ย้อนโศกนาฏกรรมโป๊ะล่มที่พรานนก
เดือนมิถุนายนของปี 2538 ท่ามกลางบรรยากาศหลังเปิดเทอมใหม่ได้ไม่นาน แต่ด้วยเป็นฤดูฝน วันนั้นจึงเป็นอีกวันที่สายฝนพร่างพรูลงมาแต่เช้าตลอดไปจนสาย ราวกับจะรู้ว่าข่าวร้ายกำลังคืบคลานเข้ามา
แต่ผู้คนก็มิได้มีเวลาที่จะซึมซับ หรือกังวลกับช่วงเวลานั้น นอกจากต่างก็ตั้งหน้าตั้งตารีบเร่งไปทำหน้าที่ของตนตามวิถีแห่งชีวิต นอกจากการใช้บริการขนส่งสาธารณะ เช่น รถเมล์ รถตู้ สามล้อ มอเตอร์ไซค์รับจ้าง
ซึ่งขณะนั้นคน กทม.ยังไม่มีรถไฟลอยฟ้า หรือใต้ดินไว้ใช้ แต่ยังมีอีกหลายคน ที่ใช้วิธีการสัญจรทางเรือ เพื่อหลีกเลี่ยงปัญหาซ้ำซากจำเจ รถติดของกรุงเทพมหานครโดยเฉพาะการใช้บริการเรือด่วนเจ้าพระยา ที่ในสมัยนั้น มีต้นทางที่ท่าเรือ วัดราชสิงขร ถ.เจริญกรุง ไปสุดท้ายที่ท่าน้ำนนท์ อ.ปากเกร็ด จ.นนทบุรี
ด้วยเส้นทางที่ยาวไกล มีท่าเรือรองรับหลายจุด ให้ผู้คนสามารถขึ้นไปต่อรถได้สะดวก ผู้คนจึงนิยมใช้บริการของเรือด่วนเจ้าพระยาเป็นจำนวนมาก แม้ในช่วงเวลาเร่งด่วน ผู้คนจะหนาแน่นบนเรือ จนต้องยืน แต่ก็ไม่ต้องผจญอาการหยุดนิ่ง ไม่รู้จุดหมายปลายทางเหมือนกับยืนอยู่บนรถโดยสารประจำทางบนถนน
แต่แล้วในวันที่ 14 มิถุนายน 2538 ซึ่งตรงกับวันพุธ วันนั้นกลับไม่เป็นเหมือนวันอื่นๆ แต่เป็นวันที่เหตุการณ์เลวร้ายที่สุดได้เกิดขึ้น เมื่อผู้คนกลุ่มที่ใช้บริการเรือด่วนซึ่งเคยดำเนินชีวิตเหมือนเดิมทุกวันไปยืนรอเรือบนโป๊ะท่าน้ำพรานนก เหมือนเดิมทุกวัน
แต่จะแตกต่างจากวันอื่นก็ตรงที่วันนั้นด้วยเพราะฝนตกการจราจรจึงติดขัดเข้าขั้นวิกฤติ ส่งผลให้ผู้คนหลั่งไหลมานั่งเรือด่วนกันจำนวนมาก จึงส่งผลตามมายังจำนวนผู้คนบนโป๊ะหลังนั้นที่แน่นขนัด จนมีสภาพจมลงไปยังน้ำแล้วในตอนนั้น แต่ก็ยังทรงตัวอยู่ได้
ที่สุด เมื่อผู้คนต่างทยอยเร่งรีบมารอลงเรือกันมากขึ้นๆ นับร้อยโดยไม่ได้คำนึงถึงเหตุร้ายที่จะเกิดขึ้น และไม่ได้สนใจต่อตัวเลขระบุจำนวนคนที่โป๊ะจะรับน้ำหนักได้ แค่ 60 คน เพราะต่างก็คิดถึงแต่จุดหมายปลายที่ตนเองต้องไปให้ถึงทันเวลาทั้งสิ้นนั้น
ปรากฏว่า ในที่สุดขณะที่เรือด่วนกำลังเข้าเทียบท่า ก็เกิดการกระแทกกับโป๊ะอย่างแรง ทำให้โป๊ะเกิดล่มตกลงไปในแม่น้ำเจ้าพระยา อย่างรวดเร็วด้วยน้ำหนักของคนและน้ำหนักของน้ำที่ไหลเทเข้าไปเพิ่ม เหยื่อพยายามดิ้นรนเอาตัวรอด หากแต่หลังคาของโป๊ะกลับทำให้พวกเขาไม่สามารถ ช่วยเหลือตนเองว่ายขึ้นมาผุดให้พ้นน้ำได้ มีเพียงคนที่แข็งแรง และสติดีพอเท่านั้นที่จะสามารถช่วยเหลือตนเองออกมาได้
ที่สุดในท่ามกลางความตกใจ ความโกลาหล และเสียงหวีดร้องของผู้คนที่เห็นเหตุการณ์ ที่สุด ผู้คนที่แม้จะว่ายน้ำเป็น และว่ายน้ำไม่เป็นค่อยๆ จมดิ่งลง ส่งผลให้ทำให้มีผู้เสียชีวิต 29 คน และได้รับบาดเจ็บจำนวนมาดทั้งนี้ พบผู้เสียชีวิตส่วนใหญ่เป็นผู้หญิงและเด็กติดอยู่ใต้ตัวโป๊ะที่มีหลังคาคลุม
โดยบางส่วนถูกกระแสไฟฟ้าที่รั่วจากหลังคาโป๊ะดูด อนิจจาในจำนวนนั้นยังมีเด็กน้อยวัย 4 ขวบ ซึ่งภายหลังที่ทีมกู้ภัยได้ลงกันไปช่วย ได้งมร่างของเธอขึ้นมา ภาพของร่างอันไร้ลมหายใจของเด็กหญิงผมเปีย ในชุดนักเรียน และกระเป๋าเป้ของเธอ กลายเป็นภาพข่าวหน้าหนึ่งที่เศร้าสะเทือนใจคนไทยไปทั้งแผ่นดิน
ขณะที่ความตกใจ ขวัญหนีดีฝ่อ และความโศกเศร้าไม่ทุเลาลง คนไทยยังมีอีกความรู้สึก นั่นคือความโกรธขึ้ง ต่อสาเหตุของการสูญเสียครั้งนี้
โดยเฉพาะเรื่องของมาตรการรักษาความปลอดภัยที่สุด หลังเกิดเหตุได้มีการปรับปรุงโป๊ะตามท่าเรือเจ้าพระยาต่างๆ โดยมีการออกมาตรการไม่อนุญาติให้คนลงไปรอที่โป๊ะจนกว่าเรือจะจอดเทียบโป๊ะแล้ว
และมีการเพิ่มมาตรการรักษาความปลอดภัยทางด้านอื่นๆ มากขึ้น โดยเฉพาะอย่างยิ่ง มีการนำหลังคาออกจากตัวโป๊ะทุกโป๊ะ เพราะสาเหตุหลักที่มีผู้เสียชีวิตจำนวนมากมาจากการที่ต้องติดอยู่ภายใต้หลังคาโป๊ะที่เป็นแอ่งเว้าเข้าไป ทั้งยังมีกระแสไฟฟ้าภายในหลังคาอีก
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
