า อาม่าก็เงยหน้าขึ้นมามองผมพอดี "อาตี๋ วันนี้ลื้อกลับดึกจัง" อาม่า มักจะเรียกผมว่า 'อาตี๋' ตั้งแต่ผมเด็ก ๆ แล้ว จนตอนนี้ผมโตเป็นผู้ใหญ่ทำงานแล้วแกก็ยังเรียกผมว่า'อาตี๋' อยู่
ซึ่งผมก็ชอบที่จะให้แกเรียกผมอย่างนั้นมันทำให้ผมรู้สึกดี ในบรรดาพี่น้องของผม ตัวผมจะสนิทกับอาม่ามากที่สุด "ครับอาม่า ผมไปกินข้าวกับเพื่อนมาครับเลยกลับดึกหน่อยครับ" ผมตอบแก "ว่าแต่ดึกแล้วอาม่ามาทำอะไรตรงนี้ครับอาม่าไม่นอนเหรอ อาม่ากำลังหาอะไรอยู่เหรอครับ" ผมถามแกเพราะสงสัยว่าทำไมแกไม่นอน ปกติเวลานี้แกนอนไปนานแล้ว
"อาม่าหาของน่ะอาตี๋ อาม่าทำของหล่น" แก ตอบผม "อาม่าทำอะไรหล่นเหรอเดี๋ยวผมช่วยหาครับ" ผมถามแก "อ๋ออาม่าทำหลอดด้ายหล่นน่ะ พอดีช่วงหัวค่ำอาม่าเย็บเสื้อ แล้วทำหลอดด้ายหล่น อาม่ายังหาไม่เจอ นี่อาม่าก็หามา นานแล้วยังหาไม่เจอเลย" แกบอกผม
"เดี๋ยวผมช่วยอย่ามาหาเองครับ อาม่าไปนั่งพักที่เก้าอี้นี้ก่อนนะครับ" ว่าแล้วผมก็จูงมือแกไปที่นั่งเก้าอี้ แล้วพับแขนเสื้อขึ้น แล้วช่วยอาม่าหาหลอดด้ายที่แกทำหล่นไว้ ผมใช้เวลาหาหลอดด้ายอยู่ครู่ใหญ่ก็หาไม่เจอ
ผมเลยหันไปถามอาม่าว่า "อาม่าจำได้ทำหลอดด้ายหล่นอยู่แถวนี้เหรอครับ ผมก็หาไม่เจอเลย" "ป่าว อาม่าทำหล่นที่ในห้องน่ะ" แกตอบผม พอผมได้ฟังก็อึ้งถามแกกลับไปว่า "อ้าว อาม่าทำของหล่นที่ในห้องแล้วทำไมมาหาตรงนี้ อาม่าต้องไปหาที่ในห้องสิ"
แกยิ้มให้ผม แล้วตอบว่า "อาม่าเห็นตรงนี้ไฟสว่างดี หาง่าย พอดีในห้องอาม่าไฟดับ อาม่าเลยมาหาตรงนี้" ผมฟังแล้วก็งงก็เลยบอกแกไปว่า "อาม่าทำของหล่นที่ห้องก็ต้องไปหาที่ห้องสิครับ มาหาตรงนี้ก็ไม่เจอหรอกครับ" แกยิ้ม แล้วบอกผมว่า "ก็ทีลื้อ ทำความสุขหายไปในที่ทำงาน ลื้อก็ยังไปหาในร้านอาหารเลย"…
ทำความสุข หายไป ในบริษัท
แต่กลับนัด เพื่อนมา ร้านอาหาร
ตั้งแต่ค่ำ หาไป ไม่ได้การ
วันอังคาร งานเสร็จไว หาใหม่พลัน
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
